Το 2005 που ξεκίνησα να αρθρογραφώ πίστευα και εγώ στην διαφορετικότητα.
Στην αλλαγή εκ των έσω.
Στο ότι θα δώσω φωνή σε όσους δεν έχουν φωνή. (Give voice to the voiceless κατά τον Mumia Abu - Jamal).
Είχα βαρεθεί τις αναλύσεις. Ποτέ δεν τις συμπαθούσα εξάλλου. Την γούσταρα πιο πολύ την Μάρθα παρά την Μαρια από μικρό παιδί.
Και μπήκα σε μεγάλη εφημερίδα. Και πήρα και έδωσα συνεντεύξεις. Και να τα ρεπορτάζ. Και όλα τα έκανα όπως φανταζόμουν.
Η εντός μου αλήθεια όμως ξέρετε ποια είναι; Ότι όλα αυτά δεν κούνησαν ούτε ένα πετραδάκι παρά μόνο εμένα αλλοίωσαν.
Και κατέληξα ότι η νομοτέλεια των πραγμάτων κρύβει μέσα της το σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο.
Αν είναι η πατρίδα μας όπως την ξέρουμε να σβήσει κάποιος λόγος θα υπάρχει.
Και κάποια ευθύνη από εμάς.
Γιατί όλοι μας την φέραμε εδώ που την φέραμε την Ελλαδίτσα.
Αντί λοιπόν να πατήσουμε το πόδι μας σε ξένα βρώμικα χωράφια, ας μηδενίσουμε το κοντέρ μέσα μας και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Από την βάση τους.
Οι 18άχρονοι και 20άχρονοι παράτησαν τα μπλιμπλίκια και τα μπουζούκια και μαζεύονται σε συναυλίες που παίζουν μουσικές των 30s 40s βαριά βαριά 50s.
Όλα ξαναγυρνούν στην βάση τους.
Εμείς που καυχόμαστε ότι την έχουμε άραγε γιατί να πρέπει να φύγουμε από αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου