Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

Ώρες ώρες σας μισώ...


  • Πόσο καιρό ακόμα θα σκαλώνετε στο κεφάλι μου, θα αραδιάζεστε με την σειρά και θα με τραβάτε μπροστά από ένα πληκτρολόγιο ή ένα κομμάτι χαρτί με την απαίτηση να σας αποτυπώσω σπιθαμή προς σπιθαμή;
  • Πόσες φορές ακόμα θα μετανιώνω για την κάθε βραδιά που προτίμησα την συντροφιά σας από κάποιο χάδι ή κουβέντα φίλου;
  • Πόσες εικόνες ακόμα θα πνίγουν τα όνειρα μου; Εικόνες φρίκης που περιμένω την αυγή για να σας τις χαρίσω, σπονδή για την προσωπική μου λύτρωση και ηρεμία;
  • Πόσα χρόνια πέρασαν μέχρι να καταλάβω, ότι αντί να μου δίνετε τελικά ξέρετε μόνο να ζητάτε; Να ζητάτε προβολή, να ζητάτε μοίρασμα και δανεικές κρίσεις.
  • Ποιά μοιρασιά πριν ανοίξω τα μάτια μου και αντικρίσω τούτο τον πλανήτη σας έγραψε στο χρεωστικό την ψυχή μου;
  • Ποιός δαίμονας κρύβεται πίσω το κάθε παιδί σας, που ξεπετάγεται από το θολωμένο μου μυαλό;
  • Ποιά είναι η αρχή σας; Από που έρχεστε; Από το χάος; Υπήρξατε ποτέ; Γιατί με διάλεξατε;
  • Γιατί δεν σβήνετε; Γιατί πρέπει να στέκεστε αιώνιοι κριτές της ατέλειας μου;
  • Θα λυτρωθώ ποτέ από εσάς;

Δεν υπάρχουν σχόλια: