Μου το έστειλε ένας φίλος....

Πως να σε αντιμετωπίσω φόβε;
Ποσά αστέρια και θάλασσες να μαζέψω για να σε καλοπιάσω;
Ντρέπεσαι ποτέ φόβε;
Εσύ φοβάσαι καθόλου ή δεν είναι δική σου δουλειά αυτή;
Φόβε…
Τα αδέλφια σου; Οι γονείς σου;
Τι απέγιναν;
Φόβε…
Αγάπησες ποτέ φόβε; Έκανες φιλίες;
Το μυαλό σου που ταξιδεύει;
Στον φίλο μου; Στον διπλανό μου; Σε μένα; Σε όποιον μου μοιάζει;
Ποιος θα ναι ο επόμενος;
Φόβε..
Γράφω και μικραίνεις,
πίνω και σβήνεις.
Πόσο μικρός μου φαίνεσαι τώρα και πόσο μεγαλύτερος θα ‘σαι όταν ξυπνήσω;
Φόβε...
Ζει κανείς χωρίς εσένα;
Από τι υλικό είσαι φτιαγμένος φόβε;
Που είσαι φόβε;
Έλα τρύπησε το μυαλό μου, κάνε τα χέρια μου να τρέμουν και το σφυγμό να μεγαλώνει.
Φόβε…
Δυο συλλαβές έχεις.
Η πρώτη σου είναι ανάλαφρη,
η δεύτερη φόβε είναι καταλυτική, τρομακτική, μήπως επειδή είναι τελευταία; Δεν ξέρω φόβε.
Ποιο είναι το σχήμα σου;
Ο αγαπημένος σου αριθμός; Μήπως το 7;
Φόβε…
Νομίζω πως αν δεν ήσουν εσύ δεν θα γινόμασταν καλύτεροι.
Φόβε…
Μη με αφήνεις να αγαπάω φοβισμένα,
μη με αφήνεις να πίνω φοβισμένα,.
με μπερδεύεις φόβε, να σε αγαπήσω ή να σε μισήσω;
Μήπως αξίζεις και τα δυο φόβε;
Μήπως ο καθένας μας μπορεί να κάνει και μια δολοφονία;
Μήπως ο καθένας είναι και ένας μικρός Θεός;
Φόβε...
Λίγο έλειψε να σε γράψω «Θεέ», γιατί φόβε;