Αφιερωμένο στον Γιάννη Μαρκόπουλό

Και στην απόφαση του να συμπεριληφθεί στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας

"Σε θυμάμαι να τραγουδάς για όσους σκέφτονται, να γράφεις για όσους αντιστέκονται να παίζεις μουσική κι εμβατήρια, να φτύνεις αίμα στα κρατητήρια. Να φωνάζεις κι από τ’ αδικο να πνίγεσαι, να πεθαίνεις, να αντέχεις, ν’ αγωνίζεσαι, να ονειρεύεσαι, να ονειρεύεσαι. Και τώρα να σιωπάς, να πουλάς, και να δίνεσαι, να σαπίζεις, να ξερνάς και ν’ αφήνεσαι, να κυβερνάς, να χτυπάς, να υποκλίνεσαι, να ‘κονομάς, να ευλογάς και ν’αμύνεσαι. Να γράφεις απλώς, να περνάει ο καιρός, να δικάζεις σα να ‘σαι θεός, να σιωπάς, να πουλάς και να δίνεσαι, να σαπίζεις, να ξερνάς και ν’ αφήνεσαι.

Ρε, τσάμπα πήγανε όλα, τραγούδια κι αίμα ποτίσαν ψέμα όλα λυγίσανε κι όλα σαπίσανε σ’ όσα αγαπήσανε, πάνω τους φτύσανε. Τσάμπα πήγανε όλα και παραδόθηκαν και μαντρώθηκαν, ήπιανε όλη την εξουσία, φάγαν καλά και στηλώθηκαν. Tώρα βρωμάει σαπίλα κι εσύ - τι ξεφτίλα - ράβεις όλα τα στόματα, πατάς επάνω στα ίδια μύρια πτώματα που εσύ πρώτος θρηνούσες, το δίκιο ζητούσες στα μάτια των εχθρών κοιτούσες και τους τραγουδούσες. Πάνε όσα είδες όμορφα τώρα κατάλαβες τυχαία πως βρέθηκες, στο χρόνο δέθηκες, τα πάντα ανέχτηκες, το βούλωσες, δέχτηκες. Πάνε όσα ονειρεύτηκες, αν τα ονειρεύτηκες. Τώρα τα έχασες όλα αφού.... Με τη ντροπή μια νύχτα πέρασες κι ως το πρωί, κοίτα πως γέρασες. Μες στη σιωπή κοίτα πως κόλλησες κι αν κάτι πεις, θα πεις πως ξόφλησες.

Ναι ρε, τα είδα όλα, πασόκους – φασίστες, σκυμμένους αρτίστες, μπάτσους – καριερίστες. Ναι ρε, τα είδα όλα κι ο κύκλος γυρίζει, ψοφίμι μυρίζει κι αυτό που σου αξίζει, το ζεις, τ’ αγοράζεις, το τρως, το ψηφίζεις, το ακούς, το ικετεύεις, το πονάς και το βρίζεις, το αγκαλιάζεις, το φτύνεις, στο παιδί σου το αφηνείς, το γλεντάς, το δικάζεις, στο κελί σου το κλείνεις. Ναι ρε, τα είδα όλα και όλα μακριά μου, βγαίνω στους δρόμους και σκιάχτους μιλιά μου, η ζωή, η χαρά μου, η φωτιά στη καρδιά μου, ξαναγίναν δικά μου ενώ εσύ.... όπου κι αν πας, όλα τα έχασες και ν’ αγαπάς, για πάντα ξέχασες. Φως στα παλιά τα περασμένα σου, σκοτάδι αγκαλιά τα γερασμένα σου. Με τη ντροπή μια νύχτα πέρασες κι ως το πρωί, κοίτα πως γέρασες. Μες στη σιωπή κοίτα πως κόλλησες κι αν κάτι πεις, θα πεις πως ξόφλησες."

(Β.D.Foxmoor)

Υ.Γ. Και οι πιο μεγάλοι καμιά φορά, λίγο πριν πεθάνουν προτιμούν να "μαζέψουν". Ποιός ξέρει γιατί..