Και το χάπι πάλι χρυσώθηκε και ο αστός στις ομιλίες κατέβηκε και σημαίες με πράσινους ήλιους, μπλε δάδες και κόκκινα δρεπάνια κράτησε ψηλά φωνάζοντας συνθήματα που άλλοι του επέβαλλαν. Για ποια ελευθερία ρε γ…το;
Θυμάμαι…
Τον Ανδρέα να βγαίνει μισός άνθρωπος από το νοσοκομείο με την καλοστεκούμενη σύντροφο του να χαμογελάει. Τον Κωνσταντίνο με το μπαστούνι του γκολφ παραμάσχαλα να κάνει δηλώσεις στα διψασμένα για ρεπορτάζ μικρόφωνα. Θυμάμαι και τον Μιλτιάδη στα λίγα φεγγάρια που έζησε το όνειρο του να γίνει αρχηγός κόμματος να ζητωκραυγάζει «Καρδίτσα, Καρδίτσα». Άλλες φορές πάλι σκοντάφτω πάνω στην εικόνα του Κώστα να κάνει αμήχανα δηλώσεις μετά την νύχτα των Ιμίων. Αλήθεια θυμάται κανείς την Αλέκα τον Δεκέμβριο που μας πέρασε και την στάση που κράτησε; Γιατί εγώ την θυμάμαι. Ξέρεις τι δεν θυμάμαι; Τον συμπατριώτη και αδερφό μου να έχει σηκώσει κεφάλι. Και να έχει στρέψει την οργή και την δυσαρέσκειά του εκεί που πρέπει. Αυτό δεν θυμάμαι ποτέ να έγινε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου