Η μητερα του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, Τζίνα Τσαλικιάν και ο πατέρας του Βαγγέλης Γρηγορόπουλος, ένα χρόνο μετά την δολοφονία του γιου τους, λύνουν τη σιωπή τους. Το tvxs.gr αναδημοσιεύει τις δύο συνεντεύξεις από το ellispoint.gr και την εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», αντίστοιχα.
Συνέντευξη του Παναγιώτη Σουρελη στον Βαγγέλη Γρηγορόπουλο
Τι παιδί ήταν ο Αλέξανδρος; Διότι πολλοί μίλησαν γι’ αυτόν, εκτός από εσάς,τον πατέρα του.
Ενα άψογο παιδί.άψογο παιδί. Είχε ήθος. Θυμάμαι όταν ερχόταν στο σπίτι με την αδελφή του, την Αριέττα, και τους μαγείρευα. Με περίμενε να κάτσω στο τραπέζι για να ξεκινήσει να τρώει. Τέτοιους τρόπους και συμπεριφορά είχε το παιδί μου. Ο Αλέξανδρος φοίτησε στη Σχολή Μωραΐτη από την Α’ Δημοτικού έως την Γ’ Γυμνασίου. Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο, η μητέρα του αποφάσισε να τον εγγράψει σε άλλο ιδιωτικό σχολείο προκειμένου να παρακολουθήσει τις τάξεις του λυκείου, στο Εκπαιδευτήριο Ωθηση.
Ωστόσο, ο ειδικός φρουρός που πυροβόλησε τον 15χρονο είχε αναφέρει χαρακτηριστικά στο απολογητικό του υπόμνημα ότι «ο θανών είχε αποβληθεί από τη Σχολή Μωραΐτη και άλλαζε συχνά σχολεία», αποδίδοντάς του μάλιστα «αποκλίνουσα συμπεριφορά».
Ο πατέρας του αποκαθιστά σήμερα την αλήθεια.«Δεν τον έδιωξαν από το σχολείο, αλλά ήταν απόφαση της οικογένειας να πάει σε άλλο. Εξάλλου, δεν έφυγε μόνο ο Αλέξανδρος, αλλά και η αδελφή του. Αυτά που λέω σήμερα μπορούν να τα επιβεβαιώσουν τα δύο σχολεία.
Αλλωστε η Σχολή Μωραΐτη είχε εκδώσει ανακοίνωση, στην οποία σημείωνε ότι το διάστημα της φοίτησής του ο Αλέξανδρος είχε λαμπρές σχέσεις με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές του, ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στο διδακτικό προσωπικό, είχε πολύ καλή συμπεριφορά και η διαγωγή χαρακτηριζόταν και ήταν πάντα κοσμιωτάτη».
Ο ίδιος αισθάνεται αγανάκτηση από την απόφαση να δικαστούν οι κατηγορούμενοι για τη δολοφονία του παιδιού του στην Αμφισσα και όχι στην Αθήνα, τονίζοντας:
«Ζω σε μια έννομη πολιτεία και η πολιτεία αυτή οφείλει να διασφαλίσει την ομαλή διεξαγωγή της δίκης. Η απόφαση για τη διεξαγωγή της δίκης στην Αμφισσα βολεύει την πολιτεία, όχι όμως εμάς. Εγώ και οι μάρτυρες της υπόθεσης αναγκαζόμαστε να μετοικήσουμε μέσα στην ίδια μας την πατρίδα και να πάμε να μείνουμε για μήνες στην Αμφισσα,όσο κρατήσει η δίκη».
Στο ερώτημα αν πιστεύει ότι η ελληνική πολιτεία μπορεί να διασφαλίσει τη διεξαγωγή μιας ήρεμης δίκης χωρίς παρατράγουδα, απαντά: «Δεν είμαι εγώ η πολιτεία για να το πω. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι η δίκη πρέπει να γίνει στην Αθήνα».
Ο κ. Γρηγορόπουλος απευθύνει έκκληση προς όλους να απέχουν από επεισόδια και πράξεις βίας που θα αμαυρώσουν τη μνήμη του παιδιού του: «Κάνω έκκληση σε όσους σκοπεύουν να δημιουργήσουν επεισόδια να μην το κάνουν. Μακριά από εμένα τέτοιες αντιδράσεις. Παρεκτροπές, βιαιότητες, βανδαλισμοί, ακόμη και τα υβριστικά συνθήματα δεν συνάδουν με αυτή τη στιγμή. Δεν θέλω να ξαναδώ την Αθήνα να καίγεται όπως έγινε πέρυσι. Με αυτό τον τρόπο δεν τιμούν τη μνήμη του παιδιού μου αλλά την αμαυρώνουν.
