Αυτές τις μέρες βγήκα πολύ. Ήπια ακόμη παραπάνω. Είδα φίλους. Παιδιά που απλά τα αγαπώ αλλά δεν τα βλέπω κάθε μέρα. Αποχαιρέτησα. Έσβησα από το ποτό και ξύπνησα με πονοκέφαλο. Μια γεύση από το «ένδοξο» παρελθόν μου.
Μη γελιέσαι. Δεν νοσταλγώ τις κραιπάλες.
Απλά τον τελευταίο χρόνο αλήθεια η ψυχή μου γαμήθηκε. Η κωλοαπόλυση με διέλυσε και με άφησε έτσι. Μισώ αυτούς που την προκάλεσαν όχι γιατί δεν βγαίναν τα νούμερα και έπρεπε να με σουτάρουν αλλά γιατί τελικά δεν ήμουν έτοιμος.
Ένα χρόνο και κάτι μετά επιτέλους συνέρχομαι. Κατραπακιές ακόμα πολλές. Κάπου αρχίζω να πιστεύω ότι το δημοσιογραφικό συνάφι με ξέρασε. Κάπου και σε αυτά τα λίγα που αναλαμβάνω να γράψω το πληκτρολόγιο φαντάζει βαρύ και ασήκωτο. Κάπου οι αμερικάνικες σειρές και το κρεβάτι με κατεβασμένα τα στόρια είναι ο καλύτερος μου φίλος.
Αλλά είμαι μαχητής. Και αυτό δεν μπορεί να μου το πάρει κανείς.
Θα βγω, θα πιω, θα ξενυχτήσω, θα μαλώσω, θα απορριφθώ αλλά εκτός από το ότι το άλλο πρωί θα είμαι «καινούργιος», είμαι σίγουρος και για τρία ακόμη πράγματα.
Για την οικογένεια μου που δεν με στηρίζει, για τους ανθρώπους μου που με αγαπούν και για το ότι είμαι σκυλί που δεν ψοφάει εύκολα και βρίσκει πάντα την άκρη του.
Βλέπω μετεωρίτες σε ότι έχω καταπιαστεί. Αυτή η πόλη τους σηκώνει. Πέφτουν με φόρα, κάνουν θόρυβο και μαζεύουν ότι σκατά βρουν μπροστά τους. Εγώ όμως ξέρω ότι έχω τρία πραματάκια που δεν διαθέτουν. Δυνατότητες, αφοσίωση και άγνοια κινδύνου. Πάνω από όλα όμως δεν αφήνω τίποτα στη μέση. Ότι γουστάρω πραγματικά θα το κυνηγήσω, μπορεί να χάσω τον αγώνα προσωρινά αλλά στην τελική θα ξαναγυρίσω και θα είμαι πιο καλύτερος από πριν.
Ακούγομαι σα να έχω υπερβολική έπαρση; Το ξέρω και μου αρέσει.
Γιατί τα συμπεράσματα αυτά δεν τα αποτέλεσμα λογικών διεργασιών. Είναι η ίδια η ζωή που πήρε πολλά αλλά με προίκισε με ένα πείσμα γαϊδουρινό. Ένα πείσμα που καμιά φορά πληγώνει τους γύρω του. Αλλά στην τελική μόνο σε καλό βγαίνει.
