Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

Νοιώθω vs Είμαι


Τη προηγούμενη βδομάδα ετοιμαζόμουν να φύγω στην Αλεξανδρούπολη για μια προσωπική υπόθεση. Είχε προηγηθεί ένας πολύ ωραίος καφές με τον Θ. φίλο αγαπημένο-φαντάρο, μετά απο καιρό. Μόλις είχα τελειώσει τη βαλίτσα και έγραφα για τη δουλειά στο PC. Χτυπάει το τηλέφωνο για τη παράλληλη δουλειά μου που την έχω δυο φορές τη βδομάδα.

"Θέλεις να δουλεύεις 4 φορές τη βδομάδα". Κενό εγώ. "Μπορώ να είμαι τρεις;". "Θα σου πω σε λίγο" Ξαναχτυπάει το τηλέφωνο "Μόνιμη πρόσληψη τι λες;". Σκαμπανέβασμα, άγχος συμβουλές απο φίλους mail στο καπάκι σε κάποιον που εμπιστεύομαι, το στομάχι στο στόμα και τελικά δέχθηκα.

Αμέσως αρχίζω να ψάχνω σπίτι κοντά στη δουλειά μου για να προλαβαίνω και τις δύο δουλειές-αντίστροφη μέτρηση. Και πιο καλά λεφτά και λιγότερος χρόνος-λιγότερα ξενύχτια λιγότερη επικοινωνία. Όλα λιγότερα εκτός απο τα λεφτά που θα έχω. Δε με πειράζει κιόλας το επόμενο βήμα είναι αυτό. Αλλού είναι το πρόβλημα. Είμαι όλα αυτά τα παραπάνω;

Προχθές στο λεωφορείο πήρε το αυτί μου κουβέντα απο δυο 14χρονους γκραφιτάδες. Και συνειδητοποίησα, ότι μπορούσα να σταθώ στη κουβέντα. Και με μεγαλύτερη χαρά απο το να μιλάω για το ωράριο και την ασφάλιση μου. Όσο ξέρω πόσο τα χρειάζομαι άλλο τόσο δε με ενδιάφέρουν. Ούτε αυτά, ούτε οι δημόσιες σχέσεις, ούτε η εικόνα μου, ούτε ο τίτλος με τον οποίο θα σταθώ σε μια σύναξη. Όλα αυτά τα προσέχω. Αλλά πιστέψτε με δε με ενδιαφέρουν καθόλου. Τα κρασιά της Παρασκευής με τον Μ. τον Θ. την Μ και την Χ., τα δάκρυα της Ε. την ώρα που μου άνοιγε τη καρδιά της, την άλλη μέρα στο μαγαζί που κάτσαμε, το ταγκό με τη Μ. στο Art House 3 το πρωί μόνοι μας με όλο το club να μας κοιτάει, το βρισίδι με τον Γ. που είναι πια αγγλία απο το msn, ο καιρός που περιμένω να ανοίξει για να κάτσω με τον Ν. και τον Γ στη Ναυαρίνου για μπύρες. Το αναφέρω συχνά το τελευταίο το ξέρω. Κουραστικά ίσως. Έλα όμως που δεν το βαριέμαι ποτέ. Με κρατάει μαζί με τον 15χρονο εαυτό μου. Στο Δημοτικό του Αγ.Κωσταντίνου στην Ιπποδρομίου, μέχρι πριν απο ένα χρόνο είχε δικιές μου "μουτζούρες" απο αυτές που έγραφα στους τοίχους στο σχολείο. Και τα έβλεπα και έλεγα πως απο τότε τίποτα δεν άλλαξε μέσα μου. Τίποτα. Ακόμα παιδί νιώθω. Ακόμα καινούργια πράγματα θέλω να γνωρίζω. Τους συμφοιτητές μου απο τη δεύτερη σχολή μέχρι και πιο καθαρούς τους νιώθω και μεγαλύτερη άνεση έχω μαζί τους. Μαζί και κάποια παιδιά απο συγκροτήματα εδώ στη πόλη. Περίεργο πράγμα. Τρομαχτικό. Και πόσο σίγουρος νιώθω όμως ότι θέλω να μείνω έτσι. Αυτή η ασυμφωνία ηλικίας και συμπεριφοράς ήταν που με κάνει μέρα με τη μέρα πιο δυνατό, χαρούμενο τις περισσότερες ώρες της ημέρας και με ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε. Ποτέ δεν θα υποκείψω στις πίπες περί λίγων και καλών φίλων. Υπάρχουν λίγοι που τους ξεδιπλώνομαι 100% αλλά πολλοί που θα κοβα το χέρι μου για αυτούς και θα το έκοβαν και αυτοί. Εσύ που αμφιβάλλεις γνώρισε με πρώτα. Ζήτησε μου κάτι και θα δεις.

Τώρα είμαι σε φάση που μαθαίνω σιγά σιγά stencil. Έτσι για να αρχίσω να κυκλοφορώ πάλι με το σπρέι στη τσάντα μου. Αυτός είμαι και αυτός θα μείνω. Ένας τσόγλανος με οικογένεια αύριο μεθαύριο, ανθρώπους που αγαπώ και μια δουλειά που θα τη γουστάρω και θα έρθει η φάση που θα ζω μόνο απο αυτή.

6 σχόλια:

maygirl είπε...

Το ζόρι είναι κάποιες στιγμές -αρκετές σε κάποιες φάσεις- που νιώθεις ότι κανέναν δεν ενδιαφέρουν τα όσα μαθαίνεις, κανείς δεν τα αναγνωρίζει, ίσως και να έκανες λάθος που επέλεξες τα συγκεκριμένα ... Οι "μουντζούρες" που σβήστηκαν, χωρίς κάποιος να έχει σταθεί να τις κοιτάξει βρε αδερφέ!

Αλέξανδρος Σαλαμές είπε...

Αυτό είναι όντως ζόρι. Τρομακτικό σχεδόν. Να πηγαίνεις να μιλήσεις με ενθουσιασμό για κάτι που σε κέρδισε και η κουβέντα να αλλάζει εντός 1,5 λεπτού και να μην επανέρχεται. Πάρόλα αυτά και όπως και στη "μουντζούρα", αρκεί που την άφησες εσύ εκεί και τη χάζευες που και που. "Να μείνει κάτι μοναχά να μείνει κάτι σα μια γουλιά νερό στη λιγοθυμιά" Που λέει και ο Foxmoor. :)

discolata είπε...

σε λατρεύω λέμε.έτσι ακριβώς. τίποτε διαφορετικό.

X*tna είπε...

Δέξου ότι είσαι όλα αυτά, το παιδί που ζωγραφίζει στον τοίχο και ο ενήλικας που πρέπει να φροντίσει τον εαυτό του. Οι απαιτήσεις της ζωής δε θα μουδιάσουν ποτέ τη ζωντάνια και τον ενθουσιασμό σου, αν δεν ξεχάσεις τα πράγματα και τους ανθρώπους που αγαπάς. Με άγγιξε πολύ αυτό το post γιατί και εγώ συχνά αισθάνομαι τη ζωή μου ως σύνολο αντιφάσεων...
Υ.Γ.1: Κάνεις stencil ρε ρεμάλι; ΛΑΤΡΕΥΩ τα stencil και τα grafitti, έχω πάντα τη φωτογραφική μαζί μου για να τα αποτυπώνω...
Υ.Γ.2: Στα μούτρα σου! :)))

Αλέξανδρος Σαλαμές είπε...

discolata και γω και you know it.Xtna απλά δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα αυτές οι αντιφάσεις δυστηχώς. Παρόλα αυτά έχουν όοοολα αυτα τα καλά. Α!Στα μούτρα τα δικά σου!Καθρεφτάκι!!! :))

Unknown είπε...

Κ γω όταν είμαι νηφαλιος απ'την παραμύθα,
ξυπνάω το πρωί/
πίνω μπύρες δύο/
κι ένα γάλα κρύο/
βγαίνω εξω στο δρόμο/
σπάω δυο μπορδέλα/
ΦΥΜΑΤΙΩΣΗ

Ξέρω, ξέρω. Δε σέβομαι τίποτα.