Και αν πας να γράψεις κάτι θετικό…
Δεν πάει το πληκτρολόγιο. Αναρωτιέμαι απλά αν γίνεται αυτό γιατί τα πράγματα είναι τόσο χάλια ή πολύ απλά γιατί ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει μάθει να επεξεργάζεται μόνο τις αρνητικές πληροφορίες, παίρνοντας «στα ψιλά» τις ομορφιές αυτής της ζωής. Τείνω προς το δεύτερο χωρίς να αγνοώ την παγκοσμοιημένη μούντζα που έχει φάει η ανθρωπότητα εδώ και ένα χρόνο.
Ο αυτισμός της δυστυχίας
Ολο και καταλήγω, ότι έχουμε ένα θέμα στην απάντηση της ερώτησης «Τι κάνεις;». Δεν πάει η γλώσσα στο «Μια χαρά. Εσύ;». Την θεωρούμε απλοϊκή και μπανάλ. Πρέπει να δηλώνουμε πιεσμένοι, δυστυχισμένοι, αφόρητα προβληματισμένοι και ας έχουμε την υγεία μας, την δουλειά μας και δυο ανθρώπους που μας αγαπούν. Και όμως. Αυτές οι τρεις λέξεις κρύβουν μια ολόκληρη φιλοσοφία. Την ευχαριστία για την ζωή που έχουμε χωρίς μιζέρια και μικρότητες και το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο μας επιστρέφοντας του το ενδιαφέρον που μας έδειξε. Ελεγε η γερόντισσα Γαβριηλία ότι υπάρχουν κάτι καημένοι άνθρωποι που τους μιλάς για το πρόβλημα σου και απλά περιμένουν να πάρουν αφορμή από αυτό για να σε φορτώσουν με το δικό τους. Και μάλλον οι περισσότεροι έτσι είμαστε. Βρισκόμαστε για να κάνουμε διαγωνισμό κουβαλήματος σταυρού. Ολοι αδικημένοι, όλοι πιεσμένοι, όλοι κακοπερασμένοι, όλοι θύματα περιστάσεων. Μέχρι την επόμενη φορά που θα αντιστρέψουμε ξανά τους όρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου