Με τρομάζει το σκοτάδι. Οι λιγοστές σκιές που επιβιώνουν στο φως της μέρας φαντάζουν μικρές και ακίνδυνες. Σε εκείνες τις νεκρές νυχτερινές ώρες και το παραμικρό φως έχει άλλη αξία. Άλλο μέγεθος. Κάνει τις σκιές να φαίνονται πελώριες. Τεράστια μαύρα δέντρα με απλωμένα στα κλαδιά του, τα πιο σκοτεινά μου όνειρα. Τις πιο επικίνδυνες σκέψεις μου και μαζί τους όλα τα πρόσωπα που μίσησα και αγάπησα μπλεγμένα σε ένα ασπρόμαυρο γαϊτανάκι. Θέλω να κοιμηθώ όταν βρεθώ αντιμέτωπος με αυτές τις σκιές. Να μην με βασανίζει η παρουσία τους. Μα δες. Την νύχτα πια δεν μπορώ να κοιμηθώ. Με φωνάζει το σκοτάδι να αφήσω την μέρα πίσω μου. Να μείνω στην χώρα της νύχτας και να βρεθώ τετ α τετ με όλα εκείνα τα όνειρα και τους εφιάλτες που απέσυρα από το συνειδητό μου. «Το κάλεσμα της άγριας φύσης». Πόσες φορές διάβασα αυτό το βιβλίο του Τζακ Λόντον. Ο σπιτικός σκύλος με το καλό αφεντικό που κάθε βράδυ άκουγε τα ουρλιαχτά από τα αδέρφια του τους λύκους και τους έπαιρνε στο κατόπι. Ώσπου μια μέρα δεν γύρισε στο παλιό του αφεντικό. Ήταν λύκος με άλλους λύκους γύρω του. Είναι έρωτας το σκοτάδι. Μπορεί να σε κάνει να αναψοκοκκινήσεις από ηδονή ή να θες να πεθάνεις από οδύνη. Ίσως και τα δύο. Από την ηδονή να βρεθείς στην οδύνη και πάλι τούμπαλιν. Το ερώτημα είναι τι θα διαλέξεις. Θα σηκώσεις την επιλογή σου τελικά;