Συστήματα υπολογιστικά...

Πότε στο ένα και πότε στο μηδέν.

Unite the Nation

Οι Έλληνες της ομογένειας στηρίζουν Obama!!!
Πάθος όραμα και αξία Obama Obama,
πίστοι στην δημοκρατία Obama Obama!

11/9/2001

Μην περιμένετε να σας λυπηθώ. Όλοι σας φταίτε.

IZ - Over the Rainbow / What a Wonderful World

Ένα τραγούδι για τον Iz
O Israel "Iz" Kaʻanoʻi Kamakawiwoʻole, 11 χρόνια μετά τον θάνατο του, μόνο χαμόγελα εξακολουθεί να χαρίζει.

Και ποιος δεν έχει ακούσει την αγγελική φωνή του να τραγουδάει, το “Over The Rainbow”, δένοντας το γλυκά με το «What a wonderful world», με μόνη συνοδεία το Ukulele, την μικρή κιθαρίτσα σήμα κατατεθέν της πατρίδας του της Χαβάη;

Η Χαβάη στην καρδιά του

Γεννημένος το 1959 στην Χονολουλού, από τον Henry και την Evangeline, ο μικρός Iz, από τα 11 του χρόνια, ξεχώρισε όχι μόνο για τον…όγκο του αλλά και για την μοναδική φωνή του. Πολύ γρήγορα και χωρίς προσωπική δισκογραφία, η φήμη του εξαπλώθηκε και εκτός της πατρίδας του. Πλήθη συνέρρεαν, όπου εμφανίζονταν για να τον ακούσουν να τραγουδάει, κομμάτια της πατρίδας του και διασκευές, γνωστότερων κομματιών, πάντα με την παρουσία της γυναίκας του και παιδικού του έρωτα Marlene και της κόρης του Wehi. Η δε απόλυτη καταξίωση ήρθε το 1993 με τον δίσκο «Facing Future», όπου και περιέχει ένα από τα ωραιότερα διασκευασμένα κομμάτια το «Over the rainbow/What a wonderful world», κομμάτι όπου θεωρείται κλασσικό της πατρίδας του.

Ο θάνατος

Τα 344 κιλά που κουβαλούσε ο Iz, τον έκαναν να υποφέρει από διάφορα προβλήματα υγεία και να μπαινοβγαίνει στο νοσοκομείο, μέχρι που στις 26 Ιουνίου του 1997 η καρδιά του τον πρόδωσε και σε ηλικία 38 ετών η φωνή του σίγησε για πάντα. Η κυβέρνηση της Χαβάη κήρυξε την μέρα ως Εθνικό πένθος, ενώ πάνω από 10.000 άτομα παραβρεθήκαν στην κηδεία. Εφτά χρόνια μετά και το Over the Rainbow, έφτασε μέχρι το Νο12 των Billboard. Καλό ταξίδι Iz.

Αυτά είναι κείμενα....

Δεν έμπλεξε. Δεν μπλέχτηκε. Ηταν θεσμικός. Oλιγόλογος. Υπεράνω. Μπορεί και να του βγει. Σαν να είπε προς όλους μας: «Αυτά με τα οποία απασχολείτε την κοινή γνώμη δεν είναι αυτά με τα οποία θα έπρεπε να την απασχολείτε». Ναι. Μπορεί και να του βγει. Ασχολήθηκε με το πλαίσιο. Εχουμε νόμους, είπε. Oποιος κρίνει, κρίνεται. Είστε παραγωγοί μαγιάς και όχι ειδήσεων, δηλαδή τα φουσκώνετε. Δεν μπλέχτηκε. Δεν έμπλεξε. Ακόμη και σε οφθαλμοφανείς καβγάδες στελεχών του, ήταν συμβιβαστικός έως συμφιλιωτικός (γι� αυτό και ελαφρά απειλητικός). Αποδέχτηκε ότι «ο καθένας από τη σκοπιά του κάνει καλά τη δουλειά του». Δεν ήταν απλά θεσμικός: ήταν λυρικά ισοπεδωτικός.

Oι πιο ξύπνιοι ή οι πιο έμπειροι από τους ερωτώντες, μόλις πέρασαν οι πρώτες πέντε έξι απαντήσεις και κατάλαβαν πού το πηγαίνει, άλλαξαν την ατζέντα τους και μακρηγόρησαν, εκφράζοντας τον προβληματισμό της κοινής γνώμης. Αφού κατάλαβαν ότι δε θα έπαιρναν απάντηση, μετέτρεψαν την ερώτηση σε δήλωση. Μήτε κι αυτοί είχαν τύχη. Τους παρέπεμψε στις πρώτες, γενικόλογες απαντήσεις του. Oι πιο ξύπνιοι ή οι πιο έμπειροι κατάλαβαν ότι αποφάσισε να μείνει μακριά κι αγαπημένος. Κι ότι έπρεπε να φυλάξουν τα επιχειρήματά τους για τα πρωτοσέλιδα, για τα δελτία των οκτώ, για τα έκτακτα αφιερώματα στο ραδιόφωνο.

Η νέα ταυτότητα είναι: το νόμιμο είναι το ηθικό. Αυτοί που πλουτίζουν νομίμως, δεν έχουν πλέον πρόβλημα. Αυτοί που πλουτίζουν παρανόμως, ούτως ή άλλως δεν είχαν πρόβλημα. Αλλά δεν έμπλεξε μήτε σε αυτό. Μήτε μπλέχτηκε. Τα άλλα κόμματα που θα του απαντήσουν, αν δεν επιλέξουν το δρόμο της τσιρίδας, θα αισθανθούν την ανάγκη να μην μπλέξουν κι αυτά. Κυρίως, για να μην μπλεχτούν. Εάν απαντήσουν θεσμικά, έχασαν το παιχνίδι. Πήγαν με την ατζέντα του. Αλλά ο Τατούλης τώρα ξέρει. Και ο Παυλίδης ξέρει. Και η μακρά σειρά των σιμενσιολόγων ξέρει. Δεν πρόκειται περί λεπτής κόκκινης γραμμής. Πρόκειται για μια φαρδιά ζώνη από αναμμένα κάρβουνα.

Αυτός μακριά κι αγαπημένος, εμείς, όλοι εμείς κοντά κοντά και από συναισθήματα, μαλλιά κουβάρια. Μπορεί και να του βγει. Αν δεν του βγει, πάλι δεν τρέχει τίποτε: και που δε βγαίνει δηλαδή επί τόσα χρόνια τι έγινε; Σαν να τα βλέπω τα νέα πρωτοσέλιδα, τις νέες αποκαλύψεις. Πρόσωπα επί προσώπων στον πάγκο της γαλέρας. Oμάδες επί ομάδων να φτυαρίζουν κάρβουνο. Κι επειδή η κοινή γνώμη όλα τα βαριέται, εκτός από τις ανθρωποθυσίες, θα θυσιαστούν ακόμη και οι πρωτεργάτες των αποκαλύψεων. Και θα διασυρθούν τελετουργικά. Στο τέλος θα έχουμε τόσο πολύ εθιστεί σε αυτές τις εκατόμβες, ώστε θα μας μείνει κουσούρι και αργότερα, πολύ αργότερα, θα βάζουμε φιτίλια ο ένας γείτονας στον άλλον.

Και το κοινό. Oταν άρχισε η συνέντευξη Τύπου, ήταν πολύ χλομοί σαν φουρναραίοι του μεσοπολέμου. Ακίνητοι, παγωμένοι και προσεκτικοί. Oσο προχωρούσε η διαδικασία, οι πιο ξύπνιοι ή οι πιο έμπειροι άρχισαν να λένε σχολιάκια στο διπλανό τους. Αρχισαν να χαλαρώνουν. Πολλοί μπορεί να σκέφτηκαν ότι ήρθε η ώρα να ανάψουν μια λαμπάδα. Ή ένα κεράκι. Κι ας πέφτει μακριά το Βατοπέδι.

Αγγελιοφόρος 07/09/2008
Πάνος Θεοδωρίδης

Το 10

Μια τούμπα χρειάζεται για να γίνει 01 και ξανά 10 και ξανά μανά 01. Δεν γαμιέται έτσι είναι η ζωή.

Καλό ταξίδι...

Το μονοπάτι απ’ την αρχή μου φάνταζε μεγάλο

και ένιωθα πάντα το τέλος, πως θα μου κάνει σινιάλο.

Όμως αυτό ήρθε ξαφνικά δέν μου έκανε το χατίρι

και πήρε άλλη μορφή έγινε γκρίζο γεφύρι.

Κρυμμένο μέσα σε ομίχλη είχε ποτάμι φορτσάτο,

να του μουσκέψει τα θεμέλια ενώ κυλούσε από κάτω

μα πριν περάσω από την άλλη τη μεριά,

κάτι με τράβηξε και βούτηξα στα μαύρα νερά...

Brigada

Ο δρόμος έχει υψώσει κάνη

ΔΕΘ 2008,

χωμένος κάπου ανάμεσα στο μπλοκ της Αντιεξουσιαστικής κίνησης και των ΕΑΑΚ τα είδα όλα από τόσο κοντά και ας μην γλίτωσα το κάψιμο στον λαιμό και τα μάτια από τα δακρυγόνα.

• Είδα την ωρομίσθια με τα γυαλάκια να μεταμορφώνεται σε γνωστή-άγνωστη και να αδειάζει την οργή της σε μία βιτρίνα


• Είδα τον ξεναγό μεγάλου ταξιδιωτικού γραφείου, να πιάνεται αλυσίδα για να προστατέψει την πορεία


• Είδα τον θεολόγο, που δουλεύει σε δημοσκοπήσεις να έρχεται φάτσα με φάτσα με τους μπάτσους


• Είδα τον 50άρη πανεπιστημιακό με την γυναίκα του να φωνάζουν πιασμένοι χέρι χέρι και τον γιο τους 4 βήματα πιο πριν να δίνει τον δικό του αγώνα


• Είδα τον περιπτερά της Μαρτίου να περπατάει με μαύρη σημαία παραμάσχαλα και να βγάζει τα πνευμόνια του με τον τηλεβόα


• Είδα το ΚΚΕ και την νεολαία του μετά τον καυγά με τους ΑΚαπίτες να κρύβεται πίσω από τις διμοιρίες των ΜΑΤ
  


• Είδα τον κόσμο στις καφετέριες να βλέπει την πορεία να περνάει ανάμεσα τους κάπου εκεί στο Harry's spot και να σχηματίζεται η απορία σε συνδιασμό με ειρωνία στο πρόσωπο του


• Είδα 16αχρονα με μεταλλάδικες μπλούζες να περπατάνε νευρικά και χαρούμενα και ας μην καταλαβαίνουν πολλά


• Είδα και εσένα που έλειπες και ας σου πίνει το αίμα το αφεντικό σου


• Είδα και εμένα που μια φορά τον χρόνο θυμάμαι όλα εκείνα που με πνίγουν γύρω μου τις υπόλοιπες 364 μέρες τον χρόνο

Παράξενες μέρες έρχονται μου φαίνεται...

Το word απείραχτο

Κάτι συμβαίνει μέσα μου, κάπου ανάμεσα σε Ολλανδία και Ελλάδα, με την Σλοβακία ξεχωριστή θέση να παίρνει στην καρδιά μου, δεν μου έμεινε και πολύ ψυχή για να δώσω στα γραπτά. Φοβάμαι. Αν φύγει και αυτό τι θα απομείνει. Λίγη ζωή παραπάνω, πραγματική όχι χάρτινη και τα μεγάλα λόγια κάνουν περίπατο. Μένει το άδειο word και από πίσω οι εικόνες που τρέχουν μέσα από το τρένο πηγαίνοντας και γυρίζοντας από το Ommen, το τελευταίο τσιγάρο πριν την απογείωση από το Άμστερνταμ, το χαμόγελο της Lina. Το χαμόγελο της Lina. Εκεί δεν χρειάζονται λόγια. Τα σκόρπια αγγλικά δεν έχουν να πουν τίποτα μπροστά στο θαύμα που λέγεται βλέμμα. "My sun" με φώναζε και δεν χρειάζονταν και τρομερή επεξήγηση. Κάπου μεταξύ Σλοβακίας, Γαλλίας και Βουδαπέστης θα είναι με το τεράστιο χαμόγελο της και το γέλιο της, σαν αυτό στην φωτογραφία, ικανό να φωτίσει ολόκληρο τετράγωνο. Θα τα ξαναβρώ τα μεγάλα λόγια και όμορφα. Γιατί πρέπει να ζήσω και εγώ και να πληρώσω το νοίκι μου. Άλλα θα έχω χάσει όμως. Ελπίζω όχι πολλά, γιατί τότε αλλού θα τα αναζητήσω και σίγουρα όχι σε τούτο τον τόπο που δεν διάλεξα.