Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

R.I.P. Louisiana Red...χάρηκα που τα είπαμε και μαζί...



ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΣΑΛΑΜΕ

asalames@ekdotiki.gr

Η περίπτωση του 84χρονου Ινδιάνου μουσικού είναι μοναδική. Ορφανός και από τους δύο γονείς, καθώς η μητέρα του πέθανε στη γέννα και ο πατέρας του δολοφονήθηκε από την Κου Κλουξ Κλαν, ο Louisiana Red απέδειξε ότι το ταλέντο και η αγάπη για τη μουσική υπερισχύουν των προσωπικών δυσχερειών, καθώς εδώ και 70 χρόνια μόνον ωραίες στιγμές χαρίζει με την κιθάρα του. Το κοινό της Θεσσαλονίκης θα έχει τη μοναδική ευκαιρία να τον απολαύσει σε μία κοινή συναυλία με τους «Blues Wire» απόψε στο «Block33».

Τι σας δίνει τη δύναμη στα ογδόντα σας χρόνια να εξακολουθείτε να πραγματοποιείτε περιοδείες σε όλη την Ευρώπη;

Είναι σαν ένα μικρόβιο που το έχεις στο αίμα σου. Οσο έχεις δύναμη, θέλεις να ταξιδεύεις, να παίζεις μουσική. Προσωπικά, όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο αγαπώ αυτήν τη διαδικασία. Μόνο μέσα από τις περιοδείες νιώθω πραγματικά ολοκληρωμένος και χαρούμενος.

Σας πέρασε ποτέ από το μυαλό να σταματήσετε;

Ούτε για μια στιγμή. Εχω βάλει στόχο να παίζω μουσική μέχρι να πεθάνω. Κι ευτυχώς μέχρι στιγμής ο Θεός μού δίνει τη δύναμη να το συνεχίσω. Είναι, όμως, και οι συνεργάτες μου που με εμπνέουν. Οπως έλεγε και ο B. B. King, «με τόσο καλούς μουσικούς, ποιος θα σκεφτόταν να αποσυρθεί». Ετσι λέω και εγώ. Με τους «Blues Wire» μαζί μου, πώς να σκεφτώ να αποσυρθώ! (γέλια)

Μιλώντας για τους «Blues Wire», ποια είναι η γνώμη σας για τον τραγουδιστή τους, Ηλία Ζάικο;

Με τον Ηλία γνωριζόμαστε 27 χρόνια. Οποτε έρχομαι για περιοδεία στην Ελλάδα, δουλεύουμε μαζί. Τον νιώθω περισσότερο σαν οικογένεια και λιγότερο σαν συνεργάτη. Είναι από τις περιπτώσεις των ανθρώπων τους οποίους αισθάνεσαι περήφανος που τους έχεις γνωρίσει.

Ενας άλλος Ελληνας με τον οποίο συνεργαστήκατε ήταν και ο Στέλιος Βαμβακάρης, μαζί με τον οποίο κυκλοφορήσατε κι ένα δίσκο. Μιλήστε μου για αυτήν τη σύμπραξη...

Ο Στέλιος είναι κι αυτός ένας καλός φίλος και… δάσκαλος. Εχει προσπαθήσει πολλές φορές να μου μάθει μπουζούκι, αλλά δεν είχα ποτέ χρόνο να ασχοληθώ σοβαρά. Ευελπιστώ κάποια στιγμή φέτος να το πάρω σοβαρά!

Εχει ομοιότητες το μπλουζ με το ρεμπέτικο;

Η μόνη διαφορά ανάμεσα σ' αυτά τα δύο είδη είναι η γλώσσα. Οι ρεμπέτες τραγουδούν στα ελληνικά και οι μπλουζίστες στα αγγλικά. Κατά τα άλλα, είναι το ίδιο πράγμα.

Τι εννοείτε ότι είναι το ίδιο;

Οταν μου μεταφράζουν ένα ρεμπέτικο τραγούδι, έχω την αίσθηση ότι θα μπορούσα να πάρω τους στίχους και να τους τοποθετήσω σε μία μπλουζ μελωδία με απίστευτη ευκολία. Τα όνειρα, οι ελπίδες και τα προβλήματα που περιγράφουν οι ρεμπέτες και οι μπλουζίστες είναι ίδια.

Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή σας αν δεν είχατε γνωρίσει στα δώδεκα τον Μάντι Γουότερς;

Αν δεν είχα γνωρίσει τον Μάντι Γουότερς ή τον Τζίμι Ριντ, και πάλι θα ασχολούμουν με τη μουσική. Ηταν γραφτό μου. Απλά δε θα είχα τη χαρά να παίξω μαζί τους. Ετσι όπως ήρθαν τα πράγματα, πάντως, νιώθω πολύ τυχερός, γιατί βρέθηκα επί σκηνής με τους μεγαλύτερους μπλουζίστες όλων των εποχών. Εχω συνεργαστεί με τον Αλμπερτ Κινγκ, τον Μπάντι Γκάι και φυσικά τον B. B. King. Πολύ λίγοι μουσικοί είχαν την τύχη να ενώσουν τις φωνές και τις κιθάρες τους μ' αυτά τα ονόματα.

Γιατί διαλέξατε τη Γερμανία ως μόνιμο τόπο διαμονής;

Εφυγα από το Σικάγο για να μετακομίσω στη Γερμανία, χωρίς να περιμένω τίποτε συγκεκριμένο. Ηθελα απλά να φύγω. Τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια, όλο και πιο πολύ πιστεύω ότι ήταν η σωστή απόφαση.

Για ποιο λόγο ήταν η σωστή απόφαση;

Γιατί στην Ευρώπη εκτιμούν τη μουσική μου περισσότερο και ανταποκρίνονται πιο θετικά από ό,τι στην Αμερική. Ηταν πολύ μεγαλύτερο το κίνητρό μου να συνεχίσω να παίζω μουσική και να γίνομαι καλύτερος από το να έχω απέναντί μου ένα κοινό λιγότερο εκφραστικό.

Ποιες ήταν οι σημαντικότερες στιγμές της καριέρας σας;

Η πρώτη κιθάρα «Stella» που μου αγόρασε η γιαγιά μου. Το πρώτο χειροκρότημα που εισέπραξα ύστερα από τις πρώτες συναυλίες που έδωσα στο Πίτσμπουργκ. Τα μαθήματα κιθάρας που μου έκανε ο B. B. King στο καμαρίνι με την αγαπημένη του κιθάρα, τη «Lucille» του, πριν από μία κοινή συναυλία στο Μόντρεαλ.

Πώς νιώσατε όταν αγγίξατε αυτήν τη θρυλική κιθάρα;

Ετρεμα! Αλλά ο B. B. King με καθησύχασε λέγοντάς μου: «Το κορίτσι μου φαίνεται να σε συμπαθεί, γιατί ξέρεις πού να βάλεις τα χέρια σου»! (γέλια)

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 20.

Για μια ανάσα αλήθειας…

Τι κρύβεις στα βάθια της σιωπής σου; Ποιοι σε φόβισαν τόσο πολύ που και την σκέψη την ίδια έφτασες να φοβάσαι; Ποιος είναι ο Θεός της νέας εποχής που σου μάθανε να προσκυνάς χωρίς να έχεις μάθει το όνομα του ακόμα; Ποιοι είναι αυτοί που βολεύτηκαν στη πλάτη σου και καλοπερνάνε με την δική σου ανοχή. Και αντοχή;

Danger…Information Overload…

Πληροφορίες, κόντρα πληροφορίες. Καμιά αληθινή. Ούτε μια ανάσα. Πήξαμε στον τρόμο. Την ασφυξία και την εικονική ανέχεια. Μια ολόκληρη γενιά που γαλουχείται από τους παρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων. Καμιά φορά αναρωτιέμαι πως θα ήταν ο τόπος που ζω αν ο κόσμος αντί να τηλεφωνεί για καταγγελίες στις πρωινές εκπομπές βρίσκεται ο ίδιος έξω από τα υπουργεία και υψώνει την φωνή του. Η αν αντί να παρακολουθεί τις πορείες από το ονειροκούτι γίνεται μια γροθιά με το παιδί του που φωνάζει από αγωνία για το μέλλον του. Μην γελιέσαι αστέ. Ουτε ελεύθερος δεν είσαι. Πάνω από όλα γιατί δεν θέλεις να είσαι. Μόνο να κρίνεις θέλεις. Να γκρινιάζεις και να κρύβεσαι πίσω από ένα ένδοξο παρελθόν. Όχι για πολύ όμως.

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 19.

Στην Ελλάς των Χριστουγέννων…

Οι μοναξιώτες θα κλειστούν και πάλι σπίτι τους, περιμένοντας να ξημερώσει και να έρθει η καινούργια-ίδια μέρα. Δεν αντέχουν τόση χαρά τούτα τα παράξενα πλάσματα.
Ο ταλαιπωρημένος μεσήλικας με τα λερωμένα γένια που περπατάει στο κέντρο της πόλης, παραμιλάει και μυρίζει άσχημα, θα συνεχίσει να παραμιλάει και να μυρίζει άσχημα.
Οι τρόφιμοι στις κλινικές και τα ιδρύματα θα φάνε κρύα γαλοπούλα, σκληρό αμυγδαλωτό σε αλουμινόχαρτο, θα πάρουν το φάρμακο τους και θα κοιμηθούν.
Ο φαντάρος στο άλλο άκρο της χώρας, θα πάρει τηλέφωνο την μητέρα, τον κολλητό και την κοπέλα τους. Θα μιλήσει μαζί τους με ζεστασιά και πνιγμένο παράπονο και μετά θα τραβήξει στη πιο κρύα και σκληρή σκοπιά της θητείας του.
Η γρηγορογερασμένη μοντέλα θα πάρει το υπερτροφικό αρσενικό και θα βρεθούν στο πιο ιλουστρασιόν νυχτερινό κέντρο της πόλης για να ακούσουν την τραγουδιάρα που εμφανίζεται να τους εύχεται μια καλή χρονιά που θα κοστίσει ένα μισθό.
Ο οκτάχρονος «Ταρζάν» από την Αλβανία θα συνεχίσει να πουλάει πιεστικά χαρτομάντηλα. Βλέπεις πρέπει να μαζέψει είκοσι ευρώ για να τον αφήσουν οι «δικοί» του να μπει σπίτι και να μην κοιμηθεί στο κρύο.
Και φέτος η ανθρωπότητα θα σβήσει μέσα στο δακρυσμένο βλέμμα ενός παιδιού…

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 18.

Πόση υποκρισία

Τον πιάσανε λέει. Είναι χρήστης λέει. Και διάσημος από αυτούς τους ποιοτικούς που δεν τους δικαιολογεί κανείς αν παραστρατήσουν από τον δρόμο που τους χάραξε η δημοσιότητα. Και πέσαν όλοι να τους φάνε. Ειδικά τα μεσημεριανάδικα. Αυτοί οι αιώνιοι κριτές των πάντων. Και μαζί τους και μια ολόκληρη υπνωτισμένη κοινωνία να περιμένει ξαναμμένη το πόρισμα.

Πρώτος τον λίθο
Η τηλεόραση ανακαλύπτει ξανά τον τροχό που λέγεται «ηθική». Χρόνο με τον χρόνο παρακολουθω περι-φερόμενους δημοσιογράφους με πρόσωπα βουτιγμένα στην ανηθικότητα και τις καταχρήσεις να ανοίγουν τα στόματα τους και να γουρλώνουν τα άψυχα μάτια τους με απορία κάθε φορά που το παραστράτημα κάποιου δημοσίου προσώπου βλέπει το φως της δημοσιότητας. Και να σου τα αφιερώματα και οι απευθείας λήψεις και κρίσεις και επικρίσεις και λογής λογής σκερτσάκια με μοναδικό στόχο να πουληθεί ακριβά ο τηλεοπτικός χρόνος. Και μόλις η ψευτοηθικικτική οργή καταλαγιάσει και το θέμα πάψει να πουλάει αρχίζουν όλοι να μαζεύονται. Να δικαιολογούν την θέση τους και να αναδεικνύουν το συγκεκριμένο πρόσωπο. Αφού πρώτα το πάτησαν κάτω. Για τα καλά.

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 17.

Κάθε άνθρωπος σύμπαν αυτόνομο

Μπορεί να πιστεύεις στην αγάπη, στο δόσιμο, στο άδειασμα της δικής σου ψυχής να δεχτείς έναν άλλο, αλλά σε όλα υπάρχει και η εντροπία του πράγματος.
Σκληρό αλλά κάθε άνθρωπος είναι ένας πλανήτης. 'Η καλύτερα ένα σύμπαν ολάκερο. Γεμάτο από αγωνίες, στιγμές, φοβίες, φωνές. Όσο και να θέλει να δώσει πάντα θα πνίγεται στα δικά του προβλήματα.

Περί εντροπίας λοιπόν

«Η παρατήρηση αλλοιώνει το αποτέλεσμα που βλέπεις
νομίζεις θα σωθείς από τις μεγάλες σου σκέψεις
Μα η εντροπία σου είναι πολύ πιο μεγάλη…»
Συνήθως δεν συνειδητοποιώ πότε με το μυαλό στα τα δικά μου προβλήματα πληγώνω τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Μάλλον το θεωρώ φυσιολογικό.
Όταν το δέχομαι όμως με πονάει. Με φοβίζει και με γεμίζει αμφιβολίες.
Ίσως γιατί πιστεύω, ότι κάθε ανθρώπινη καρδιά μόλις γνωρίσει την αγάπη εξαγιάζεται. Δεν μπορώ καν να πιστέψω, ότι μπορεί να σκληρύνει έστω και άθελα...
Λένε, ότι είναι εγωισμός. Εγώ δεν πιστεύω στον εγωισμό. Πιστεύω, στην πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μια πολυπλοκότητα που μπορεί να σε μεταβάλλει άλλοτε σε κτήνος, άλλοτε σε άγιο και άλλοτε σε αόρατο-αδιάφορο άνθρωπο...
Αυτός είναι όλος ο αγώνας της ζωής. Αυτός είναι και όλος ο αγώνας της ύπαρξης. Αυτή είναι η αμαρτία, αυτός είναι και ο παράδεισος.

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 16.

Μέχρι να μην μείνει κανείς

Πήγε λέει η Τζούλια με τον γιο του Ζαγορίτη, τον Μάκη με το όνομα, στο Πολεμικό Μουσείο και αφού μπαλαμουτιάστηκαν και έβγαλαν δυο ντουζίνες φωτογραφίες κατάφεραν να κάνουν να ασχοληθεί ένας ολόκληρος λαός μαζί τους. Για το μπαλαμούτιασμα όχι για όλα τα υπόλοιπα…

