Πάσχα στο χωριό με την μητέρα και την μία αδερφή. Η άλλη έμεινε στο Παρίσι που ζει τα τελευταία χρόνια. Μαύρο Πάσχα όμως. Ο Argos το αγαπημένο της γατί απεβίωσε στα 12 ελληνικά ή (12x7) 84 γατίσια χρόνια. Καθόλου άσχημα. Τα άλλα τα ανθρώπινα τα καβαντζώσαμε επόμενος στόχος τα γατίσια τώρα. Τραπέζι, φαϊ, ευχές και βουρ με την αδερφή μου να ανάψουμε κεράκι στους τάφους της γιαγιάς και της θείας μου. Με γέλια πηγαίνουμε.
Το θανατικό από ένα σημείο και μετά πρέπει να το αντιμετωπίζεις με το καλύτερο σου χαμόγελο. Χωρίς πολύ άγχος. Ούτε καν δέος.
Οι τάφοι είναι καιρό παρατημένοι. Χορταριασμένοι. Που να βρει καιρό και η μάνα μου, μόνη γυναίκα με τόσες δουλειές να τους καθαρίζει κάθε βδομάδα, όπως οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού. Κοιταζόμαστε και σα να είμαστε συνενοημένοι πιάνουμε δουλειά. Εγώ αρπάζω μια τσάπα, ένα φτυάρι και ένα μαχαίρι για να διώξω τα χόρτα και η αδερφή μου ένα πανάκι και ένα σφουγγάρι για να καθαρίσει τα μάρμαρα και τα τζάμια.
Ξέρεις είναι περίεργο πράγμα το καθάρισμα του τάφου. Αυτά τα ενοχλητικά χορτάρια, κλαράκια και λουλούδια που φυτρώνουν ανάμεσα στους μαρμάρινους σταυρούς και τα χαλίκια είναι και το επιστέγασμα του ίδιου του κύκλου της ζωής. Δεν προλαβαίνει καν να ξεχαστεί μια ζωή που φεύγει και στον ίδιο τόπο που θάβεται, γεννιέται μια άλλη και δυο και τρεις και ένα ολόκληρο λεφούσι από λουλούδια, μικρά ζωάκια και έντομα. Ζωή που δεν χαμπαριάζει από τις δικές μας υπαρξιακές εμμονές. "Εδώ είμαστε" φωνάζουν. Να μας θυμίζουν, ότι ο θάνατος δεν είναι τίποτα. Και ότι το ίδιο δευτερόλεπτο που φεύγει μια ζωή ξεπετάγονται μια άλλη. Η δημιουργία έχει μια ατέρμονη χωροχρονική συνέχεια. Μια συνεχή ροή. Τι πιο όμορφο από αυτό.
Θα άφηνα τα χορτάρια να καλύψουν τους τάφους αν ήταν στο χέρι μου. Έτσι γιατί είναι πιο όμορφα από το λερωμένο μάρμαρο αλλά και για την υπενθύμηση αυτού του υπέροχου κύκλου. Ας όψεται όμως που η γιαγιά και η θεία μου είναι πλάσματα περήφανα και παστρικά. Δεν μπορούν την πολλή ανακατωσούρα στον τόπο που αναπαύονται. Για μένα πάλι αλλιώς τα φαντάζομαι τα πράγματα. Αγριοχόρταρα. Παντού.
2 σχόλια:
Μ. Παρασκευή και Κυριακή του Πάσχα,εγώ ο αδερφός μου και η ξαδέρφη μου η Ελίνα κάναμε tour στους τάφους και τα νεκροταφεία. Πλέναμε,σκαλίζαμε,ξεχορταριάζαμε, για έναν ανόητο λόγο βγάζαμε τα ζωντανά λουλουδάκια και τοποθετούσαμε πάνω στα μάρμαρα, νεκρά φαμφαρώδη λουλούδια από το ανθοπωλείο της πόλης.Πάνω από τους τάφους να κάνουμε αστεία,να λέμε πως θα μας περιμένει πάνω η γιαγιά για να μας φτιάξει ρυζόγαλο και να κεντήσει τα αρχικά των ονομάτων μας με κανέλα,δεν υπάρχουν μακάβρια πράγματα,η ίδια η ζωή είναι πολύ πιο μακάβρια από το θάνατο… Όσο για τα αγριόχορτα, συμφωνώ μαζί σου… Χόρτα παντού!
;)
Δημοσίευση σχολίου