«Να μείνει κάτι μοναχά να μείνει κάτι, τόσο απλό σαν τ' άρωμα απ' τα γιασεμιά.
Να μείνει κάτι μοναχά να μείνει κάτι, σα μια γουλιά νερό στη λιγοθυμιά»
Θα ‘ταν δεν θα ‘ταν το ‘95
Πάλι για τους Active Member θα μου πεις ότι γράφω; Πάλι στίχους τους θα μου πεις, ότι ξεσκαρτάρω από το συρτάρι της ψυχής μου για να αραδιάσω σε αυτή τη γωνιά που βρήκα βήμα; Μπα. Μερικές αναμνήσεις θέλω να μοιραστώ στην αγάπη σου για τούτο εδώ το συγκρότημα που μου άλλαξε τη ζωή.
Αθήνα 1995. Είναι που λες ο Κανάκης και ο Καλλιβάτσης παρέα με τον αείμνηστο τον Παραρά στην Αθήνα και μετά το σούσουρο που έκανε το Comfuzio στην ΕΤ3 έκαναν σωστή απόβαση για να παρουσιάσουν ένα μεγάλο show-συναυλία. Κάπου εκεί σκάει ένας μυστήριος χοντρός με γένια και σε μια μουσική που μόνο στα αγγλικά είχα ακούσει βροντοφώναζε «Πάντα μάζευα, ότι έμενε από τη στάχτη, μα η τύχη με έχει άχτι». Είχε γίνει η αρχή.
Θεσσαλονίκη 1997. Και έφτασε η στιγμή για την πρώτη συναυλία. Αναμονή μεγάλη αλλά σκάσαν μύτη σύσσωμοι. Αχώριστοι με τον Νικήτα τον Κλιντ. Αδέρφια. Πριν ανταλλάξουν όλες αυτές τις βαριές εκφράσεις και τραβήξουν το δρόμο τους. «Σκύλα ζωή σε έμαθα πια για αυτό γουστάρω που γερνάω…και πίσω δεν γυρνάω».
Πέραμα 2003. Σε κάνα μήνα θα φύγω για στρατό. Μεγάλη απόφαση. Θα πάω αυθημερόν να βρω τον Μιχάλη Μυτακίδη στη βάση του το Πέραμα. Βράδυ-Καρβουνιάρης, για να γυρίσω το άλλο βράδυ πάλι με Καρβουνιάρη. Φτάνω εκεί. Τον βρίσκω. Μιλάμε. Τίποτα σπουδαίο. Σάμπως τι περίμενα να συναντήσω; Αλλά κοιτούσε στα μάτια. Πάντα όταν μιλούσε κοιτούσε στα μάτια.
Οκτώβρης 2005. «Sadahzinia καλησπέρα. Ο Αλέξανδρος είμαι. Αυτός που είναι πάντα πρώτη σειρά στις συναυλίες σας. Να, θέλω να κάνουμε μια συνέντευξη. Αλλά να ξέρεις. Πρώτη φορά που κάνω κάτι τέτοιο. Ελπίζω να μη σε πειράζει». Γι’ αυτό σου λέω. Μου άλλαξε τη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου