Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

Κάθε χωρισμός ένας μικρός θάνατος




Να 'χαμε να λέγαμε είναι όλα σε αυτή την ζωή. Όλα προσωρινά. Πόσο μάλλον οι άνθρωποι που μοιράζεσαι μια καθημερινότητα μαζί τους. Και η Σ. και η Δ. για κάνα χρόνο και κάτι έγιναν μέρος της καθημερινότητας μου. Ίδιος χώρος εργασίας, ίδιοι στόχοι. Και καλές και λιγότερο καλές στιγμές. Και αν οι αφετηρίες μας αναγκαστικά διέφεραν επαγγελματικά, υπήρχε ένα link όμορφο, που όταν τα πράγματα ήταν ήρεμα ξεδιπλώνονταν. Πριν κάνα τριήμερο έσκασε η απόφαση της εργοδοσίας να χωρίσουν οι δρόμοι. Αναπάντεχο λες. Αν και για τον ιδιωτικό τομέα τίποτα δεν είναι αναπάντεχο. Δεν αγχώνομαι για αυτές γιατί έχουν γερό καλούπι και οι δύο και είναι από καλό υλικό καμωμένες. Όχι από αυτά τα γιαλαντζί που έχει γεμίσει ο πλανήτης, η χώρα και ο χώρος που εργαζόμαστε ακόμη πιο πολύ. Ούτε καν για το αν θα πιάσει και μένα η όλη ιστορία. Το χω δει το έργο και από την καλή και από την ανάποδη και ποτέ δεν θα χαλάσω πάνω από 24ώρες την πάρτη μου για πραγματάκια που δεν μπορώ να αλλάξω. Την ζεστασιά και την εμπιστοσύνη μωρέ. Αυτή είναι που θα χάσω και θα μου λείψει. Όλα τα άλλα μικρά και αστεία. Καλό ταξίδι ρε. Και ένα στιχάκι του Θανασάκη του Παπακωνσταντίνου για το καλό και για να σας θυμίζει αυτό που δεν είστε και που ευτυχώς δεν θα γίνετε: "Στου δειλινού την άκρη, δε βλέπεις όνειρα. Αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα. Βλέπεις τον άνθρωπο μικρό, που τον πατάν στ' αλήθεια τα πόδια του τα ίδια".




5 σχόλια:

Sophia Choleva είπε...

Pou eisai bro;

discolata είπε...

εχω φρικαρει.σα να μην εχω δεδομενα πια ενα πραγμα.

Αλέξανδρος Σαλαμές είπε...

Που σαι ρε Sistah!Selassie saves...Καλά;Εδώ την παλεύουμε απλά. Discolata μου τι να πω ρε δεν ξέρω. Σάμπως εγώ δεν φρίκαρα;

maygirl είπε...

Οχι, δε θα γίνουμε.
Κι επειδή δεν ξέρω αν θέλω να το γυρίσω στο χαβαλέ για να χαλαρώσουμε ή στο σοβαρό για να βρούμε το δρόμο μας, βάζω.

Αλέξανδρος Σαλαμές είπε...

Σιγά μην γίνετε. Ξες εσύ τον δρόμο.