Ο πρώτος μήνας της ολοκαίνουργιας ζωής μου...

Καθισμένος στο μπαλκόνι του καινούργιου μου σπιτιού, αυτού που τον μήνα που έρχεται δεν ξέρω αν θα έχω να πληρώσω το ενοίκιο του, κάθομαι και απολαμβάνω μελαγχολικά την θέα. Θάλασσα, γερανοί, μεγάλα πλοία και κάπου στο βάθος το Πανόραμα και ο Χορτιάτης.

Το χέρι για κάποιο λόγο πάει στο πληκτρολόγιο, ανοίγει τον browser -έτσι δεν τον λένε;- και μπαίνει στο ένδοξο blog μου. Τελευταία ανάρτηση ήταν πριν κάνα εφτάμηνο, όταν υποσχόμουν στον εαυτό μου και στους λιγοστούς μου πλέον αναγνώστες, ότι θα ξαναμπώ δυναμικά στον χορό του γραψίματος. Αλλά κλάιν μάιν. Μια ακόμα υπόσχεση που δεν τήρησα.

Σήμερα τα πράγματα είναι αλλιώς. Έχω βλέπεις μήνα κοντά να γράψω. Βλέπεις δεν είμαι δημοσιογράφος πια. Τι παράξενο. Τούτο το συναφάκι που τρόμαξα να παραδεχτώ, ότι ανήκω με ξέρασε μέσα σε δέκα λεπτά της ώρας. "Εχω δυσάρεστα νέα κύριε απαυτέ μου", μου είπε η ευτραφής κοπελίτσα που επέλεξαν για να μου ανακοινώσει τα καθέκαστα.

Και να σου μετά και τα δικαστήρια και οι απεργίες και τα κλωτσοσκούφια μεταξύ εργοδοσίας και συνδικαλιστών. Ένα μήνα μετά απλά κοιταζόμαστε μεταξύ μας. Βλέπεις "η καινούργια εποχή, όλα τα σηκώνει, τώρα σκεπάζουν τα σκατά με διπλό σατέν σεντόνι", που έλεγε προφητικά ο B.D.Foxmoor πριν 13 χρονάκια. Ρουθούνι δεν άνοιξε. Όλοι τουμπεκιάστηκαν και μόνο στην υπόσχεση για παράταση και διασφάλιση των θέσεων εργασίας. Η ιστορία μου θυμίζει την μάνα μου, που ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές μας, με διαβεβαίωνε ότι όλα θα πάνε καλά. Και εγώ την πίστευα. Γιατί έπρεπε να την πιστέψω. Θέλω να σηκωθώ και να τους φωνάξω, ότι είναι ανθρωπάκια. Αλλά μετά σκέφτομαι, ότι και εγώ το ίδιο θα έκανα στην θέση τους. Είναι στην φύση του ανθρώπου βλέπεις, όσο free spirit και να το παίζει, να ψάχνει και αυτός έναν ίσκιο και ένα υπόστεγο για να κρυφτεί, μην σκάσει στο κεφάλι του η κοτρώνα που λέγεται "Εργασιακή ανασφάλεια".

 Θέλω να μην φοβάμαι και να πιστεύω, ότι όλα θα πάνε καλά ακόμη και σήμερα που βλέπω να ξημερώνει το αύριο φορώντας τις πιτζάμες μου και δουλεύοντας από το ταλαιπωρημένο μου λαπτοπάκι. Ακόμη και σήμερα που είδα να κλείνουν πόρτες με την ανακοίνωση της απόλυσης μου, να εξαφανίζονται άνθρωποι, να χαρακτηρίζομαι ανυπόφορος ακόμη και από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα. Ακόμη και σήμερα που τα όνειρα μου είναι αντιστρόφως ανάλογα του τραπεζικού μου λογαριασμού.

Θέλω να μη φοβάμαι. Και όμως τρέμω.

Θέλω να μη λυπάμαι. Και όμως θρηνώ.

Θέλω να μη θυμώνω. Και όμως μισώ.

Μπορώ μόνο να είμαι ατσάλι. Ακόμη και αν η καρδιά μου πάει να σπάσει από τήν θλίψη και τον πανικό.

Καληνύχτα αδέλφια και ο δρόμος θα μας φέρει πάλι κοντά.