Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 8.

Πλεονέκτημα από κούνια…

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, έρχομαι σε δύσκολη θέση. Πρέπει να αποχαιρετήσω, τους λίγους ή πολλούς που διαβάζουν τακτικά αυτές τις αράδες, να ευχηθώ καλό καλοκαίρι και καλή αντάμωση Κάθε χρόνο όμως έτσι και φέτος νιώθω και πιο κουρασμένος. Πιο μπουχτισμένος και πιο αδικημένος. Το πείσμα όμως ίδιο και απαράλλαχτο. Φτυστός η μάνα μου σε αυτό μου λεν όσοι με ξέρουν.

Προσοχή στον καλοκαιρινό ήλιο

Εχει μια τάση να γιγαντώνει τις σκιές. Να τις κάνει να φαίνονται σωστά αγρίμια ενώ μπορεί να είναι μικρές πιτσιλιές. Σε κάνει να ξεχνιέσαι και να νομίζεις, ότι η μέρα θα κρατήσει για πάντα. Σε ζεσταίνει, σε κοιμίζει και στο τέλος σε καίει. Σε αφήνει να πιστέψεις, ότι είναι παντοδύναμος αλλά κρύβεται πίσω από το πρώτο σύννεφο. Σου υπόσχεται ότι θα κρατήσει για πάντα αλλά στο πρωτοβρόχι του φθινοπώρου συρρικνώνεται. Ωρες ώρες μοιάζει τόσο κοντά που νομίζεις, ότι θα απλώσεις το χέρι και θα τον κατεβάσεις με την φούχτα σου. Για αυτό σου λέω. Μείνε μακριά του. Αγκάλιασε το σκοτάδι και την θύελλα. Δεν ταιριάζει στις ψυχές που αγωνίζονται η καλοκαιρινή λιακάδα. Ψαξε να βρεις το δικό σου φως και με αυτό να φωτίσεις το μονοπάτι σου. Και ας είναι αδύναμο σαν το φως κεριού.

Δεν υπάρχουν σχόλια: