Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Το κεφάλι ξύρισα και ψήφισα και Συριζα...


Θα ξεφουσκώσει, δεν θα ξεφουσκώσει, θα ξεφουσκώσει, δεν θα ξεφουσκώσει...

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

Μύλος με Λάμδα βαρύ σαν ιστορία


Η πιο ζωντανή σκηνή της πόλης φυλάει τα πιο όμορφα για το μέλλον

Θυμάσαι την πρώτη σου συναυλία; Μήπως την πρώτη φορά που στήθηκες στην ουρά για αυτόγραφο; Τα πρώτα λεφτά που ξόδεψες για να κεράσεις και το κορίτσι που ερωτεύτηκες στα Ξύλινα Σπαθιά ελπίζοντας να την φιλήσεις πάνω που ο Παύλος θα τραγουδάει «Γελάς γιατί σε θέλω»; Είναι που όσο ζει ο Μύλος θα ζει και η προσωπική σου ιστορία και μαζί και εσύ κάθε φορά που φτάνεις στην Ανδρέου Γεωργίου.

Ενηλικιώθηκε μαζί με την πόλη

Τόνους έχω από αποκόμματα ή ολόκληρα περιοδικά από το Fun Ζειν του Μύλου. Γιάννης Σημαντήρας, Αντώνης Βλαβογελάκης, Αναστασία Γρηγοριάδου, Τατιάνα Λιάνη, Επιστήμη Μπινάζη ήρωες της καθημερινότητας μου τους διάβαζα και τους ξαναδιάβαζα και δεν τους χόρταινα. Τα σουρεάλ editorial του Βλαβο, οι αντι-συνεντεύξεις του Σημαντήρα –αλήθεια πόσες παραλλαγές του ονόματος του πρέπει να είχε κατά νου-, τα οδοιπορικά της Τατιάνας, οι συνεντεύξεις-πρότυπα της Αναστασίας, οι φιλοσοφίες της Επιστήμης. Σα να άφησαν μια παρακαταθήκη σπάνια και μετά χώρισαν. Σκόρπισαν. Και σήμερα τους συναντάς σε περιοδικά και ραδιόφωνα. Αλλά ο αντίλαλος τους από τότε ξεχωριστός. Διαφορετικός όσο και ο ίδιος ο Μύλος που μόρφωσε μουσικά αυτή την πόλη και έδωσε το σκαλοπάτι για τόσες και άλλες τόσες μουσικές σκηνές και συναυλιακούς χώρους σε όλη την χώρα. Το Fun Ζειν έσβησε ύστερα από ένα τεύχος-πυροτέχνημα που κυκλοφόρησε πριν κάνα δίχρονο. Ο Μύλος όμως είναι εδώ ζωντανός και μήνα με τον μήνα φέρνει τις πιο ωραίες μελωδίες παρέα με τους δημιουργούς τους, μόνο για τα αυτιά τα δικά σου και αυτών που δεν τον γνώρισαν ακόμα. Τι περιμένεις. Πάρε στα χέρια σου το πρόγραμμα του Νοέμβρη και διάλεξε το πιο ωραίο live. Εγώ το διάλεξα ήδη. Θα πάρω το κορίτσι που αγαπώ στις 28 και θα κλείσω τα μάτια περιμένοντας να με φιλήσει κάτω από τις κιθάρες του Παύλου. Όπως δέκα χρόνια πριν.

Τι θυμάσαι;


Από τις πρώτες σου κουβέντες.
Από την πρώτη αγκαλιά της μάνας.
Από την πρώτη σου αγάπη.
Από το πρώτο σου βραχνό πρωινό.
Από την πρώτη σου καλοκαιρινή βροχή.
Από την πρώτη σου πραγματική αγκαλιά.
Από την πρώτη σου φορά που θα πνιγόσουν από αγάπη.
Από την πρώτη φορά που ένιωσες τα χείλη που ήθελες στο δικό σου στόμα.
Από την πρώτη φορά που πρόδωσες.
Από την πρώτη φορά που προδώθηκες;
Από την πρώτη φορά που πέρασες τα σύνορα.
Από την πρώτη φορά που κλείστηκες στις ενοχές σου.
Από την πρώτη άσπρη τρίχα στο κεφάλι σου.
Από την πρώτη φορά που ένιωσες πως αθάνατος δεν είσαι.
Από την πρώτη φορά που το κάλεσμα του σκοταδιού ένιωσες στο πετσί σου.
Από την πρώτη γουλιά αλκοόλ.
Από την πρώτη φορά που ο χειμώνας πίσω σου βάδισε.
Από την πρώτη φορά που αισθάνθηκες ξένος.
Από την πρώτη φορα που αισθάνθηκες.

