Πόσο λυπάμαι για όσα άφησα να φύγουν, όσα άθελα μου πρόδοσα και για όσα αποδεικνύομαι κατώτερος των περιστάσεων. Πολύ μικρή η ζωή μας και κάθε μέρα μια καινούργια αρχή. Μην την αφήνεις να περνάει χωρίς να τη ξοδέψεις λεπτό προς λεπτό. Ακόμη και απο μια καρέκλα καθισμένος. Ξέρεις τι μπορεί να κάνει αυτή η καρέκλα; Ειναι και αυτό που αγαπώ στο γράψιμο. Να κάτι γράφεις. Καλό κακό δεν έχει σημασία και το διαβάζουν άλλοι 10 20 5000 10.000 ή έστω ένας ακόμα. Σημασία έχει ότι μοιράστηκες. Με βρίσκει πάλι το βράδυ μπροστά στο pc. Όμορφη νύχτα ήρεμη. Λοίπουν όλοι απο τα γύρω γραφεία. Σχεδόν ευχαριστηριακό, τούτο το κομμάτι της μέρας. Καληνύχτα.
2 σχόλια:
Αυτά που τόσο αγάπησα/
και τ'άφησα ορφανά/
γίναν πουλιά κ πέταξαν/
στα χαμηλά κ στα ψηλά.../
στο νότο μα και στο βοριά
Δ.ΖΕΡΒΟΥΔΑΚΗΣ
Σε διαβάζου/-με/-νε ρε.
Αχ, είμαι ένας θαυμαστής...
Σε αγαπάω ρε φίλε!Αχ, ναι; Σα δε ντρέπεσαι! :)))
Δημοσίευση σχολίου