13' αναμονή

Κυριακή μεσάνυχτα φεύγω από την κεντρική βιβλιοθήκη.Οι ιστορίες και τα ονόματα των ηρώων του Παπαδιαμάντη για το αυριανό μάθημα αχταρμάς στο μυαλό μου. "Χρειάζομαι μια βόλτα" Στον δρόμο τα λέμε με τον Κ. τον χαμογελαστό. Όσο χαμογελαστός ήμουν και εγώ στην ηλικία του. Και πιο χαμογελαστός. Λάμπει. Τον παρατηρώ. Κάτι θα κρατήσει από αυτό το χαμόγελο. Στα σίγουρα. Μιλάμε περί ανέμων και υδάτων. Με ρωτάει όλο αγωνία για τις συνεντεύξεις που παίρνω. "Πως είναι όταν γνωρίζεις όλους αυτούς τους καλλιτέχνες από κοντά;" Απαντάω γενικότητες. "Όλοι ίδιοι είμαστε μωρέ Κ." θέλω να του πω πραγματικά. Με ένα φορτίο από την μια πλευρά της πλάτης μας και ένα δώρο από την άλλη. Να γέρνουμε μια από την μια και μια από την άλλη. Όλοι μοιρασμένοι σε όλα. Αποχαιρετιζόμαστε στο ύψος της Καμάρας και κατηφορίζω από Ναυαρίνου. Λιγοστός κόσμος. Παραδίπλα μου ο Γ. ο Λαρισαίος με τα αλάνια την παρέα του χαζεύουν αφίσες με μπύρες στο χέρι και μιλάνε δυνατά. Πιο κάτω ο Α. πίσω από τον πάγκο του Valentino φτιάχνει κρέπες. Συνήθως σταματώ και τα λέμε. Με ρωτάει για τον κολλητό μου τον Κ. που έγινε μοναχός. Με απορία. Κάθε φορά η ίδια απορία. Και εγώ κάθε φορά απαντώ πως θα πάω να τον δω στο Όρος. Απόψε όμως δεν σταμάτησα. Μιλούσε με ένα πελάτη σοβαρά και δεν κοίταζε γύρω του. Συνεχίζω τον δρόμο μου. Λίγο πριν την Μητροπόλεως "πέφτω" πάνω σε ένα καινούργιο stencil. Χαρούμενο με ένα myspace πάνω του. Το φωτογραφίζω προσεχτικά. "Καινούργιος designer" ψιλιάζομαι. Συνέντευξη-γνωριμία-φωνή σε νέα έκφραση. Η πόλη αναπνέει και στις πιο μικρές γωνιές των τοίχων της. "Κλινική Γαληνός". Λέω να στρίψω και να περάσω από "Τρυποκάρυδο" που με περιμένει παρέα αλλά αλλάζω γνώμη ενόψει δουλειάς και εξεταστικής. Με σταματάει ένα ζευγάρι. Ζάκια. Το κορίτσι έχει τα πιο λαμπερά μάτια που έχω συναντήσει. Χαμογελάει με απίστευτη γλύκα και συστολή. "Παλικάρι δεν θα σου πω ψέματα. Είμαστε τοξικομανείς και χρειαζόμαστε 3,5 ευρώ για να πάρουμε τα φάρμακα μας. Μήπως μπορείς να μας βοηθήσεις;" Χαμογελάω και της λέω ότι δεν έχω χρήματα και αν θέλει να της δώσω εισιτήρια ή τηλεκάρτα. Η αλήθεια είναι ότι έχω δεκάευρο. "Δεν πειράζει...Σε ευχαριστώ και συγγνώμη..." Πνίγομαι. Το βλέμμα της. Το φωτεινό της βλέμμα γαντζώνεται στον εγκέφαλο μου. Ανεβαίνουν δάκρυα. Θα φύγει αυτό το βλέμμα. Θα θολώσει και θα σβήσει από αυτά που πίνεις ρε κοπελιά. Και εγώ μαλάκας που λυπήθηκα τα δέκα ευρώ. Δεν ξέρω. Ίσως και να μην είμαι μαλάκας. Απλά ανεβαίνουν δάκρυα. Πνίγομαι. Θέλω να γράψω. Κοιτάω το ηλεκτρονικό ταμπλό του ΟΑΣΘ "12 Κ.Τ.Ε.Λ. Χρόνος αναμονής 13' " Βγάζω στυλό και τετράδιο, κάθομαι μπροστά στην είσοδο μιας οικοδομής και φτύνω λέξεις στο χαρτί. Με διακόπτει μια φινετσάτη κοπέλα ρωτώντας με σπασμένα ελληνικά "Παρακαλώ, 5 λεωφορείο περνάει ακόμα;" Της γνέφω θετικά. Είναι με το αγόρι της. Μιλάνε ιταλικά. "Τι να σε κάνω κορίτσι μου που και όλη την φινέτσα του κόσμου να κουβαλάς, τα μάτια του πλάσματος που ζήτησε τα 3,5 ευρώ ούτε να τα ονειρευτείς δεν μπορείς" 1' αναμονή. Επιστροφή και ύπνο γρήγορα. Δεν χωράνε άλλες σκέψεις απόψε.