Ούτε σε εσένα ελπίζω

Παρέα με της σημαίας τα μικρά σου τα αστέρια θα θαφτείς και εσύ. Όπως όλοι οι άλλοι.

Που θα είσαι όταν όλα τούτα τα λαμπερά φώτα σκοτεινιάσουν και οι κραυγές χαράς σωπάσουν; Τι θα μου ζητήσεις για αντάλλαγμα και ας λεφτά ποτέ δεν θα χω αρκετά να βρεθώ στην μεγάλη σου πατρίδα; Που θα είσαι όταν δεις σαν πρόεδρος τα πρώτα μωρά στην πατρίδα του παππού σου την Κένυα να πεθαίνουν;

Φταίει ο τόπος που μεγάλωσες

Για κάθε κατάρα που σέρνει ένας λαός, πρώτος και καλύτερος φταίει ο τελευταίος πολίτης στο τελευταίο στενοσόκακο του τόπου του. Αυτός μόνος του φτιάχνει και τη χώρα που ζει και την ζωή του και την ιστορία του. Το χάλι τους οι ίδιοι το δημιούργησαν. Οι ίδιοι δικάστηκαν από την αστερόεσσα που προσκύνησαν και ας οι παππούδες τους άλλης πατρίδας σημαία ξέραν για δικιά τους. «Στην Αμερική τα αγοράκια τα μικρά στο νηπιαγωγείο και τα βρακιά που φοράνε, είναι αμερικάνικες σημαίες», μου λεγε το καλοκαίρι που μας πέρασε ο Γιώργης ο Παπάζογλου γιος της Σμυρνιάς ρεμπέτισσας κυρα Αγγέλας. Τούτα τα αγοράκια είναι που σαν μεγάλωσαν και άντρεψαν, πνίξανε στο αίμα, όποιον τα λεγε αλλιώς από ότι τα χαν συνηθίσει στην πολύχρωμή τους χώρα τους και όποιον πουλούσε και αγόραζε για να ζει χωρίς να τους δίνει μερτικό. Τούτα τα αγοράκια γινήκαν όργανα της τάξης που ξεσπούν σε αυτούς που κουβαλάνε το ίδιο σκούρο χρώμα με σένα. Μήπως και εσύ δεν ξέρεις τι θα κάνεις για όλα αυτά; Δεν ξέρεις το μεγάλο σου τίποτα που θα σε ακολουθεί μέχρι να σε πετάξει από την προεδρία ο ίδιος λαός που εμπιστεύτηκες, όταν πάψουν ξανά να φοβούνται; Θα θυμηθείς άραγε έστω τότε ότι το μεσαίο σου όνομα είναι Χουσεϊν;