Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008
Σκέψεων καμώματα
Κρατώ καμιά φορά το στόμα μου κλειστό. Αφήνομαι στην ομορφιά της υγρής κρύας νυχτιάς. Στον κήπο των Ρόδων με τον Γ. Κυριακή βράδυ. Να συζητάμε για την μικρή κυρία που ακόμα περιμένουμε να έρθει και τα χαμένα μας καλοκαίρια. Την βροχή ζητάμε να μαζέψει τις πιο βαριές τις ψιχάλες και να τις στείλει μία μία στα διψασμένα για ένα γυναικείο χάδι πρόσωπα μας μπας και σβήσει για πάντα την ανάγκη αυτή. Είναι βαριά η μοναξιά της απουσίας. Ακόμη πιο βαριά είναι και η μοναξιά της παρουσίας. Και το ξέρουμε και οι δυο καλά. Είναι που τελικά παίρνεις αυτό που σου αξίζει. Αυτό που έχτισες γκρεμίζοντας κάτι άλλο την ίδια στιγμή. Πόσες σκέψεις Θεέ μου. Βοήθησε με στην απιστία μου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
αγαπημένε μου σταρ της εμμηνόπαυσης..τι ωραία που τα λες..
Άμα σε πιάσω από το μαλλί!Άλλος έχει το όνομα και άλλος την χάρη! Κουράδι. :)))
Γιατί τόση μοναξια;;;
Γιατί όχι;
Δημοσίευση σχολίου