Η Μ. είναι λίγο παραπάνω απο 45, χωρισμένη με ένα παιδί και χαμογελαστοδυσκολεμένοκουτσομπόλα. Σα να λέμε η μέση Ελληνίδα. Τη μάνα της που είναι μεγάλη μόνη και άρρωστη, την περιμένει, αλλά πάντα με την ελπίδα, ότι θα τη πηδήξει και φέτος. Όλα αυτά μέχρι σήμερα που τα πάντα άλλαξαν. Σκάει τηλέφωνο απο το γιατρό της στη δουλειά. "Η μητέρα σου είναι στα τελευταία της. Μη τη ταλαιπωρήσεις και πολυ". Και να σου κλάμα η Μ. και να μη μπορεί να συγκρατηθεί. Και ας είναι 45 και ας έγινε η ίδια μάνα και ας τη περίμενε απο στιγμή σε στιγμή. Μάνα είναι τελικά ο ομφάλιος λώρος μας με τα παιδικά μας χρόνια, τις καλές μας στιγμές και το περίσσευμα αγάπης που κουβαλάμε μέσα μας. Άραγε είπα στη μητέρα μου, πόσο περισσότερο την αγαπώ, τώρα που έχει αρχίσει να γερνάει και να σκάβεται μόνιμα πλέον η θλίψη πάνω στο πρόσωπο και τις κινήσεις της;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου