Μεγάλη απορία. Τόσο μεγάλη, που με τραβάει και μένα μακριά απο το να δημιουργήσω δικιά μου. Είναι ο αιματολογικός προσδιορισμός; Και αν ναι γιατί όσο μεγαλώνω, όσο και να αγαπάω τους δικούς μου, σε σημαντικές στιγμές τους φίλους και πάλι ψάχνω; 'Η γιατί έχω να δω συγγενείς μου ακόμη και απο τους πιο κοντινούς χρόνια ολόκληρα;
Είναι αυτοί που σε καταλαβαίνουν; Πάνω απο δυο λεπτά τη μέρα πάντως δε μιλάω με τους συγγενείς που ζω στο ίδιο σπίτι.
Και πάλι δε ξέρω αν είναι απλά κάποιο στερεότυπο που αν δεν το στήσεις με ένα συγκεκριμένο τρόπο θα πέσει να σε πλακώσει. "Ο μπαμπάς η μαμά και τα παιδιά". Και αν λείπει ένας απο αυτούς απο το σπίτι να έχεις να αντιμετωπίσεις μια κοινωνία, όπως η Λ. που έχασε τον άντρα της νωρίς και της έμεινε ο γιος, τον οποίο κοροιδεύουν τα άλλα παιδάκια στον παιδικό σταθμό λέγοντας "Δεν έχεις πατέρα"
Κάθομαι και σκέφτομαι πάντως και καταλήγω πως η οικογένεια είναι για πολλούς -και για μένα- μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία να μη κάνεις τα ίδια λάθη που έκαναν οι δικοί σου. Κοίτάζω πίσω καμιά φορά -απο τις λίγες που το κάνω- και συνειδητοποιώ, ότι οι ζόρικες στιγμές και επιλογές είναι περισσότερες απο τις όμορφες αναμνήσεις. Και εκεί φουντώνει και με πνίγει η επιθυμία να φέρω ένα παιδί στο κόσμο. Ένα παιδί που, όταν θα γυρίσει με τη σειρά του να κοιτάξει πίσω, καλές στιγμές να βρίσκει μόνο, και τις άσχημες να τις κάνει στο μυαλό του σημαντικό μάθημα. Δύσκολα πράγματα και δύσκολες αποφάσεις.
5 σχόλια:
θα γίνεις καλός μπαμπάς i can tell
Νομίζω το στερεότυπο αυτό της "ιδανικής οικογένειας" είναι μεγάλος δυνάστης που μας καταπιέζει όλους... Ιδανικοί άνθρωποι δεν υπάρχουν, άρα ούτε και ιδανικές οικογένειες. Απλά σε κάποιες περιπτώσεις το "έλλειμα" είναι εμφανές (κάποιος από τους γονείς, για παράδειγμα) και πηγή κακεντρεχών σχολίων από τρίτους, ενώ σε άλλες μπορεί να λείπει κάτι πιο σημαντικό (αγάπη, αλληλοσεβασμός, για παράδειγμα) και κανείς να μην το παίρνει χαμπάρι. Να χαίρεσαι αν έχεις τα ουσιαστικά πράγματα και να μη λυπάσαι για τις δύσκολες αποφάσεις, αυτές σε κάνανε αυτό που είσαι... Βρες τη δύναμή σου στις δύσκολες στιγμές και το χαμόγελό σου στις όμορφες αναμνήσεις, και ας μην ήταν όσες θα ήθελες. Εσύ σίγουρα θα τα καταφέρεις καλύτερα! (Να πάρει, τα σχόλιά μου είναι τεράστια σαν τα πόστ μου, έλα όμως που με συγκίνησες!)
Έτσι ακριβώς είναι. Αλλά και όλα δεν ελέγχονται τελικά. Και στις καλές στιγμές να μένεις θα έρθουν και οι κακές να σου φορτωθούν στο σβέρκο. Γειά σου ρε φατσόνι! :)
Μείνε μαζί μου έγκυος είμαι πολύ φερέγγυος , χα,χα! Παιδιά , οικογένεια , προκοπή !Σίγουρα αυτές οι λέξεις δεν έχουν πια το ίδιο νόημα με αυτό που είχαν για τους γονείς μας ή τους παππούδες μας !! Δυστυχώς τα πράγματα είναι τόσο μπερδεμένα .Δεν είσαι ο μόνος , ποιος θέλει να παντρευτεί και να κάνει παιδιά ; Αν ρωτάς εμένα δεν θέλω καθόλου μα καθόλου . Κι αυτό γιατί έχω αρκετούς φίλους παρά το νεαρό της ηλικίας μου παντρεμένους και με παιδιά . Η καθηγήτρια που είχα στα αγγλικά είναι 30 χρονών , ο άντρας της ξενοπηδούσε ενώ ήταν μόλις ένα χρόνο παντρεμένοι, και δεν το άντεχε. Τώρα κάνουν παρτούζες και είναι μια χαρά , όσο για το παιδί , αυτή το βλέπει σαν μια λύση να σώσει το γάμο της , μέγα λάθος . Έχω φίλο μου ετών 40 με δυο παιδιά που παίρνει διαζύγιο , γιατί οι πειρασμοί είναι αρκετοί όπως ξέρει … Άστα γάματα , μπορεί να υπάρχει και μια ιδανική αλήθεια που δεν την γνωρίζω . Είμαστε καταδικασμένη γενιά , ίσως τα παιδιά μας να επαναστατήσουν και να πάνε στο άλλο άκρο από την ασυδοσία στο πατρίς θρησκεία οικογένεια , έτσι δεν γίνεται πάντα ;
Ποιός ξέρει τι είναι καλύτερο..Και το πατρίς-θρησκεία απέτυχε πάντως...Λόγω υποκρισίας κυρίως.
Δημοσίευση σχολίου