Ώρες ώρες σας μισώ...
- Πόσο καιρό ακόμα θα σκαλώνετε στο κεφάλι μου, θα αραδιάζεστε με την σειρά και θα με τραβάτε μπροστά από ένα πληκτρολόγιο ή ένα κομμάτι χαρτί με την απαίτηση να σας αποτυπώσω σπιθαμή προς σπιθαμή;
- Πόσες φορές ακόμα θα μετανιώνω για την κάθε βραδιά που προτίμησα την συντροφιά σας από κάποιο χάδι ή κουβέντα φίλου;
- Πόσες εικόνες ακόμα θα πνίγουν τα όνειρα μου; Εικόνες φρίκης που περιμένω την αυγή για να σας τις χαρίσω, σπονδή για την προσωπική μου λύτρωση και ηρεμία;
- Πόσα χρόνια πέρασαν μέχρι να καταλάβω, ότι αντί να μου δίνετε τελικά ξέρετε μόνο να ζητάτε; Να ζητάτε προβολή, να ζητάτε μοίρασμα και δανεικές κρίσεις.
- Ποιά μοιρασιά πριν ανοίξω τα μάτια μου και αντικρίσω τούτο τον πλανήτη σας έγραψε στο χρεωστικό την ψυχή μου;
- Ποιός δαίμονας κρύβεται πίσω το κάθε παιδί σας, που ξεπετάγεται από το θολωμένο μου μυαλό;
- Ποιά είναι η αρχή σας; Από που έρχεστε; Από το χάος; Υπήρξατε ποτέ; Γιατί με διάλεξατε;
- Γιατί δεν σβήνετε; Γιατί πρέπει να στέκεστε αιώνιοι κριτές της ατέλειας μου;
- Θα λυτρωθώ ποτέ από εσάς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου