Ο μικρός Αλέξανδρος πέθανε. Τσάμπα και βερεσέ. Πίσω του άφησε μια οικογένεια που θρηνεί, φίλους και γνωστούς που ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν τον χαμό του και μαζί μια κοινωνία που βρήκε άλλο έναν λόγο να τρέμει. Από τον καναπέ της.
Αυτές οι νύχτες -έπρεπε- είναι για σένα Αλέξανδρε
Έχεις ένα λαό που εδώ και μήνες τρέμει το φυλλοκάρδι του μην χάσει την δουλειά του λόγω της οικονομικής κρίσης. Πολίτες που μαζεύουν άρον άρον τα χρήματα τους από την τράπεζα μην τυχόν και αύριο έρθει η τράπεζα να τους πει «Λυπόμαστε αλλά από τις καταθέσεις σας δεν υπάρχει ούτε μισό ευρώ». Πρώτο κύμα φόβου. Πολιτισμένο θαρρείς. Του ανθρώπου που παλεύει να διατηρήσει το αυτονόητο δικαίωμα σε μία καλύτερη ζωή. Και έρχεται η δολοφονία του μικρού Αλέξανδρου. Δεύτερο κύμα φόβου. Η κοινωνία μπερδεύεται αγαναχτεί και τρέμει μαζί. Κάποιοι διαδηλώνουν, κάποιοι περισσότεροι παρακολουθούν τα γεγονότα συζητώντας όπου βρουν ευκαιρία δυνατά μεταξύ τους και κάποιοι δεκάδες βρίσκουν ευκαιρία για λεηλασίες και πλιάτσικα. Αυτοί οι τελευταίοι είναι που γεννούν το τρίτο κύμα φόβου. Του αρχέγονου. «Θα επιβιώσω; Θα έχω αμάξι και μαγαζί ή θα μου τα κάψουν; Θα γυρίσει το παιδί μου σώο ή θα το περάσουν για κουκουλοφόρο και θα μου το γαζώσουν». Μια κοινωνία σε κώμα. Καθισμένη στον καναπέ της αρνείται να κατεβεί στον δρόμο παρά αφήνει άλλους να κατεβαίνουν για αυτή. Μόνο μένει σπίτι και φοβάται. Τον ίδιο τον φόβο. Αυτόν φοβάται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου