Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008

Το word απείραχτο


Κάτι συμβαίνει μέσα μου, κάπου ανάμεσα σε Ολλανδία και Ελλάδα, με την Σλοβακία ξεχωριστή θέση να παίρνει στην καρδιά μου, δεν μου έμεινε και πολύ ψυχή για να δώσω στα γραπτά. Φοβάμαι. Αν φύγει και αυτό τι θα απομείνει. Λίγη ζωή παραπάνω, πραγματική όχι χάρτινη και τα μεγάλα λόγια κάνουν περίπατο. Μένει το άδειο word και από πίσω οι εικόνες που τρέχουν μέσα από το τρένο πηγαίνοντας και γυρίζοντας από το Ommen, το τελευταίο τσιγάρο πριν την απογείωση από το Άμστερνταμ, το χαμόγελο της Lina. Το χαμόγελο της Lina. Εκεί δεν χρειάζονται λόγια. Τα σκόρπια αγγλικά δεν έχουν να πουν τίποτα μπροστά στο θαύμα που λέγεται βλέμμα. "My sun" με φώναζε και δεν χρειάζονταν και τρομερή επεξήγηση. Κάπου μεταξύ Σλοβακίας, Γαλλίας και Βουδαπέστης θα είναι με το τεράστιο χαμόγελο της και το γέλιο της, σαν αυτό στην φωτογραφία, ικανό να φωτίσει ολόκληρο τετράγωνο. Θα τα ξαναβρώ τα μεγάλα λόγια και όμορφα. Γιατί πρέπει να ζήσω και εγώ και να πληρώσω το νοίκι μου. Άλλα θα έχω χάσει όμως. Ελπίζω όχι πολλά, γιατί τότε αλλού θα τα αναζητήσω και σίγουρα όχι σε τούτο τον τόπο που δεν διάλεξα.

2 σχόλια:

maygirl είπε...

Ωραίο γέλιο, indeed... Νομίζω ότι κάποιοι άνθρωποι περνάνε από τις ζωές μας για να μας θυμίσουν με βίαιο σχεδόν τρόπο κομμάτια από εμάς.

Αλέξανδρος Σαλαμές είπε...

Αυτό που έγραψες είναι απίστευτο πραγματικά...Αυτά τα κομμάτια που μας ήταν κάποτε δικά μας και τα χάσαμε ή μισοκοιμούνται και περιμένουν ένα άγγιγμα τόσο δα ή ένα χαμόγελο για να ξυπνήσουν...Για έναν τέτοιο άνθρωπο που θα σου το θυμίσει αυτό όμως μόνο αιώνια ευγνωμοσύνη μπορείς να νοιώσεις. Μου έλειψες από ρε maygirl για κάτι τέτοια! :)