Φοβάμαι κάθε φορά που βλέπω ειδήσεις. Τις νύχτες συχνά πνίγομαι σε σκέψεις. Αναρωτιέμαι αν θα με βρει η επόμενη μέρα στο γραφείο μου ή τρέχοντας από πόρτα σε πόρτα με ένα ένθετο αγγελιών στο χέρι. Και αν πάρω δάνειο; Και αν κάνω οικογένεια; Κάθε «αν» και ένας κρίκος στην αλυσίδα που μόνος μου διάλεξα να φορέσω. Οι άλλοι απλά μου θυμίζουν να την κοιτάξω.
Και μόνο να ήξερες τι δύναμη κρύβεις μέσα σου
Στην άκρη του γκρεμού αν έρθει η στιγμή που θα πρέπει να πηδήξεις δυο επιλογές έχεις. Να αφήσεις τον εαυτό σου να πέσει στο κενό ή να ανοίξεις τα φτερά που έχεις καλά κρυμμένα στις πλάτες σου και να πετάξεις ψηλά. Μπορείς να ρημάξεις την ζωή σου πριν καν την ξεκινήσεις ή να χαμογελάς χωρίς να σφίγγεις τα δόντια ελπίζοντας στην καινούργια μέρα που θα ξημερώσει. Οι πιο πονεμένοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει ήταν και αυτοί που μου χάρισαν τα ωραιότερα χαμόγελα του κόσμου. Γιατί χαμογελάς πραγματικά όταν το μόνο που σου μένει είναι να ελπίζεις. Καμιά δουλειά του κόσμου όσο καλή και αν είναι δεν θα σου φέρει πίσω την αξιοπρέπεια σου αν την έχασες στην προσπάθεια να κερδίσεις ή να κρατήσεις αυτή την δουλειά. Έρχονται δύσκολες μέρες είναι αλήθεια. Αλλά θα γίνουν ακόμη πιο δύσκολες αν αντί να αντικρίζει ο ένας τον άλλο στα μάτια προτιμούμε να στεκόμαστε σκυμμένοι και να παρατηρούμε την σκιά μας αντί να κοιτάμε τον ήλιο κατάματα. Ο ήλιος ή θα σε ζεστάνει ή θα σε κάψει. Η σκιά πάλι πάντα θα σέρνεται δίπλα στα βήματα σου. Το ζήτημα είναι εσύ ποιόν διαλέγεις για συνοδοιπόρο σε τούτο το ταξίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου