Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 15.

Θέλεις να μάθεις ποιος είμαι;

Κέρασε με ένα κιλό κρασί και άφησε με να σε κεράσω το επόμενο. Μη με ρωτάς για την δουλειά. Αν πάω να σου μιλήσω για αυτή διέκοψε με με αγένεια και ρώτησε με αν με γεμίζει ακόμα.
Αφησε με να σου μιλάω για τη μουσική με τις ώρες. Γιατί αυτή αγαπώ περισσότερο και από τους ανθρώπους καμιά φορά. Αυτή μου έκανε συντροφιά τις ατελείωτες νεκρές νύχτες, που καθόμουν με το παλιό μου cd player στη κουζίνα του πατρικού μου.
Θύμισε μου τα λάθη μου και θύμωσε μαζί μου για αυτά. Μη με αφήνεις να τα προσπεράσω χαμογελώντας αθώα και βρίσκοντας μια πρόχειρη δικαιολογία για κάθε ένα από αυτά
Ρωτησε με για εκείνη. Για το πώς εισέβαλλε στη ζωή μου ξαφνικά. Και προσπάθησε να μου θυμίσεις πως ήταν η ζωή μου πριν την γνωρίσω. Αναρωτήσου και ρώτα με αν την εκτιμώ όσο πρέπει.
Μείνε σιωπηλός όσο σου περιγράφω τις δυσκολίες της οικογένειας μου. Αφησε με να τελειώσω αλλά στο τέλος μη με κοιτάξεις με συμπόνια. Το μισώ. Απλά άλλαξε κουβέντα σε κάτι πιο ευχάριστο. Εγώ θα έχω αλαφρύνει.
Περπάτησε μαζί μου στη κρύα σκοτεινή Θεσσαλονίκη. Αφησε με να σε πάω σπίτι και στο δρόμο πες μου τι σε απασχολεί. Κάνε ένα τσιγάρο μαζί μου κάτω από το σπίτι σου. Καληνύχτισε με εγκάρδια και ανανέωσε το ραντεβού. Ακόμη και αν αργήσει…

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Όμορφο.