Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

«99 χρόνια μετά την απελευθέρωση…99% σκλαβωμένοι…»




Κατέβηκα σήμερα στην παρέλαση. Όχι για να απολαύσω την «εθνική μας παλιγγενεσία» αλλά γιατί μυρίστηκα μπαρούτι. Και όντως. Η παρέλαση διακόπηκε μέχρι ένας ένας οι «επίσημοι» να γυρίσουν στις τρύπες τους από τις οποίες πλέον βγαίνουν μόνο όταν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Και μετά συνεχίστηκε πιο αυθεντική και ειλικρινής από ποτέ.
Μαζί με θυμό όμως νιώθω και στεναχώρια. Την νιώθω στο στόμα μου σα να έφαγα κάποιο χαλασμένο φαγητό. Τόσο έντονη.
Στεναχώρια για τον πρόεδρο της δημοκρατίας που αντί να οσμιστεί την απόγνωση των πολιτών και να αντιληφθεί την ανυπαρξία του στην κρισιμότερη συγκυρία της χώρας, κλαψούριζε μπροστά στις κάμερες επειδή ο κόσμος τον χαρακτήρισε «προδότη».
Στεναχώρια για τον δήμαρχο μας  που παρά τον ευρωπαϊκό του αέρα, φέρθηκε σαν γνήσιος επαρχιώτης, ανεπαρκής και αυτός, νιώθοντας την ανάγκη να δικαιολογηθεί, «αδειάζοντας» τους πολίτες που τον στήριξαν. Και μάλλον θα είναι η τελευταία φορά που τον στηρίζουν.
Στεναχώρια για τον αντιπεριφεριάρχη μας που μιλούσε για μερικές δεκάδες, που μετά του φάνηκαν εκατοντάδες και τελικά ήταν χιλιάδες κόσμου οι οποίοι διαμαρτύρονταν. Ένας μπούλης φύσει και θέσει στην σκιά του περιφεριάρχη. Έπρεπε να μείνει εκεί.
Στεναχώρια για την δημοσιογράφο της -κρατικοδίαιτης- ΕΤ3 που κάλυπτε την παρέλαση, η οποία παρουσίαζε τους Μακεδονομάχους διαμαρτυρόμενους για τα επεισόδια την ώρα που οι Αθηναίοι συναδέρφοι της, τους άκουγαν να λένε ότι στηρίζουν τους αγανακτισμένους πολίτες και θα κάνουν την παρέλαση μαζί τους. Ποιος κοροϊδεύει ποιον τελικά;
Τέλος όχι στεναχώρια, αλλά αηδία για το mega. Για λόγους ευνόητους. Θα έπρεπε να πληρώνουμε δημοτικά τέλη εκεί αντί για την ΕΡΤ. Η μεγαλύτερη κυβερνητική προπαγάνδα από τα χρόνια της ΥΕΝΕΔ.
Ο καιρός γαρ εγγύς που έλεγε και ο Λιακόπουλος. Ας τα μαζεύουν σιγά σιγά. Όλοι. Πριν θρηνήσουμε και τους πρώτους λιντσαρισμένους πολιτικούς και δημοσιογράφους.

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Οι Φοβοι Του Πριγκηπα-Κοιτα




Όταν πουλιά τρομαγμένα, τραγουδάνε στη σιγαλιά
θα'μαι αυτός που θυμάται πιο πολλά
Κι όταν νεκρά φτερουγίζουν τα όνειρα μες τα στενά
θα΄'μαι αυτος που θα λέει πιο πολλά
Κοίτα να δείς ανθρωπάκι,έτσι γυρνάει ο καιρός
κάποια ημέρα θα φτάσει που θα γαμάει κι ο φτωχός

Όταν το γέλιο θα σπάει κι ο υπόγειος θα ρέει φωτιά
εγώ θα γελάω δυνατά
Κι όταν η μνήμη θα σβήνει στο πόδι κάποιου χιονιά
θα'μαι εγώ που θα λέω φωναχτά

Κοίτα να δείς ανθρωπάκι,έτσι γυρνάει ο καιρός
κάποια ημέρα θα φτάσει που θα γαμάει κι ο φτωχός

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Ο πρώτος μήνας της ολοκαίνουργιας ζωής μου...



Καθισμένος στο μπαλκόνι του καινούργιου μου σπιτιού, αυτού που τον μήνα που έρχεται δεν ξέρω αν θα έχω να πληρώσω το ενοίκιο του, κάθομαι και απολαμβάνω μελαγχολικά την θέα. Θάλασσα, γερανοί, μεγάλα πλοία και κάπου στο βάθος το Πανόραμα και ο Χορτιάτης.

Το χέρι για κάποιο λόγο πάει στο πληκτρολόγιο, ανοίγει τον browser -έτσι δεν τον λένε;- και μπαίνει στο ένδοξο blog μου. Τελευταία ανάρτηση ήταν πριν κάνα εφτάμηνο, όταν υποσχόμουν στον εαυτό μου και στους λιγοστούς μου πλέον αναγνώστες, ότι θα ξαναμπώ δυναμικά στον χορό του γραψίματος. Αλλά κλάιν μάιν. Μια ακόμα υπόσχεση που δεν τήρησα.

Σήμερα τα πράγματα είναι αλλιώς. Έχω βλέπεις μήνα κοντά να γράψω. Βλέπεις δεν είμαι δημοσιογράφος πια. Τι παράξενο. Τούτο το συναφάκι που τρόμαξα να παραδεχτώ, ότι ανήκω με ξέρασε μέσα σε δέκα λεπτά της ώρας. "Εχω δυσάρεστα νέα κύριε απαυτέ μου", μου είπε η ευτραφής κοπελίτσα που επέλεξαν για να μου ανακοινώσει τα καθέκαστα.

Και να σου μετά και τα δικαστήρια και οι απεργίες και τα κλωτσοσκούφια μεταξύ εργοδοσίας και συνδικαλιστών. Ένα μήνα μετά απλά κοιταζόμαστε μεταξύ μας. Βλέπεις "η καινούργια εποχή, όλα τα σηκώνει, τώρα σκεπάζουν τα σκατά με διπλό σατέν σεντόνι", που έλεγε προφητικά ο B.D.Foxmoor πριν 13 χρονάκια. Ρουθούνι δεν άνοιξε. Όλοι τουμπεκιάστηκαν και μόνο στην υπόσχεση για παράταση και διασφάλιση των θέσεων εργασίας. Η ιστορία μου θυμίζει την μάνα μου, που ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές μας, με διαβεβαίωνε ότι όλα θα πάνε καλά. Και εγώ την πίστευα. Γιατί έπρεπε να την πιστέψω. Θέλω να σηκωθώ και να τους φωνάξω, ότι είναι ανθρωπάκια. Αλλά μετά σκέφτομαι, ότι και εγώ το ίδιο θα έκανα στην θέση τους. Είναι στην φύση του ανθρώπου βλέπεις, όσο free spirit και να το παίζει, να ψάχνει και αυτός έναν ίσκιο και ένα υπόστεγο για να κρυφτεί, μην σκάσει στο κεφάλι του η κοτρώνα που λέγεται "Εργασιακή ανασφάλεια".

 Θέλω να μην φοβάμαι και να πιστεύω, ότι όλα θα πάνε καλά ακόμη και σήμερα που βλέπω να ξημερώνει το αύριο φορώντας τις πιτζάμες μου και δουλεύοντας από το ταλαιπωρημένο μου λαπτοπάκι. Ακόμη και σήμερα που είδα να κλείνουν πόρτες με την ανακοίνωση της απόλυσης μου, να εξαφανίζονται άνθρωποι, να χαρακτηρίζομαι ανυπόφορος ακόμη και από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα. Ακόμη και σήμερα που τα όνειρα μου είναι αντιστρόφως ανάλογα του τραπεζικού μου λογαριασμού.

Θέλω να μη φοβάμαι. Και όμως τρέμω.

Θέλω να μη λυπάμαι. Και όμως θρηνώ.

Θέλω να μη θυμώνω. Και όμως μισώ.

Μπορώ μόνο να είμαι ατσάλι. Ακόμη και αν η καρδιά μου πάει να σπάσει από τήν θλίψη και τον πανικό.

Καληνύχτα αδέλφια και ο δρόμος θα μας φέρει πάλι κοντά.