R.I.P. Louisiana Red...χάρηκα που τα είπαμε και μαζί...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΣΑΛΑΜΕ

asalames@ekdotiki.gr

Η περίπτωση του 84χρονου Ινδιάνου μουσικού είναι μοναδική. Ορφανός και από τους δύο γονείς, καθώς η μητέρα του πέθανε στη γέννα και ο πατέρας του δολοφονήθηκε από την Κου Κλουξ Κλαν, ο Louisiana Red απέδειξε ότι το ταλέντο και η αγάπη για τη μουσική υπερισχύουν των προσωπικών δυσχερειών, καθώς εδώ και 70 χρόνια μόνον ωραίες στιγμές χαρίζει με την κιθάρα του. Το κοινό της Θεσσαλονίκης θα έχει τη μοναδική ευκαιρία να τον απολαύσει σε μία κοινή συναυλία με τους «Blues Wire» απόψε στο «Block33».

Τι σας δίνει τη δύναμη στα ογδόντα σας χρόνια να εξακολουθείτε να πραγματοποιείτε περιοδείες σε όλη την Ευρώπη;

Είναι σαν ένα μικρόβιο που το έχεις στο αίμα σου. Οσο έχεις δύναμη, θέλεις να ταξιδεύεις, να παίζεις μουσική. Προσωπικά, όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο αγαπώ αυτήν τη διαδικασία. Μόνο μέσα από τις περιοδείες νιώθω πραγματικά ολοκληρωμένος και χαρούμενος.

Σας πέρασε ποτέ από το μυαλό να σταματήσετε;

Ούτε για μια στιγμή. Εχω βάλει στόχο να παίζω μουσική μέχρι να πεθάνω. Κι ευτυχώς μέχρι στιγμής ο Θεός μού δίνει τη δύναμη να το συνεχίσω. Είναι, όμως, και οι συνεργάτες μου που με εμπνέουν. Οπως έλεγε και ο B. B. King, «με τόσο καλούς μουσικούς, ποιος θα σκεφτόταν να αποσυρθεί». Ετσι λέω και εγώ. Με τους «Blues Wire» μαζί μου, πώς να σκεφτώ να αποσυρθώ! (γέλια)

Μιλώντας για τους «Blues Wire», ποια είναι η γνώμη σας για τον τραγουδιστή τους, Ηλία Ζάικο;

Με τον Ηλία γνωριζόμαστε 27 χρόνια. Οποτε έρχομαι για περιοδεία στην Ελλάδα, δουλεύουμε μαζί. Τον νιώθω περισσότερο σαν οικογένεια και λιγότερο σαν συνεργάτη. Είναι από τις περιπτώσεις των ανθρώπων τους οποίους αισθάνεσαι περήφανος που τους έχεις γνωρίσει.

Ενας άλλος Ελληνας με τον οποίο συνεργαστήκατε ήταν και ο Στέλιος Βαμβακάρης, μαζί με τον οποίο κυκλοφορήσατε κι ένα δίσκο. Μιλήστε μου για αυτήν τη σύμπραξη...

Ο Στέλιος είναι κι αυτός ένας καλός φίλος και… δάσκαλος. Εχει προσπαθήσει πολλές φορές να μου μάθει μπουζούκι, αλλά δεν είχα ποτέ χρόνο να ασχοληθώ σοβαρά. Ευελπιστώ κάποια στιγμή φέτος να το πάρω σοβαρά!

Εχει ομοιότητες το μπλουζ με το ρεμπέτικο;

Η μόνη διαφορά ανάμεσα σ' αυτά τα δύο είδη είναι η γλώσσα. Οι ρεμπέτες τραγουδούν στα ελληνικά και οι μπλουζίστες στα αγγλικά. Κατά τα άλλα, είναι το ίδιο πράγμα.

Τι εννοείτε ότι είναι το ίδιο;

Οταν μου μεταφράζουν ένα ρεμπέτικο τραγούδι, έχω την αίσθηση ότι θα μπορούσα να πάρω τους στίχους και να τους τοποθετήσω σε μία μπλουζ μελωδία με απίστευτη ευκολία. Τα όνειρα, οι ελπίδες και τα προβλήματα που περιγράφουν οι ρεμπέτες και οι μπλουζίστες είναι ίδια.

Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή σας αν δεν είχατε γνωρίσει στα δώδεκα τον Μάντι Γουότερς;

Αν δεν είχα γνωρίσει τον Μάντι Γουότερς ή τον Τζίμι Ριντ, και πάλι θα ασχολούμουν με τη μουσική. Ηταν γραφτό μου. Απλά δε θα είχα τη χαρά να παίξω μαζί τους. Ετσι όπως ήρθαν τα πράγματα, πάντως, νιώθω πολύ τυχερός, γιατί βρέθηκα επί σκηνής με τους μεγαλύτερους μπλουζίστες όλων των εποχών. Εχω συνεργαστεί με τον Αλμπερτ Κινγκ, τον Μπάντι Γκάι και φυσικά τον B. B. King. Πολύ λίγοι μουσικοί είχαν την τύχη να ενώσουν τις φωνές και τις κιθάρες τους μ' αυτά τα ονόματα.

Γιατί διαλέξατε τη Γερμανία ως μόνιμο τόπο διαμονής;

Εφυγα από το Σικάγο για να μετακομίσω στη Γερμανία, χωρίς να περιμένω τίποτε συγκεκριμένο. Ηθελα απλά να φύγω. Τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια, όλο και πιο πολύ πιστεύω ότι ήταν η σωστή απόφαση.

Για ποιο λόγο ήταν η σωστή απόφαση;

Γιατί στην Ευρώπη εκτιμούν τη μουσική μου περισσότερο και ανταποκρίνονται πιο θετικά από ό,τι στην Αμερική. Ηταν πολύ μεγαλύτερο το κίνητρό μου να συνεχίσω να παίζω μουσική και να γίνομαι καλύτερος από το να έχω απέναντί μου ένα κοινό λιγότερο εκφραστικό.

Ποιες ήταν οι σημαντικότερες στιγμές της καριέρας σας;

Η πρώτη κιθάρα «Stella» που μου αγόρασε η γιαγιά μου. Το πρώτο χειροκρότημα που εισέπραξα ύστερα από τις πρώτες συναυλίες που έδωσα στο Πίτσμπουργκ. Τα μαθήματα κιθάρας που μου έκανε ο B. B. King στο καμαρίνι με την αγαπημένη του κιθάρα, τη «Lucille» του, πριν από μία κοινή συναυλία στο Μόντρεαλ.

Πώς νιώσατε όταν αγγίξατε αυτήν τη θρυλική κιθάρα;

Ετρεμα! Αλλά ο B. B. King με καθησύχασε λέγοντάς μου: «Το κορίτσι μου φαίνεται να σε συμπαθεί, γιατί ξέρεις πού να βάλεις τα χέρια σου»! (γέλια)