Skinothetis feat ekptotos agios - ta leme geia

Γεννήθηκα και μεγάλωσα παίρνοντας διάφορα.
Ερωτεύτηκα παράφορα στα 18,
ξενέρωσα, όταν έχασα τον άνθρωπο αυτό.
Είναι ακόμα στη ζωή, για μένα είναι σαν νεκρή.
Σκληρό; Δεν ξέρω, έτσι το αισθάνομαι,
Ένοιωθα να χάνομαι, όμως να μην μάχομαι,
γα την δική μου πάρτη, όπως έκανα παλιά,
Και όταν πλέον θυμάμαι την δική της αγκαλιά, βάζω τα γέλια.
Πως ήταν δυνατόν, να βάζω εκείνη πάνω από τον ίδιο μου τον εαυτό;
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν την λάτρεψα ή αν την μίσησα,
όμως μπορώ να πω, στο τσακ δεν αυτοκτόνησα,
για μία αρχιτεκτόνισσα -κοσμοπολίτισσα. Μήπως πρέπει να ντραπώ;
Μήπως πρέπει αλλιώς το θέμα αυτό να χειριστώ;
‘Η μήπως έπρεπε από την αρχή να μυριστώ, ότι η υπόθεση βρωμάει,
είμαι κεφάλι αγύριστο, όμως παραβρωμάει. Κατάλαβα πως πάει.
Συμπορευόμαστε, αγαπιόμαστε, γαμιόμαστε, κρατιόμαστε μαζί, ώσπου αρχίζει η ανατροπή.
Ποιος είμαι εγώ; Ποια είσαι εσύ;
Στην δική μου άρνηση, εσύ κατάφαση.
Και στην δική μου κατάφαση, η άρνηση είναι δική σου.
Και ούτω καθεξής. Την συνέχεια μπορείς να προβλέψεις.
Ήταν απλά κάποιες σκέψεις, θολές και αφηρημένες από τον ίδιο μου τον εαυτό, ήταν επικηρυγμένες.
Και αν είπα κάτι που δεν περίμενες, δεν αλλάζει.
Δεν ξέρω αν είναι μίσος ή αγάπη αυτό που με σκεπάζει.
Κάθε βράδυ, στο σκοτεινό μισό, ψάχνω να βρω την θέση σου και να την κάψω,
Αλλιώς δεν θα πάψω να σκοντάφτω πάνω σου, όμως δεν είσαι πια αυτή.
Η θέση είναι φανταστική. Όλα είναι εκεί στο μυαλό, κάθε φορά που θα σε φέρω,
δεν χαίρω, δεν θέλω, ούτε να σε ξέρω.
Κατά βάθος σε μισώ, όμως κάποιες φορές κολλάω και νομίζω το αντίθετο.

Έκπτωτος Άγιος.