Κάτι σαν μυσταγωγία

Ο Σ. και η Ε. παντρεύτηκαν το Σάββατο. Για την ακρίβεια τους πάντρεψα το Σάββατο, καθώς «κουμπαριάσαμε» ύστερα από χρόνια και χρόνια παρεάκι. Θέλω όσο τίποτα να γεμίσω τέσσερις σελίδες με τις λεπτομέρειες των πέριξ του μυστηρίου, την εθιμοτυπία που αν και άγγιζε τα όρια του κιτς, την κάναμε με χαρά μεγάλη και λίγο χαβαλέ, μιας και οι θείτσες που μαζεύτηκαν από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα μπόλικη αγαλλίαση ένοιωθαν πετώντας ρύζι παντού ή βγαίνοντας ασύστολα φωτογραφίες με την νύφη. Στα μάτια όμως. Εκεί είναι που άρχισε και σταμάτησε το μυστήριο για μένα. Η χαρά συνδυασμένη με αγωνία τα τελευταία 24ωρα από τα παιδιά. Το χαρούμενο χάσιμο την ώρα του ντυσίματος. Η επικέντρωση στο…άπειρο με μικρές κλεφτές ματιές αριστερά και δεξιά την ώρα που ο ιερέας διατύπωνε τους όρκους αιώνιας αγάπης –αλήθεια δεν είχα προσέξει ποτέ την βαρύτητα τους. Σχεδόν τρόμαξα στην σκέψη, ότι καλείσαι να τους τηρήσεις και να τους σεβαστείς- Τέλος η τρυφερότητα με την οποία η Ε. κοίταξε τον Σ. την στιγμή που τον φιλούσε στις νυφικές φωτογραφίες αλλά και το χαμόγελο του Σ. βλέποντας την Ε. να ποζάρει με νάζι, υπακούοντας τις προσταγές του φωτογράφου. Τούτες οι ματιές είναι που θα τους ακολουθούν και στον γάμο τους. Όταν και οι φωτογραφίες του μυστηρίου αρχίζουν να κιτρινίζουν και τα πρόσωπά τους, να γερνάνε και οι φίλοι τους, αρχίσουν να «φεύγουν» ο ένας μετά τον άλλο. Πολύ μακριά το πήγα. Αγαπημένοι να είστε φίλοι μου και όλα τα άλλα θα σας βρουν στη πορεία.