Μας έχει ρημάξει η νέα εποχή. Πάνω που θέλουμε να φύγουμε από τη φωλιά της μάνας μας και να μην την ματάφήσουμε να μας ταϊσει στο στόμα, μια ολόκληρη γαμωεποχή μας σπρώχνει πάλι πίσω. Σε έναν τόπο που χει πεθάνει και έχει αρχίσει να βρωμάει ακόμα νιώθεις μοναχός ζωντανός. Σε ένα τόπο που οι παιδικές φωνές δίνουν τον τόπο του στα τύμπανα πολέμου. Πρόσωπα που αντί να ψάχνουν τον ουρανό κοιτούν κάτω μπας και βρουν κανένα πεταμένο κέρμα. Όχι δεν είναι η γενιά μου αυτή. Η γενιά μου δεν βυθίζει μέσα στο αλκοόλ τα όνειρα της. Δεν ασχολείται με μια ακριβή πουτάνα. Δεν φοβάται να αντικρύσει το άδικο και να το τσακίσει. Κάποιο λάθος κάναμε. Και θα το ανακαλύψω. Ένα ταρακούνημα ήθελα μόνο να τα βάλω όλα πάλι κάτω από τη αρχή...Ευχαριστώ Α. για όλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου