Βγάλε το πρόσωπο σου από την άλλη...

"Στοά" χθες το βράδυ ύστερα από μια βάρκα κόκκινο κρασί -κατ' εξαίρεση το μισώ το κόκκινο κρασί- να δω αγαπημένα πρόσωπα ακούγοντας αγαπημένη μουσική. Πέφτω πάνω στον Ν. Προπορεύεται η λαβή πάνω στην χειραψία -δάσκαλος πολεμικών τεχνών γαρ- για να ακολουθήσει μια από αυτές τις εγκάρδιες αγκαλιές που ξέρει καλά να δίνει. Κάπου ανάμεσα σε σοβαρή κουβέντα και σαχλαμάρισμα, μου υπενθυμίζει την απουσία μου από το μπλογκ "περιμένω καινούργιο ποστ". Χάρηκα σαν μικρό παιδί εκείνη την ώρα που υπάρχουν άνθρωποι που γουστάρουν τα ξεβράσματα της ψυχής μου, τις στιγμιαίες μου φρίκες και τις εκλάμψεις χαράς που σέρνω και μετατρέπω σε λέξεις και προτάσεις.

Από την άλλη μετά την αρχική χαρά άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί άφησα τις σελίδες λευκές. Και θυμήθηκα ότι και πέρσι τέτοια εποχή κενό ήταν το μπλογκ μου. Και πρόπερσι. Και τελικά καταλήγω πως εδώ μέσα έχει χώρο η καθημερινότητα μου, παρέα με τις πιο μοίχιες μου σκέψεις. Η φωτεινή μου πλευρά πνίγεται. Και τις μέρες του χρόνου που γεμίζω φως, η χαρά μου θέλει να πάρει σάρκα και οστά και να κάνει κομμάτια τούτη την οθόνη και τα πλήκτρα.

Στην Αμοργό που βρέθηκα για δυο βδομάδες ξεκίνησα χωρίς λαπτοπ, cd και φωτογραφική. Μόνο δυο μέρες πριν αναχωρήσω αγόρασα από το νησί αγόρασα μια φωτογραφική μιας χρήσης. Από αυτές τις πλαστικές που ξέρεις και δεν ξέρεις τι βγάζεις. Η μαγεία του απρόβλεπτου. Η τελειότητα του αναπόφεκτου. Και η αναμονή για τα αποτελέσματα Σπουδαιο πράγμα το φιλμ. Σπουδαίο πράγμα το απρόβλεπτο του. Όχι σαν τις ψηφιακές εικόνες που τις αλλάζεις, τις σβήνεις και τις ρημάζεις ανάλογα με το εικαστικό αποτέλεσμα που βλέπεις στην προεπισκόπηση. Η ζωή βλέπεις δεν έχει προεπισκόπηση. Πρώτα κάνεις το καλό ή τη μαλακιά και μετά αντικρύζεις το αποτέλεσμα της επιλογής σου.

Η ζωή μου σε αυτή την φάση της ζωής μου είναι ασφυκτικά γεμάτη και χαρουμένη. Τόσο που να τολμώ να πιστέψω, ότι μπορεί να κρατήσει για πάντα. Τόσο που να θέλω να αγωνιστώ να κάνω και των άλλων καλύτερη. Τόσο που να σε λυπάμαι και εσένα που έχεις χώσει την μούρη σου στη λερωμένη οθόνη του υπολογιστή σου και δεν παίρνεις τους δρόμους μέχρι να συναντήσεις έναν άνθρωπο αληθινό.