Επισκέψεως ψηλάφηση…
«Η Πόλη μια παλιά αγαπημένη, που συναντάς σε ξένη αγκαλιά».
Εχουν περάσει εννιά χρόνια ακριβώς, από ένα άρθρο γεμάτο από σκόρπιες σκέψεις και έντονα συναισθήματα που είχα γράψει για λογαριασμό ενός πανεπιστημιακού περιοδικού, με αφορμή την επίσκεψη μου στην Κωνσταντινούπολη. Τούτο το στιχάκι το χα νιώσει πολύ δικό μου, όπως και την ίδια την Πόλη. Εννιά χρόνια μετά ξαναβρέθηκα εκεί, τίποτα δεν ένιωθα δικό μου πια. Και ίσως είναι καλύτερα έτσι.
Αγάπησε την αρχόντισσα Ανατολή
Εχουμε ένα μεγάλο κακό οι Ελληνες, όταν επισκεπτόμαστε την Κωνσταντινούπολη. Κοιτάμε τα πάντα γύρω μας με το μάτι του μουσαφίρη που ανοίγει την πόρτα του σπιτιού του και συνειδητοποιεί, ότι έχουν μπει ληστές και του το έχουν αδειάσει. Αντί να αφεθούμε στην μαγεία αυτής της πανέμορφης πόλης, παρατηρούμε τα πρόσωπα των Τούρκων και μουρμουράμε μεταξύ μας, πως γίνεται αυτοί οι αμόρφωτοι-βάρβαροι να έχουν υπό την κατοχή τους, τούτο το διαμάντι. Αντί να σηκώσουμε το βλέμμα μας και να χαζέψουμε τους επιβλητικούς μιναρέδες, να πλέκουν με τα βυζαντινά κτίρια, περπατάμε σκυφτοί κοιτάζοντας τις βιτρίνες και κάνοντας παζάρια όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε. Στο μεταξύ οι γείτονες μας παρά τα όποια λάθη έκαναν, κάνουν βήματα. Προοδεύουν. Και ομορφαίνουν και αυτοί μαζί με την ίδια την Πόλη. Αραγες εμείς αν την είχαμε κρατήσει σε τι κατάσταση θα την είχαμε; Αραγες που πήγαν οι μιναρέδες στην Θεσσαλονίκη μας, που συναντάμε σε φωτογραφίες των αρχών του αιώνα; Είναι και δικό μας ίδιον να γκρεμίζουμε το παρελθόν μας βλέπεις. Τι να κάνουν και οι γείτονες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου