Όσο στον ύπνο τους ακούνε κάθε βράδυ μια φωνή
- μια φωνή αρματωμένη με παιδική γλυκάδα -
Θα γινόμαστε τσουβάλια γεμισμένα με οργή
θα γινόμαστε στις νύχτες τους ανήσυχη λιακάδα
Όσο ποτίζουνε το χώμα με δάκρυα και αίμα
- ένα αίμα που ακόμη μες στις φλέβες μας κυλάει -
Θα φυτρώνουνε λουλούδια που 'χουν άνθος μόνο βλέμμα
και για αγκάθια μια γροθιά που μια ασπίδα δεν βαστάει
Όσο η ασφάλεια που προτάσσουν θα μας πνίγει
σαν θηλιά καλά σφιγμένη γύρω απ' τον λαιμό μας
Θα ξεφεύγουμε από μέσα της μυστήρια σαν φίδι
θα γίνει εφιάλτης τους το κάθε όνειρό μας.
Κι όμως, όσο σβήνουν την φωτιά μας, σιγοκαίει
μία σπίθα μές στον λόγο μας, έτοιμη να εκραγεί
Όσο τα δελτία ενόχους ψάχνουν, πάντα σιγοκλαίει
η ψυχής μας, εκδίκηση ζητώντας για τροφή.
Ήρωας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου