Στις δύσκολες ώρες, όσα μάτια και χέρια και να σε περικυκλώνουν και σε αγκαλιάζουν πάλι μόνος σου είσαι. Άδιάφορα όλα σαν άσκοπο και άχρωμο ζωγραφισμένο καμβά που πουλάνε με το κιλό σε μαγαζάκια με φθηνά έργα τέχνης. Που να πιαστώ; Στους φίλους; Στην πένα; Στο πληκτρολόγιο μου; Και αυτά που αραδιάζω φθηνά μου φαίνονται. Ζωής κραυγή μόνο μπορώ να τα χαρακτηρίσω. Και αχ και να ξερα προς τα που να βαδίσω. Ώρες ώρες αποζητώ ένα χέρι να με τραβήξει από το αυτί και να μου δώσει μια δυνατή σπρωξιά προς μια κατεύθυνση. Κάποια κατεύθυνση. Που σκατά χάθηκαν άραγε αυτά τα χέρια; Μόνο όταν δεν τα έχεις ανάγκη έρχονται. Να σε συμβουλέψουν χωρίς να τους το έχεις ζητήσει ποτέ. Τις υπόλοιπες μέρες να ψάχνεις να ανοίξεις στην ομίχλη δρόμο, τινάζοντας τα χέρια με δύναμη γύρω από το κορμί σου σαν αυτιστικός και μόλις κοντέψεις να δεις πέρα από την μύτη σου, να σε πνίγει ξανά μανα κρύο, υγρασία και θωλούρα. Τι να κάνεις. Ρίχνεις τα μούτρα σου και παρατηρείς μόνο. Τουλάχιστον και στην πιο βαριά γαμημένη ομίχλη τα πόδια σου μπορείς να τα δεις.