Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 11.

Είναι του δρόμου η χαρά…

Λεωφορείο για Αθήνα –Αεροπλάνο για Μιλάνο –Τρένο για Βενετία, Τρένο για Μιλάνο –Αεροπλάνο για Αθήνα –Καράβι για Σαντορίνη –Καράβι για Αθήνα –Τρένο για Θεσσαλονίκη –Σπίτι. Επιστροφή. Εικόνες ένα σωρό από το ταξίδι της τελευταίας εβδομάδας και κάπου στην μέση εγώ να χαζεύω τον ορίζοντα που ξεμακραίνει από την μια μεριά και αυτόν που πλησιάζει από την άλλη. Ίδιο νόμισμα όπως και να τον κοιτάξεις. Όπως η ζωή.

Δρόμος και πάλι δρόμος

Από μικρό παιδί δεν γούσταρα να έχω και πολλές παρτίδες με τον προορισμό. Μπορούσα να βρεθώ σε οποιοδήποτε σημείο της πόλης μόνο και μόνο γιατί η διαδρομή που θα ακολουθούσα θα μου γέμιζε το μάτι. Δε μπα να έφτανα στο απόλυτο τίποτα. Το πολύ πολύ να έκανα μεταβολή και να επαναλάμβανα τον ίδιο δρόμο. Έτσι και στον δρόμο για το σχολείο, το πανεπιστήμιο, τον στρατό, την δουλειά, την βραδινή έξοδο. Πιο πολύ διασκέδαζα όταν πηγαίνοντας κάπου, σκάρωνα σχέδια, σκεφτόμουν γνωστούς και φίλους που έχω καιρό να δω ή παρατηρούσα εικόνες γύρω μου που τις μετέτρεπα σε ολόκληρες προτάσεις και τις έγραφα στο πρώτο χαρτί που έβρισκα μπροστά μου. Κανένας προορισμός δεν συγκρίνεται στο μικρό μου μυαλό με την χαρά και την αγωνία που έχεις για να τον φτάσεις. Και καμία ανάμνηση από κανένα μέρος του κόσμου που τελικά θα καταλήξεις ύστερα από ένα μεγάλο ταξίδι δεν συγκρίνεται με τις εικόνες που θα συναντήσεις στον δρόμο για το μέρος αυτό. Σαν το μικρό κοριτσάκι της φωτογραφίας από το Σουδάν που συνάντησα στο τρένο στον δρόμο για Φλωρεντία με τα τεράστια πανέξυπνα μάτια που επαναλάμβανε με χάρη τους μορφασμούς έκπληξης που της έκανα. Αν δεν άξιζε όλο το ταξίδι για αυτή την εικόνα, τότε για τι άξιζε;

Δεν υπάρχουν σχόλια: