Μαθητής ήμουν θαρρώ...

Ρε πούστη μου γιατί όποτε έχω όρεξη να γράψω πολύ πρέπει να φύφω εντός δίλεπτου; Να και γω θα τα πω γρήγορα. Χθες βγήκα με μια συμμαθήτρια μου απο το σχολείο που πέτυχε ο ένας τον άλλον απο κάτι...δελτία τύπου που μου έστειλε.

Όμορφα πράγματα κολοπαιδίστικα στα θρανία. Και ξύλο και σαβούρντες και καβγάδες και κλάμματα και καταστροφές υλικής περιουσίας.
Ο Φ. ο διευθυντής ο Κ ο λυκειάρχης ο Σ. που με έκανε να αγαπήσω το γράψιμο και μας έκανε λογοτεχνία, οι κοπάνες στη κρύα Θεσσαλονίκη, η Κ. που και το χέρι μου θα έκοβα για να με ερωτευτεί το silver dollar ο J. που το χει και ακόμα τον χαιρετάω.

Όλα μέσα μου. Παλιά, μακρινά αλλά πάλι νομίζω, ότι θα σηκωθώ και θα πάω και δε θα έχει αλλάξει κάτι.

Στη Φ. είπα χθες ότι ήταν πιο άχαρη μου φάση το σχολείο. Μπορεί αλλά και η πιο -κλισεδιά- αθώα. Πόσοι μαλάκες Χριστέ μου πέρασαν απο τότε απο τη ζωή μου. Και πόσο πιο μαλάκας έγινα και γω.

Υ.Γ. Στη φώτο ο....Σ. που με έκανε να αγαπήσω το γράψιμο. Καλά να σαι κύριε καθηγητά και ευχαριστώ για όλα. Και πάνω απο όλα για αυτό το δωράκι..