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

Τον Πίτερ Παν γέρασε η αγάπη


Περί έρωτος φύσις και λοιπών συνειρμών

«Οι σχέσεις είναι περίπλοκες και χρειάζεται αγώνας για να είναι όσο γίνεται περισσότερο υγιείς. Η ερωτική πλευρά τους είναι η πιο καίρια. Και εκεί εύκολα γίνονται πολλές εκτροπές. Όσες περισσότερες τόσο λιγότερη πληρότητα ζωής υπάρχει. Και η πληρότητα στη ζωή έρχεται μέσα σε σχέσεις ουσιαστικές, που παίρνουν χρόνο, κόπο, θέλουν αγώνα.» π.Φιλόθεος Φάρος

Χθες έκατσα και είδα για πολλοστή φορά το «Hook» με τον Robin Williams. Καιρό τώρα κάθομαι και αναρωτιέμαι και σπαζοκεφαλιάζω, γιατί ο Πίτερ Παν με το που γνώρισε την εγγονή της Γουέντι και την ερωτεύτηκε την ίδια στιγμή άρχισε να γερνάει. Για το βιολογικό της υπόθεσης δεν βρήκα καμιά άκρη. Σίγουρα όμως για το παραβολικό μέρος της υπόθεσης, όλο και κάτι ήθελε να πει ο ποιητής. Και καταλήγω στο αφελές πλην σκληρό συμπέρασμα. Το να μένεις παιδί, να πετάς από άκρη σε άκρη και να βγάζεις γούστα πολεμώντας με ξύλινα σπαθιά παρέα με άλλα παιδιά πολύ ωραίο και βολικό είναι. Η σχέση όμως θέλει δυο πόδια στέρεα που θα ναι έτοιμα να πατήσουν στη γη και να αντέξουν στους κραδασμούς που θα φέρει ο χρόνος και ο καιρός. Και εκεί ούτε ξύλινα σπαθιά σε σώζουν ούτε μονομαχίες του κώλου. Μπορείς βέβαια πάντα να χρησιμοποιήσεις τα φτερά σου και να την κάνεις για άλλη γη και άλλες αγκαλιές και ασχολίες. Αλλά τίποτα δεν θα είναι ίδιο μετά. Και ένα κομμάτι σου θα έχεις αφήσει πίσω και όλο και πιο μακριά θα είσαι από το να καλογεράσεις όπως η ίδια η φύση σε προόριζε. Και εκεί είναι που αποδεικνύεις αν στην τελική πιο πολύ σου πάει γάντι ο Πήτερ Παν ή στα δύσκολα γίνεσαι Ηοοκ που χειρότεροι σου φόβοι είναι τα ρολόγια και μαζί και ο χρόνος που περνάει.

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

Ποιος είσαι εσύ;


Οι κριτικοί όπως λέμε κρετίνοι

«Ποιος είσαι εσύ που γελάς δυνατά, μέσα απ' του φόβου τους τις χαραμάδες;
Ποιος είσαι εσύ που σε διαλέξαν τα σωστά, να πνίξεις όσους απόμειναν βραχνάδες;
Ποιος είσαι εσύ, ψευτόπλαστε, που λόγια σπαταλάς; Κάποιος μου 'πε πως βρίσκεσαι χρόνια στη δούλεψή τους και πως σ' αφήνουν στα κρυφά λιγάκι να τσιμπάς

ψίχουλα και τρίμματα που μένουν στο ταψί τους». B.D.Foxmoor.

Σαν τι συστήνεσαι;

Βρες μου ένα λόγο που απέναντί σου τρέμει η έφηβη με τα ξεχειλωμένα όνειρα;

Βρες μου ένα λόγο που τα γλυκά μάτια σου κάνει ελαφριά ντυμένη το όμορφο πλάσμα που το χαζεύεις προσπερνώντας με το ΙΧ σου από την φτωχή πλευρά της πόλης;

Βρες μου ένα λόγο που τον άρρωστο ψυχικά συνάνθρωπο σου τσαλακώνεις με τα γέλια σου και μετά ξεχνάς;

Βρες μου ένα λόγο που τον φτωχό στο πνεύμα και στην αντίληψη αφήνεις για μια στιγμή να πιστέψει, ότι σεβασμό του δείχνεις, ενώ παρωδίας μουσική θα του φορέσεις;

Βρες μου ένα λόγο που το πιο φτιασιδωμένο σου χαμόγελο κρατάς και μαζί και τα σάλια σου μόλις το νέο προϊόν που θα σου φέρει χρήματα δειλά ξεδιπλωθεί;

Βρες μου ένα λόγο που τον σεβασμό και την εκτίμηση αποζητάς από τους άλλους, αφού δεν τα απαιτείς από τον εαυτό σου;

Βρες μου ένα λόγο που ζωή τολμάς και τάζεις σαμπως και αυτή από τα νύχια σου κρέμεται;

Βρες μου ένα λόγο να ζεις όχι για τους άλλους αλλά από τους άλλους;

Βρες μου ένα λόγο να μη σε μισώ και να μη σε λυπάμαι μαζί;

Τι είσαι; Σαν τι συστήνεσαι; Γιατί την δικαιοσύνη ποτέ σου δεν γνώρισες;;

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Νύχτα σπάνια.

Περπατάς. Λίγο τρεκλίζεις.
Χαμογελάς. Κάτι φαντάζεσαι.
Πίσω σου γέλια. Μόλις αποχαιρέτησες φίλους.
Λίγο διστάζεις. Ποιούς φίλους; Μήπως γνωστούς;
Αναθαρρείς. Ποιά η διαφορά; Είναι δίπλα σου.
Ξανάδιστάζεις. Έχω φίλους;
Σκάει χαμόγελο. Πάντα είχα.
Αρχίζεις να αγχώνεσαι. Τι ώρα θα ξυπνήσω αύριο;
Μυαλό πάλι πίσω. Αυτή που θα αποφασίσω.
Φτάνεις στην πιάτσα. "Άγιο Φανούριο".
Πιά τόσα χρόνια. Ίδια ιστορία.
Νύχτα ίδια. Γεμάτη σημάδια.
Νύχτα σπάνια. Νύχτα με άπνοια...

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Πρώτη μέρα χωρίς facebook...


Πλάκα θα έχει να δω για πόσο...

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008

mathe pos-voreia asteria

Δύναμη ζητάω...

Με τις λάθος αποφάσεις μου να συνεχίσω να γελάω.

Με τους άδειους δρόμους της νυχτιάς να συνεχίσω να τα πηγαίνω καλύτερα από το μποτιλιάρισμα της μέρας.

Με τα ανεύθυνα φιλαράκια μου να περνάω καλύτερα από τους υπεύθυνους συναδέρφους μου.

Το χαμόγελο και το καθαρό βλέμμα να συνεχίσω να ερωτεύομαι και όχι την σιγουριά της κρύας καρδιάς.

Την φωνή μου να συνεχίσω να ακούω να λέει την αλήθεια και όχι λόγια μασημένα.

Τα τραγούδια που ακούω να συνεχίσω να τα κάνω μέρος της ζωής μου.

Στα γραπτά μου πάνω εμένα να συνεχίσω να βλέπω.

Εσένα να μην ξεχνάω για όσα μου χάρισες.

Την μάνα μου να συνεχίσω να δίνω πίσω όσα μου χάρισε.

Τραγούδια σαν και αυτό να συνεχίσω να ακούω...