Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

δπθ-Μια για την ξεφτιλα

Βρήκα την άσχημη μεριά μου,
κάπου στην μέση ουρανού και γης.
Tην άφησα να κάνει πάλι τα δικά της,
για να έχεις πάντα κάτι να μου πεις.

Περίπλοκος μες στην απλότητα της,
όποιος ειναι ευθύς τελικά.
Αρκεί να ανοίξεις τα μάτια σου και θα δεις γενικά.

Μιλώ για εκείνες τις κακές στιγμές που δείχνεις όσα πίσω από την μάσκα σου κρύβεις δίχως να το θες.
Την πλάτη σου αν γυρίσεις θα φας μαχαιριές.
Έτσι που λες και στην ζωή παίζει να βρεις αναποδιές,
ανθρώπους οχιές.
Γυναίκες σύννεφα καπνουύ και ευθύνες μπόλικες,
απλώθηκες καταστροφικά δίπλα στην άσφαλτο,
δίπλα στο θάνατο.

Πως βρέθηκες να πολεμάς με τα φαντάσματα σου σε μια κατάσταση μουνί;
Στομάχι και μυαλό όταν ανακατευτεί γίνεσαι ψέμα και είναι πιθανό σε κακό να σου βγει.
Μία προς μία κάθε αδυναμία μου και ανάμεικτο συναίσθημα που πάντα με μπερδεύει,
ζω την ιδία ζωή που γουστάρει να με παγιδεύει,
να με πακετάρει.

Πηχτό σαν αίμα βαθύ κόκκινο φεγγάρι.
Πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων μίσος στάζει.
Ότι συμβαίνει γύρω μας τα μέσα μας επηρεάζει
στο κενό.. .
Κάτω από τα πόδια μου θα ανοίξει η γη και θα την καταπιώ.

Θυμάμαι κάπου μέσα στην ξεφτίλα μου, την πουστιά σου να συναντώ.

2 σχόλια:

Sophia Choleva είπε...

απλά τόσοοοο αληθινό...

Αλέξανδρος Σαλαμές είπε...

Δεύτερο Πρόσωπο Θλιμμένο λέγεται ο τύπος...Κάτι ξέρει...:)