Reggae με γαλανόλευκο φόντο

Οι Eλληνες συγγενείς του Marley ξαναέρχονται στην ρεγγούπολη του Βορρά

Του Αλέξανδρου Σαλαμέ, asalames@ekdotiki.gr

Τι να γράψω και να ξαναγράψω για τον Μάρκο Κούμαρη και τους Locomondo. Αν τον γνωρίσεις, καταλαβαίνεις πόσο σημαντικοί άνθρωποι και μουσικοί είναι. Γιατί ακριβώς δε συνειδητοποιούν αυτό που έφεραν στην Ελλάδα. Αν Τρύπες και Ξύλινα Σπαθιά έφεραν την ελληνική γλώσσα στη ροκ και Ημισκούμπρια και Active Member την ελληνική κοινωνία στο hip hop, οι Locomondo έκαναν την απόσταση Αθήνα-Kingston μια σταλιά. Σχεδόν έβαλαν τις παραλίες της Jamaica μέσα στα σπίτια μας. Με τον πιο απλό τρόπο.


Τη reggae την ανακάλυψα, όταν ήμουν φοιτητής στη Γερμανία. Το πρώτο πράγμα που άκουσα μάλιστα ήταν οι Burning spear. Στην αρχή δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτή τη μουσική, απλά την άκουγα γιατί με χαλάρωνε και με έβαζε σε μία spiritual διάθεση. Απο τότε αυτή η αρχέγονη επαναλαμβανόμενη γκρούβα με τα βαθιά της μπάσα, την υγρή άρση της κιθάρας και τον ήλιο στο στίχο δεν έχει πάψει να με συνοδεύει.

Οι Locomondo είναι ένας σταθμός μιας αρκετά πλούσιας σε εμπειρίες διαδρομής.Στην αρχή του μουσικού μου ταξιδιού, έπαιζα σε μια μπάντα πανκ στη Γερμανία. Παράλληλα έπαιζα και ρεμπέτικα. Aργότερα συνόδευα gypsy swing με Τσιγγάνους της δυτικής Ευρώπης και συμμετείχα και τον καιρό που σπούδαζα τζαζ σε μια εξαιρετική Big Band.Επειδή πάντα με ενθουσίαζαν τα πνευστά, είχα φτιάξει τότε και μια παραδοσιακή σκα μπάντα. Από εκεί και πέρα οι Locomondo «ήρθαν» όταν γνωρίστηκα με τον Γιάννη Βαρνάβα στο στρατό, τότε ξεκινήσαμε την ιδέα και ανακαλύψαμε ότι ταιριάζουμε μουσικά.


Πάντα υπήρχε η αίσθηση ότι παίζουμε μουσική για ένα καλύτερο αύριο. Με την αύξηση του κοινού όμως μεγαλώνει και η ευθύνη .Η ευθύνη και η αναγκαιότητα να στηρίξουμε το καλό μέσα μας και στους άλλους .Ειδικά αν ανάμεσα στο κοινό σου είναι και έφηβοι και παιδιά.

Οταν ήμασταν πιο άγνωστοι και πιο ευάλωτοι χωρίς μία μεγάλη μάζα κόσμου να μας στηρίζει, οι κριτικές ήταν πολύ πιο σκληρές απ’ ότι τώρα που αυξήθηκε ο κόσμος που μας ακούει. Μένουμε μάλιστα έκπληκτοι με το πόσο θετική ανταπόκριση
έχουμε. Δεν περίμενα τόσο μεγάλο θετικό ρεύμα.

Είναι παράδοξο ότι ο κόσμος που μας ακούει στο εξωτερικό αρέσκεται ιδιαίτερα στον ελληνικό στίχο. Από την άλλη, σίγουρα θα μπορούσαμε να κάνουμε και έναν δίσκο που μιλάει σε παραπάνω γλώσσες από ελληνικά , αγγλικά και ισπανικά. Κάθε πράγμα στον καιρό του όμως.

Σε όποιο μέρος και να ταξιδέψουμε προσπαθούμε να ακούσουμε τους παραδοσιακούς σκοπούς της περιοχής . Αν πάμε στην Ικαρία, θα παίξουμε ένα παραδοσιακό ικαριώτικο αντίστοιχα και στην Σίφνο. Κάποιος φίλος μου είχε πει να ακούσω τον Μέρμηγκα, ένα κεφαλλονίτικο παραδοσιακό και μόλις κλείσουμε θα το τσεκάρω!(γέλια)


Πολλές χώρες της Ευρώπης ζήλεψαν την κοινωνική αφύπνιση που είχαν τα νέα παιδιά τις μέρες του Δεκεμβρίου στην Ελλάδα. Επεσε μάλιστα στα χέρια μου μια εφημερίδα στη Βιέννη με τίτλο «Η Βιέννη πρέπει να γίνει Αθήνα». Ηταν μια μεγάλη ευκαιρία να πάρουμε όλη αυτή την ενέργεια και να τη μετατρέψουμε σε μία θετική αλλαγή κάποιων πραγμάτων. Δεν ξέρω αν τα παιδιά τελικά το πέτυχαν , αλλά σίγουρα πέρασαν ένα ηχηρό μήνυμα.

Για τα χρώματα της Reggae είχα ακούσει κάποτε τη φράση: « Black for the color of the skin of the people, Green for the color of the land, Red for the blood they have shed and gold for the sun overhead».


Το κορυφαίο γεγονός του 2008 για εμάς ήταν ότι παίξαμε μαζί με τον Manu Chao και την Pattie Smith. Είναι τρομερός ο Manu, ανέβηκε ακόμη περισσότερο στην εκτίμησή μου όταν τον γνώρισα από κοντά. Πρόκειται για άνθρωπο χαρισματικό, προσιτό και ταυτόχρονα πολύ θαρραλέο και γεμάτο φως.

Υπάρχει ένα κομμάτι που λέει: «You don’t neet dread to be rasta». Ούτως ή άλλως τα ράστα έχουν τελείως διαφορετική σημασία για τον Rastafari από ότι για εμάς στην Ευρώπη. Εχουν πολλές φορές και θρησκευτική σημασία και εμείς έχοντας αυτό το μαλλί μπορεί και να πράττουμε μια ιεροσυλία. Είναι μέρος μια αντίληψης
ζωής. Οπως λοιπόν τα ράσα δεν κάνουν τον παπά έτσι και οι τζίβες δεν
κάνουν τον ρεγγά!