Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Τελικά μας ανήκουν...

Στιγμές δύσκολες.

 Στιγμές επικίνδυνες.

 Στιγμές που περπατώντας κοιτάς πίσω σου αυθόρμητα και μιλώντας στο κινητό σου αναρωτιέσαι πόσοι τελικά σε παρακολουθούν.

Πόσοι ακούν την αγωνία και τις πιο κρυφές σου σκέψεις.

 Πολλά άλλαξαν τα τελευταία εφτά χρόνια που υπάρχει αυτό το blog.

 Ένα δεν άλλαξε.

Η ανάγκη μου να μοιράζομαι με την πάρτη σας λόγια που θα σπάσουν για λίγο την κρούστα φόβου που μας περιβάλλει και θα μας κάνει να σκεφτούμε ότι υπάρχει και κάτι άλλο.

 Κάτι αγνό όσο η ίδια η οργή. Γιατί τελικά μόνο αυτή μένει τελικά να μας συνδέει με το καλό μας, αγαπημένο παρελθόν.

Σα να λέμε:

"Δε με ψήνουνε συμβιβασμοί και φίμωτρα
γι' αυτό πολλές φορές με βλέπεις να 'μαι όλα ή τίποτα.
Σ' όσα με δάγκωσαν εκεί ψάχνω τ' αντίδοτα,
μιλάς μα πράττεις αντίθετα σ' ανώμαλα επίπεδα.
Ανοιχτούς λογαριασμούς έχουμε μ' όλους τους.
Στο δρόμο παίζουμε όμως όχι με τους όρους τους.
Για τη Βίλα για τον Killah P κι άλλους τόσους νεκρούς
στο δρόμο παίζουμε, στο δρόμο θα μαστε, ακούς;"