Πλανήτης Παρασκευή.

Βράδυ έξω με την Ν. την Κ. και τον Γ. κάθομαι και παρατηρώ τον καθένα. Καλά καλά. Στα μάτια τους διαγράφεται το μαρτύριο που βιώνει ο καθένας. Οι λόγοι που τους έφεραν στον δρόμο μου. Του ίδιους λόγους που και εγώ τους ζήτησα στο δικό μου. Το σκοτάδι που πλησιάζει θέλουν να αποφύγουν. Να το διώξουν. Να τώρα που γράφω αυτές τις αράδες τον Ήρωα ακούω να αραδιάζει πάνω κάτω τους ίδιους φόβους και εμμονές. Γιατί έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Για αυτό η νύχτα μας ταιριάζει πιο πολύ. Για αυτό όλοι έχουμε ανάγκη από δυο γουλιές αλκοόλ για να νιώσουμε πιο ελεύθεροι. Ένα βλέμμα εξίσου ειλικρινές. Λιγότερο μετριοπαθές από αυτα της μέρας που συναντάς στον χώρο εργασίας σου και στις βιαστηκές φιγούρες που σε προσπερνούν.

Καμιά φορά μετανιώνω. Όλο και πιο συχνά μετανιώνω. Τι θα πει δημοσιογράφος; Ποιός σου ζήτησε να πληρώνεσαι για να αραδιάζεις λέξεις σε ένα κομμάτι χαρτί ή ενα site. Ποιόν αφορά τελικά; Ούτε εμένα το ίδιο. Κάποτε ξέρεις τι ήθελα; Ήθελα να ήμουν παρατηρητής. Να κάνω μία δουλειά παρατηρητή. Σα να λέμε να έχω ένα μπαράκι και όποιος γουστάρει να έρχεται, να πίνει τα ποτά του, να με πληρώνει -τίμια πράγματα- και να φεύγει λίγο πιο χαρούμενος. Άλλες φορές να ξερνάει την κούραση της μέρας. Άλλες πάλι να γνωρίζει κανένα κορίτσι να το πιάνει κουβέντα και να φεύγουν μαζί ή ο καθένας ξέχωρα αλλά με ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης. Στο τσακίρ κέφι να με πιάνει και στην κουβέντα. Και να έχω ένα καλό λόγο να του πω. Γιατί πάντα έχω ένα καλό λόγο να πω. Αλήθεια σου λέω. Δεν υπάρχει κακός άνθρωπος για μένα. Ακόμη και σε αυτούς που το κακό έχει φωλιάσει μέσα τους και δεν λέει να ξεκουμπιστεί.

Άφησα την Ν. στην Βενιζέλου με Τσιμισκή για να πάρει ταξί."Είσαι ο μόνος που μπορεί να με καταλάβει. Ο μόνος που μπορώ να είμαι ο εαυτός μου". Μου λέει και μου δίνει ένα υγρό φιλί στο μάγουλο. "Να το βράσω" θέλω να της πω αλλά αρκούμαι σε ένα χαμόγελο. Όλες ίδιες. Και όλοι ίδιοι. Εμείς όλη μας την ζωή απογοητευόμαστε από εσάς αλλά δεν αντέχουμε και την παρουσία σας. Εσείς από την άλλη όλη σας την ζωή απογοητευόσαστε από εμάς αλλά δεν αντέχετε και την απουσία μας. Κοντεύω να πνιγώ και να βάλω τα γέλια ταυτόχρονα κάθε φορά που σκέφτομαι, πόσες φορές έχω ακούσει πως κάνω τους ανθρώπους να είναι ο εαυτός τους. Θλίβομαι με την διαστροφή της εποχής μας. Αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει τον άνθρωπο ποιό το νόημα να ζει και να υπάρχει σε αυτό τον πλανήτη. Καταφέραμε αντί να ζούμε μονιασμένοι να ισοπεδώνει ο ένας τον κόσμο του άλλου.

Παίρνω τηλέφωνο τον Μ. "Που είστε;" ρωτάω; "Είμαι με την Ε. τον Γ. την Μ. τον Χ. και την Π. στο σπίτι της Μ. και θα δούμε τους Παραχαράκτες". Χαχανίζουμε. Οι υπόλοιποι ως φρέσκα ζευγάρια αγκαλιάζονται και χαζεύουν την ταινία η οποία διαδραματίζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Λίγο τους ζηλευώ, λίγο θλίβομαι, λίγο τους χαίρομαι. Προσπαθώ να μην αφήνω τον εαυτό μου να τους φανταστώ λίγα χρόνια μετά γιατί απογοητεύομαι. Γιατί από τώρα ξέρω ποιοί θα είναι μόνοι και διαλυμένοι, ποιοί παντρεμένοι και δυστυχισμένοι. Ποιοί δεσμευμένοι και ισορροπημένοι και ποιοί θα ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους. Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι εξάλλου.