Ούτε ο Αλέξανδρος θα ήθελε να γίνουν επεισόδια». Δεν κρύβει ωστόσο τον προβληματισμό του για όσα διαβάζει και ακούγονται τις τελευταίες ημέρες για «καραβάνια» αντιεξουσιαστών που καταφθάνουν απ'όλα τα μέρη της Ευρώπης: «Με ανησυχούν αυτά που ακούω, ότι θα έρθουν αντιεξουσιαστές ακόμα και από το εξωτερικό, για να συμμετάσχουν στα επεισόδια. Είμαι κατά αυτών των ανθρώπων,δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί τους».
Συνέντευξη της Έλλης Στάη στην Τζίνα Τσαλικιάν
Αν δεν ξέρεις τι έγινε πέρυσι αυτές τις μέρες στην Ελλάδα, δεν θα καταλάβεις ότι αυτή η γυναίκα κουβαλάει μέσα της όλο τον πόνο της απόλυτης απώλειας, που είναι ο χαμός του παιδιού σου, αλλά και όλο το φορτίο των βίαιων γεγονότων που σημάδεψαν τη χώρα, μετά την εν ψυχρώ εκτέλεση του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου.
«Με βαραίνει ότι του έμαθα να μη φοβάται τίποτα στη ζωή» - μου λέει- και καταλαβαίνω αμέσως… Αν φοβόταν , ίσως να μην είχε ορθώσει την εφηβική του αντίδραση στο γνωστό σε όλους μας «βαρβαρισμό» κάποιων οργάνων της τάξης…
«Αν είχε φοβηθεί το δολοφόνο του, τώρα θα ζούσε» λέει η κα. Τζίνα Τσαλικιάν.
«Αυτό το βάρος κουβαλάω, τον έμαθα να μην φοβάται…».
Τη νιώθω, αισθάνομαι άβολα, δεν είμαι η δημοσιογράφος κι’ εκείνη η επιχειρηματίας. Είμαι η μάνα και είναι η μάνα. Το ίδιο βάρος θα ένιωθα και εγώ…
«Είμαι μια γυναίκα που πάλεψα και δούλεψα πολύ. Αυτό μάθαινα και στα παιδιά μου. Ο Αλέξης ερχόταν εδώ και με βοηθούσε – δούλευε μαζί μου – ήταν ένα καλό, καλοαναθρεμμένο παιδί- όχι αυτά που λένε βουτυρόπαιδα – ένα παιδί με ανατροφή καλή , που του την έδωσα εγώ».
«Και η δίκη; Τι θα γίνει με τη δίκη που θα ξύσει πληγές;» τη ρωτάω…
Αντιδρά πολύ, με αξιοπρέπεια μεν, αλλά πολύ. Την χτυπάει βαθειά το γεγονός ότι θα ακουστεί ξανά από τα χείλη του γνωστού δικηγόρου η φράση «το παιδί με την αποκλίνουσα συμπεριφορά». Όπως την πειράζει βαθειά ότι περιφέρεται η δίκη από χωρίου εις χωρίον. Θέλει μια δίκη για το δολοφόνο του παιδιού της. «Θέλω να ξέρω ότι το παιδί μου δεν έφυγε, όπως ένα σκυλί που το πάτησε ένα αυτοκίνητο και το άφησε στην άκρη του δρόμου».
Θέλει ακόμη να μην γίνει καμία εκμετάλλευση πολιτική στην επέτειο του ενός χρόνου από το χαμό του Αλέξη και τα βίαια γεγονότα που σάρωσαν την Ελλάδα.
«Ο κ. Χρυσοχοΐδης – μου λέει – ζήτησε η μνήμη του Αλέξη να μην σφραγιστεί φέτος με βία. Θα ήθελα, η 6η Δεκεμβρίου να καθιερωθεί από την πολιτεία ως, « ημέρα κατά της βίας»ή ως «ημέρα των δικαιωμάτων των νέων».
«Αυτή θα ήταν και η καλύτερη τιμή για τη μνήμη του παιδιού μου».
Θα ήταν και μια λογική πρόταση – λέω εγώ – στον Υπ. Δημόσιας Τάξης (με τον οποίο μίλησα αφού είδα την Τζίνα Τσαλικιάν) ώστε οι νέοι που ξεχύθηκαν πέρυσι στους δρόμους και το ίδιο θέλουν να κάνουν και φέτος, να μην «καπελωθούν» από βίαιες αυθαιρεσίες άλλων, είτε αυτοί είναι αστυνομικοί, είτε είναι πολίτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου