Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Hip hop θα πει καταγγέλλω


Ο Ανδρείκελος –κατά κόσμον Δημήτρης Κουντούρης- είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση hip hop καλλιτέχνη. Τα δέκα και πλέον χρόνια που ασχολείται με το hip hop μαζί με το συγκρότημα του «Αποκάλυψις» πήγε την μουσική του ένα βήμα παραπέρα μένοντας σταθερός όμως στις αρχές του, συνδυασμός σπάνιος. Ειδικά στις μέρες μας.

ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΑΛΑΜΕ

asalames@ekdotiki.gr


Πως προέκυψε το «Ανδρείκελος»;

Πριν μια δεκαετία (τουλάχιστον) ενώ διένυα τα εφηβικά μου χρόνια, έτυχε να «πέσω» πάνω σε αυτήν την λέξη και να διαβάσω την ερμηνεία της. Ανακάλυψα ότι μεταξύ άλλων σημαίνει «άβουλο ον» και σε συνδυασμό με την χειραγωγία σκέψεις που δέχεται ένα παιδί ως την εφηβεία από όλες τις πλευρές, αισθάνθηκα δεμένος μαζί της. Όμως πλέον είχα αρχίσει να σκέφτομαι και να ενεργώ αυτόνομα άρα το απρόσωπο και άλλοτε άβουλο ον – το Ανδρείκελο – έγινε ον με πρόσωπο και βούληση – ο Ανδρείκελος.

Παράλληλα ερμηνεύεται και ως υβρίδιο ανθρώπου / μηχανής γεγονός το οποίο το συνέδεε και με την ιδιότητα μου ως μουσικός παραγωγός μέσω ηλεκτρονικών – ηλεκτρικών μουσικών οργάνων.


Ένας βετεράνος της hip hop όπως εσύ πως κρίνει το σημερινό σκηνικό της hip hop;

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με την hip-hop σήμερα είναι η έλλειψη οράματος και η περιθωριοποίηση της, όχι από κάποιους τρίτους παράγοντες, αλλά από την ίδια την βάση της λόγω αυτής της έλλειψης οράματος.

Δεν υπάρχουν στόχοι, πέρα δηλαδή από τους προφανείς.. να πουλήσουμε μούρη με κάθε τρόπο!

Ο κοινωνικοπολιτικός λόγος, η ποιητική διάσταση και ο ρόλος που είχε ως μέσω καταγγελίας σήμερα θεωρούνται ακόμα και κλισέ.

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτή την περίοδο χαίρει μεγάλης προβολής και αναγνώρισης αλλά η αλήθεια είναι ότι το μόνο που καταφέρνει είναι να λειτουργεί ως background για τις συνήθεις δραστηριότητες του μέσου νεαρού όπως μια βόλτα με το boom αυτοκινητάκι (τέρμα τα woofer εννοείται), sex κλπ.

Κανείς δεν δίνει σημασία και βάρος στον λόγο της γιατί αυτός απλά δεν υπάρχει..ή, ακόμα χειρότερα, περισσεύει από πλήθος αλλά υστερεί από ουσία.

Εξ’ ανέκαθεν, το ζητούμενο δεν ήταν ποτέ να αλλάξουμε (ως κοινότητα) τον κόσμο μέσω της hip-hop, αλλά τουλάχιστον να δήξουμε ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι οι οποίοι αντιστέκονται στον βιαστή του εγκεφάλου τους.

Σήμερα, αυτός (ο βιαστής) θα μπορούσε να είναι και η ίδια η hip-hop.

Και για να μην παρεξηγηθώ, αναφέρομαι πάντα πλειοψηφικά διότι υπάρχουν – και υπήρξαν πάντα – λαμπρές εξαιρέσεις οι οποίες δυστυχώς δεν λαμβάνονται σοβαρά υπ’ όψιν λόγω της γενικότερης απαξίωσης που επικρατεί.


«Ο κύβος ερρίφθη». Ύστερα από τέσσερα χρόνια ποια ανάγκη σας οδήγησε στην κυκλοφορία ενός καινούργιου άλμπουμ;

Ανάγκη για έκφραση! Αλλά αυτή είναι μια συνεχόμενη κατάσταση παρά τις φαινομενικά μεγάλες «παύσεις»..

Μάλιστα, έχουν περάσει χρόνια από την τελευταία φορά που είπα «πάμε για νέο δίσκο» με κάποιο σχέδιο!

Απλά, γράφω τραγούδια με την μπάντα (Αποκάλυψις) σε άτακτα χρονικά διαστήματα. Όποτε δηλαδή αισθανόμαστε ότι έχουμε κάτι μέσα μας που θέλουμε να το εξωτερικεύσουμε. Όταν ενδιάμεσα στις ηχογραφήσεις προκύψει ένα σύνολο που μας ικανοποιεί, το κάνουμε άλμπουμ και – μόνο τότε – σταματάμε την μουσική δημιουργία για τα διαδικαστικά.

Αυτό συνέβη και τώρα με τον «Κύβο».


«Αν είμαστε ένοχοι». Φαίνεται πως δεν φοβηθήκατε να παρουσιάσετε ένα κομμάτι χωρίς σαφή ομοιοκαταληξία; Πως προέκυψε; Σε σχέση με το περιεχόμενο, θεωρείς, ότι ως πλανήτης έχουμε ακόμα ελπίδες σωτηρίας;

Χωρίς σαφή ομοιοκαταληξία, ναι… έχω ακούσει διάφορα γι’ αυτό το θέμα. Νομίζω ότι ο περισσότερος κόσμος έχει μπερδευτεί. Το ανομοιοκατάληκτο δεν είναι απαραίτητα άμετρο ούτε άσχημο. Ψυχο-ακουστικά μάλιστα δημιουργεί στον ακροατή την αίσθηση του άγχους και αυτό είναι κάτι που το θέλαμε όλοι σε αυτό το κομμάτι. Από την άλλη, το rap δεν είναι συνώνυμο του rhyme. Αλλά και έτσι να ήταν, ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και άλλες μέθοδοι ερμηνείας όπως το spoken word ή το slam poetry. Γιατί βιαζόμαστε να κατακρίνουμε ένα τέτοιο κομμάτι σαν κακό ραπ αντί να το επαινέσουμε ως καλό spoken word? Τελικά πόσο στενούς ορίζοντες έχει ο μέσος hip-hop ακροατής;

Βέβαια, όταν ο Sage Francis ήρθε στην χώρα μας πριν μερικά χρόνια με πρόγραμμα το οποίο ήταν κατά το ήμισυ ανομοιοκατάληκτο κανείς δεν παραπονέθηκε; Για να μην αναφέρω τον Sole…

Επίσης, just for the record, ούτε για την χώρα μας είναι κάτι νέο. Ο συμμετέχοντας στο συγκεκριμένο κομμάτι (gadfly) με την μπάντα του (Trial by Error) είχαν βασίσει ένα ολόκληρο άλμπουμ σε αυτό το μοτίβο το 2004 και ήταν υπέροχο.

Τώρα, όσον αφορά τον πλανήτη.. η αλήθεια είναι ότι αυτός έχει ανακάμψει αρκετές φορές από παρόμοιες συγκυρίες αλλά εξαλείφοντας τους κυρίαρχους ζωντανούς οργανισμούς δίνοντας ευκαιρία σε άλλα είδη και οικοσυστήματα να εξελιχτούν και εν τέλει να κυριαρχήσουν. Άρα το ερώτημα εδώ είναι αν έχουμε – όχι ως πλανήτης – αλλά ως άνθρωποι ελπίδες σωτηρίας…;


Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Πρόσφατα έστησα με τον Νικήτα (Benjamin) το φόρουμ της μπάντας (www.apokalypsis.info) και μέσω αυτού προσπαθούμε να δραστηριοποιήσουμε τον κόσμο και να τον φέρουμε πιο κοντά στην μουσική μας με διαγωνισμούς ρεμίξ κλπ. Αυτό το τρέχω εγώ κατά κύριο λόγο. Είναι κάτι νέο για ‘μένα αλλά βλέπω ότι υπάρχει κινητοποίηση και ελπίζω να γίνει αυτό ένας ενεργός δίαυλος επικοινωνίας στο μέλλον.

Πέρα από αυτό, αυτόν τον καιρό ηχογραφώ νέα κομμάτια με τον mc Αστέρι, τα μισά εκ των οποίων είναι σε δικιά μου παραγωγή, και με τον οποίο έχουμε σχεδόν καταλήξει σε ένα σύνολο. Οπότε να περιμένετε ένα άλμπουμ σύντομα.

Επίσης, μια από τα ίδια και με τον Μέγα, αλλά αυτό όχι και τόσο σύντομα.


Συμφωνείς με το…ρητό «Το βινύλιο είναι νόμος»;

Δεν ξέρω αν είναι νόμος…

Προσωπικά το λατρεύω! Είμαι ακόμα και ερωτευμένος με αυτό. Υπάρχουν στιγμές που ξεκινάω να βρω ένα βινύλιο από την δισκοθήκη μου και τελικά καταλήγω απλά να χαζεύω το μεγαλείο των στοιβαγμένων βινυλίων.

Από την άλλη, δεν μπορώ πλέον να παρεξηγήσω κάποιον που αδιαφορεί γι’ αυτό. Εγώ μεγάλωσα με αυτό. Ξέρω τα μειονεκτήματα του και τα κουσούρια του όσο και τα προτερήματά του και είμαι εντάξει με αυτά. Για ένα νέο παιδί όμως που δεν ξέρει ούτε πώς να το κρατήσει μοιάζει με μπελάς. Και τον καταλαβαίνω.. αν και θα του πρότεινα για μια φορά έστω, να κλείσει το ρημάδι το pc του, να βρει ένα βινύλιο της αρεσκείας του και να το ακούσει κοιτάζοντας όχι μια οθόνη αλλά το 30 επί 30εκ. artwork και χαζεύοντας την σκόνη στην βελόνα.

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Ανδρέας Καρακότας - ενός λεπτού σιγή / Μ. Χατζιδάκις

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για τη τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;

Ποίηση: Ντίνος Χριστιανόπουλος