του Αλέξανδρου Σαλαμέ
asalames@ekdotiki.gr
Το ξεκαθαρίζω. Η μια σελίδα που αφιερώνω είναι είναι πολύ λίγη, για να περιγράψει τον Δ.Π.Θ. Ένας δρόμικος ποιητής, που με όχημα το ραπ και τους «Ψυχόδραμα» άφησε μια σειρά μελοποιημένα διαμάντια, τα οποία άθελά τους σημάδεψαν μια γενιά.
Ονόμασα τον εαυτό μου «Δεύτερο Πρόσωπο Θλιμμένο» (Δ.Π.Θ.) στα 13 μου, όταν ξεκίνησα να γράφω ραπ. Έχει να κάνει με την ομοιότητα που έχω ως φυσιογνωμία με τη μητέρα μου. Κάποιοι φίλοι μου μού είπαν τότε ότι, ακόμη και όταν χαμογελάω, βγάζουν θλίψη, όπως ακριβώς και της μητέρα μου. Αυτή ήταν το πρώτο θλιμμένο πρόσωπο, λοιπόν, και εγώ το δεύτερο...
Αλλάζω, πολλές φορές, ονόματα ανάλογα με τις περιόδους της ζωής μου και το τι βιώνω. Τον τελευταίο καιρό, θέλω να με φωνάζουν «Μαύρο Λούκι», καθώς, από κάποια στιγμή και μετά, μπήκα σε μια διαδικασία κακής ζωής, όπου αναμείχθηκα με παράνομες δραστηριότητες και εθισμούς σε ουσίες. Όντας, λοιπόν, μέσα σε αυτήν τη φάση, ο κόσμος που συναναστρέφομαι και τα μέρη όπου κυκλοφορώ είναι το δικό μου «Μαύρο Λούκι». Μέρη με ανθρώπους που ζουν επικινδύνως.
Τη ραπ μουσική την γούσταρα, πριν καν μάθω ό,τι ονομάζεται έτσι. Θυμάμαι να την ακούω στα έντεκα στο ραδιόφωνο και να εντυπωσιάζομαι. Και, όταν ξεκίνησα να γράφω, δεν ήξερα ότι υπάρχει καν ελληνικό ραπ. Άκουγα μόνο ξένους καλλιτέχνες και, με βάση αυτά, μπήκα στη διαδικασία να πειραματιστώ και να δω πώς γίνεται. Μόνη επιρροή μου ήμουν εγώ.
Η ιστορία των «Ψυχόδραμα» ξεκινάει από την παιδική μου ηλικία. Πήγαινα στο ίδιο σχολείο με τον «Αλλοπρόσαλλο», και σχηματίσαμε μια ομάδα δέκα ατόμων περίπου, τους «237», όπου κάναμε, μεταξύ άλλων, και γκραφίτι αλλά είχαμε και αγάπη στις ρίμες. Στήσαμε, λοιπόν, ένα πρόχειρο στουντιάκι στο σπίτι του «Αλλοπρόσαλλου». Μαζί μας ήταν και ο wzi1 αλλά και ο dj-dead, ο οποίος δεν ζει πια.
Οι «Ψυχόδραμα» κατά βάση είναι μια παρέα. Μεγαλώσαμε όλοι μαζί. Αγαπάμε ο ένας τον άλλο και πονάμε ο ένας τον άλλο. Από εκεί και πέρα, αυτή η παρέα έβγαλε και μια μουσική, που είναι αποτέλεσμα του ψυχισμού του καθενός και μπλέκεται σε ένα κράμα, το οποίο προκύπτει με κύρια μορφή έκφρασης τη ραπ μουσική.
Έναν φόβο έχω μόνο, φίλε. Να μη χάσω δικό μου άνθρωπο. Για εμένα δεν με νοιάζει. Αλλά για τους ανθρώπους που αγαπάς δεν έχεις τον έλεγχο του τι μπορεί να τους συμβεί. Όσο για τους εφιάλτες που περιγράφω στα κομμάτια μου, οι περισσότεροι είναι αληθινοί. Δεν ήταν εικόνες που είδα στο κρεβάτι μου με κλειστά μάτια, αλλά περπατούσα μέσα σε αυτές. Ανάσαινα, μάτωνα και ίδρωνα, αλλά δεν μπορούσα να φύγω.
Ο Δ.Π.Θ. στον ιστό:
www.myspace.com/DP8TOMAYROLOUKI
Σημ.Από το free press "Διαδρομές"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου