Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

ΔΠΘ feat. Αλλοπροσαλλος - Καθε φορα που αλλαζω προσωπο




Μέσα από τόση οχλαγωγία διάλεξα οικιοθελώς την μόναξια...

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Ποίηση ως τα μπούνια


του Αλέξανδρου Σαλαμέ
asalames@ekdotiki.gr

Το ξεκαθαρίζω. Η μια σελίδα που αφιερώνω είναι είναι πολύ λίγη, για να περιγράψει τον Δ.Π.Θ. Ένας δρόμικος ποιητής, που με όχημα το ραπ και τους «Ψυχόδραμα» άφησε μια σειρά μελοποιημένα διαμάντια, τα οποία άθελά τους σημάδεψαν μια γενιά.

Ονόμασα τον εαυτό μου «Δεύτερο Πρόσωπο Θλιμμένο» (Δ.Π.Θ.) στα 13 μου,
όταν ξεκίνησα να γράφω ραπ. Έχει να κάνει με την ομοιότητα που έχω ως φυσιογνωμία με τη μητέρα μου. Κάποιοι φίλοι μου μού είπαν τότε ότι, ακόμη και όταν χαμογελάω, βγάζουν θλίψη, όπως ακριβώς και της μητέρα μου. Αυτή ήταν το πρώτο θλιμμένο πρόσωπο, λοιπόν, και εγώ το δεύτερο...

Αλλάζω, πολλές φορές, ονόματα ανάλογα με τις περιόδους της ζωής μου και το τι βιώνω. Τον τελευταίο καιρό, θέλω να με φωνάζουν «Μαύρο Λούκι», καθώς, από κάποια στιγμή και μετά, μπήκα σε μια διαδικασία κακής ζωής, όπου αναμείχθηκα με παράνομες δραστηριότητες και εθισμούς σε ουσίες. Όντας, λοιπόν, μέσα σε αυτήν τη φάση, ο κόσμος που συναναστρέφομαι και τα μέρη όπου κυκλοφορώ είναι το δικό μου «Μαύρο Λούκι». Μέρη με ανθρώπους που ζουν επικινδύνως.

Τη ραπ μουσική την γούσταρα, πριν καν μάθω ό,τι ονομάζεται έτσι. Θυμάμαι να την ακούω στα έντεκα στο ραδιόφωνο και να εντυπωσιάζομαι. Και, όταν ξεκίνησα να γράφω, δεν ήξερα ότι υπάρχει καν ελληνικό ραπ. Άκουγα μόνο ξένους καλλιτέχνες και, με βάση αυτά, μπήκα στη διαδικασία να πειραματιστώ και να δω πώς γίνεται. Μόνη επιρροή μου ήμουν εγώ.

Η ιστορία των «Ψυχόδραμα» ξεκινάει από την παιδική μου ηλικία. Πήγαινα στο ίδιο σχολείο με τον «Αλλοπρόσαλλο», και σχηματίσαμε μια ομάδα δέκα ατόμων περίπου, τους «237», όπου κάναμε, μεταξύ άλλων, και γκραφίτι αλλά είχαμε και αγάπη στις ρίμες. Στήσαμε, λοιπόν, ένα πρόχειρο στουντιάκι στο σπίτι του «Αλλοπρόσαλλου». Μαζί μας ήταν και ο wzi1 αλλά και ο dj-dead, ο οποίος δεν ζει πια.

Οι «Ψυχόδραμα» κατά βάση είναι μια παρέα. Μεγαλώσαμε όλοι μαζί. Αγαπάμε ο ένας τον άλλο και πονάμε ο ένας τον άλλο. Από εκεί και πέρα, αυτή η παρέα έβγαλε και μια μουσική, που είναι αποτέλεσμα του ψυχισμού του καθενός και μπλέκεται σε ένα κράμα, το οποίο προκύπτει με κύρια μορφή έκφρασης τη ραπ μουσική.

Έναν φόβο έχω μόνο, φίλε. Να μη χάσω δικό μου άνθρωπο. Για εμένα δεν με νοιάζει. Αλλά για τους ανθρώπους που αγαπάς δεν έχεις τον έλεγχο του τι μπορεί να τους συμβεί. Όσο για τους εφιάλτες που περιγράφω στα κομμάτια μου, οι περισσότεροι είναι αληθινοί. Δεν ήταν εικόνες που είδα στο κρεβάτι μου με κλειστά μάτια, αλλά περπατούσα μέσα σε αυτές. Ανάσαινα, μάτωνα και ίδρωνα, αλλά δεν μπορούσα να φύγω.

Ο Δ.Π.Θ. στον ιστό:
www.myspace.com/DP8TOMAYROLOUKI

Σημ.Από το free press "Διαδρομές"

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Μου το έστειλε ένας φίλος....



Πως να σε αντιμετωπίσω φόβε;
Ποσά αστέρια και θάλασσες να μαζέψω για να σε καλοπιάσω;
Ντρέπεσαι ποτέ φόβε;
Εσύ φοβάσαι καθόλου ή δεν είναι δική σου δουλειά αυτή;
Φόβε…
Τα αδέλφια σου; Οι γονείς σου;
Τι απέγιναν;
Φόβε…
Αγάπησες ποτέ φόβε; Έκανες φιλίες;
Το μυαλό σου που ταξιδεύει;
Στον φίλο μου; Στον διπλανό μου; Σε μένα; Σε όποιον μου μοιάζει;
Ποιος θα ναι ο επόμενος;
Φόβε..
Γράφω και μικραίνεις,
πίνω και σβήνεις.
Πόσο μικρός μου φαίνεσαι τώρα και πόσο μεγαλύτερος θα ‘σαι όταν ξυπνήσω;
Φόβε...
Ζει κανείς χωρίς εσένα;
Από τι υλικό είσαι φτιαγμένος φόβε;
Που είσαι φόβε;
Έλα τρύπησε το μυαλό μου, κάνε τα χέρια μου να τρέμουν και το σφυγμό να μεγαλώνει.
Φόβε…
Δυο συλλαβές έχεις.
Η πρώτη σου είναι ανάλαφρη,
η δεύτερη φόβε είναι καταλυτική, τρομακτική, μήπως επειδή είναι τελευταία; Δεν ξέρω φόβε.
Ποιο είναι το σχήμα σου;
Ο αγαπημένος σου αριθμός; Μήπως το 7;
Φόβε…
Νομίζω πως αν δεν ήσουν εσύ δεν θα γινόμασταν καλύτεροι.
Φόβε…
Μη με αφήνεις να αγαπάω φοβισμένα,
μη με αφήνεις να πίνω φοβισμένα,.
με μπερδεύεις φόβε, να σε αγαπήσω ή να σε μισήσω;
Μήπως αξίζεις και τα δυο φόβε;
Μήπως ο καθένας μας μπορεί να κάνει και μια δολοφονία;
Μήπως ο καθένας είναι και ένας μικρός Θεός;
Φόβε...
Λίγο έλειψε να σε γράψω «Θεέ», γιατί φόβε;

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Τρέξε μακριά από τη σιγουριά σου

Φοβάμαι κάθε φορά που βλέπω ειδήσεις. Τις νύχτες συχνά πνίγομαι σε σκέψεις. Αναρωτιέμαι αν θα με βρει η επόμενη μέρα στο γραφείο μου ή τρέχοντας από πόρτα σε πόρτα με ένα ένθετο αγγελιών στο χέρι. Και αν πάρω δάνειο; Και αν κάνω οικογένεια; Κάθε «αν» και ένας κρίκος στην αλυσίδα που μόνος μου διάλεξα να φορέσω. Οι άλλοι απλά μου θυμίζουν να την κοιτάξω.

Και μόνο να ήξερες τι δύναμη κρύβεις μέσα σου

Στην άκρη του γκρεμού αν έρθει η στιγμή που θα πρέπει να πηδήξεις δυο επιλογές έχεις. Να αφήσεις τον εαυτό σου να πέσει στο κενό ή να ανοίξεις τα φτερά που έχεις καλά κρυμμένα στις πλάτες σου και να πετάξεις ψηλά. Μπορείς να ρημάξεις την ζωή σου πριν καν την ξεκινήσεις ή να χαμογελάς χωρίς να σφίγγεις τα δόντια ελπίζοντας στην καινούργια μέρα που θα ξημερώσει. Οι πιο πονεμένοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει ήταν και αυτοί που μου χάρισαν τα ωραιότερα χαμόγελα του κόσμου. Γιατί χαμογελάς πραγματικά όταν το μόνο που σου μένει είναι να ελπίζεις. Καμιά δουλειά του κόσμου όσο καλή και αν είναι δεν θα σου φέρει πίσω την αξιοπρέπεια σου αν την έχασες στην προσπάθεια να κερδίσεις ή να κρατήσεις αυτή την δουλειά. Έρχονται δύσκολες μέρες είναι αλήθεια. Αλλά θα γίνουν ακόμη πιο δύσκολες αν αντί να αντικρίζει ο ένας τον άλλο στα μάτια προτιμούμε να στεκόμαστε σκυμμένοι και να παρατηρούμε την σκιά μας αντί να κοιτάμε τον ήλιο κατάματα. Ο ήλιος ή θα σε ζεστάνει ή θα σε κάψει. Η σκιά πάλι πάντα θα σέρνεται δίπλα στα βήματα σου. Το ζήτημα είναι εσύ ποιόν διαλέγεις για συνοδοιπόρο σε τούτο το ταξίδι.

Περάσανε τα χρόνια...






...ΤΑ ΠΙΟΝΙΑ ΜΕΙΝΑΝ ΠΙΟΝΙΑ...

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Opos ksipnoun oi erastes - Giannis Aggelakas

Δεν χρειάζονται σχόλια...

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Καινούργια μέρα…πάλεψε και αυτή

Πάλεψε για να την κάνεις ομορφότερη. Πάλεψε για να δώσεις στον εαυτό σου όλα όσα του αξίζουν. Πάλεψε για να μείνεις όρθιος και να κοιτάξεις την θύελλα κατάματα. Πάλεψε για να σηκωθείς ξανά ακόμη και αν αυτή είναι τόσο δυνατή που τελικά σε ρίξει κάτω.

Κάποιος γελάει στα σχέδια σου

Το είδα σε μια ταινία που διαπραγματεύονταν την ινδιάνικη σοφία. Μπορεί βέβαια και να ήταν απλά μια αμερικάνικη «τσίχλα». Δεν θυμάμαι. Αυτό που μου έμεινε πάντως ήταν μια παλιά ινδιάνικη παροιμία η οποία έλεγε «Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια για το μέλλον, ο Θεός γελάει». Πολύ σοφό, πολύ πραγματικό και πάνω από όλα επίκαιρο. Τούτη η νέα εποχή που ξημερώνει δεν ενδείκνυται για μεγάλα σχέδια. Εχει αυξηθεί πολύ ο πληθυσμός και μαζί και οι άνθρωποι που είναι διατεθειμένοι να σου τα τσαλακώσουν ή αυτοί που θα τα εκμεταλλευτούν για να κερδίσουν μέσα από αυτά. Όπως και να έχει το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Κλείσιμο ενός κύκλου και άνοιγμα ενός νέου. Η άνοιγμα πολλών μαζί. Μέρα με την μέρα και καινούργιος κύκλος. Αυτό είναι και το καλύτερο από όλα. Να ζεις, να γελάς και να περιμένεις μια καινούργια έκπληξη και όχι να περπατάς στο σκοτάδι περιμένοντας το φως στην άκρη του τούνελ. Αυτό μπορεί και να μην φανεί ποτέ.

Σάβανα παντού...


Πάρτο νομοτέλεια πάρτο κανόνα της ζωής.Η νέα γενιά έρχεται με πάντοτε με περισσότερη δύναμη από αυτή που μπορεί να σηκώσει η προηγούμενη της. Η προηγούμενη πρέπει απλά να την αγκαλιάσει και να την "εκμεταλλευτεί" αντί να στήσει αναχώματα. Γιατί και αυτά δεν αντέχουν πολύ και έρχονται και την πλακώνουν. Ένα μυστήριο πράγμα σε αυτή την χώρα όμως, τα σάβανα να είναι τόσα πολλά που τελικά να ενώνουν τις δυνάμεις τους και να κάνουν κουμάντο πάντα και για πάντα. Μυστήρια πράγματα...