Κοίτα το δάσος

«Ο νεαρός Ζαγορίτης αποδείχτηκε ότι είναι ένα γνήσιο τέκνο, ενός απαξιωμένου συστήματος, που δεν έχει μέτρο και προκαλεί», είπε ο Δήμος Βερύκιος σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων και του έβγαλα το καπέλο. Είναι δυνατόν να ασχολούμαστε με ένα τελειωμένο κορίτσι που αν δεν είχε ωραίο σώμα, θα έκανε τράκα ευρώ στην Ναυαρίνου για την δόση της και με ένα πιτσιρίκι που δεν έχει αίσθηση που πατεί και που βρίσκεται; Αυτό είναι το δέντρο. Από πίσω όμως κρύβεται ένα ολόκληρο δάσος. Από πού κληρονόμησε τόσο θράσος ο Μάκης για να βγάλει την γλώσσα στον ελληνικό λαό και να εκθέσει τον ίδιο του τον πατέρα. Οι ευνοϊκές μεταθέσεις δεν είχαν κοπεί ντεμέκ; Πως βρέθηκε στην μεγαλύτερη βισματοπαγίδα στην Ελλάδα. Γιατί πήρε μόνο τριάντα μέρες φυλακή; Που είναι ο πατέρας του να αναλάβει τις ευθύνες και να ζητήσει μία συγγνώμη που ο κανακάρης του επέτρεψε σε μια πορνοστάρ να εξαπλώσει την παρακμή της στο μουσείο που στεγάζει την ιστορία μας ως έθνος; Δεν πάμε να πνιγούμε όλοι λέω γω;

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 15.

Θέλεις να μάθεις ποιος είμαι;

Κέρασε με ένα κιλό κρασί και άφησε με να σε κεράσω το επόμενο. Μη με ρωτάς για την δουλειά. Αν πάω να σου μιλήσω για αυτή διέκοψε με με αγένεια και ρώτησε με αν με γεμίζει ακόμα.
Αφησε με να σου μιλάω για τη μουσική με τις ώρες. Γιατί αυτή αγαπώ περισσότερο και από τους ανθρώπους καμιά φορά. Αυτή μου έκανε συντροφιά τις ατελείωτες νεκρές νύχτες, που καθόμουν με το παλιό μου cd player στη κουζίνα του πατρικού μου.
Θύμισε μου τα λάθη μου και θύμωσε μαζί μου για αυτά. Μη με αφήνεις να τα προσπεράσω χαμογελώντας αθώα και βρίσκοντας μια πρόχειρη δικαιολογία για κάθε ένα από αυτά
Ρωτησε με για εκείνη. Για το πώς εισέβαλλε στη ζωή μου ξαφνικά. Και προσπάθησε να μου θυμίσεις πως ήταν η ζωή μου πριν την γνωρίσω. Αναρωτήσου και ρώτα με αν την εκτιμώ όσο πρέπει.
Μείνε σιωπηλός όσο σου περιγράφω τις δυσκολίες της οικογένειας μου. Αφησε με να τελειώσω αλλά στο τέλος μη με κοιτάξεις με συμπόνια. Το μισώ. Απλά άλλαξε κουβέντα σε κάτι πιο ευχάριστο. Εγώ θα έχω αλαφρύνει.
Περπάτησε μαζί μου στη κρύα σκοτεινή Θεσσαλονίκη. Αφησε με να σε πάω σπίτι και στο δρόμο πες μου τι σε απασχολεί. Κάνε ένα τσιγάρο μαζί μου κάτω από το σπίτι σου. Καληνύχτισε με εγκάρδια και ανανέωσε το ραντεβού. Ακόμη και αν αργήσει…

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 14.

Το δικό μου πλεονέκτημα

Κάτι δεν πάει καλά στην Ελλάδα του 2010. «Δεν είναι η χώρα που γνώρισα, όταν πρωτάνοιξα τα μάτια μου», σκέφτομαι τις μισές ώρες της μέρας. Τις άλλες μισές απλά αισθάνομαι πως ξεχειλίζω από ευγνωμοσύνη για τον επεξεργαστή του μυαλού μου. Γιατί μπορώ τουλάχιστον να περνάω από ένα δεύτερο επίπεδο σκέψης, κάθε εικόνα και ήχο που θα ακούσω. Πολλά προσόντα δεν έχω. Αλλά το συγκεκριμένο δεν σκοπεύω να το χάσω για τίποτα στον κόσμο. Μέσα από αυτό τουλάχιστον βλέπω καθαρά. Πιο καθαρά από ότι πρέπει

Πρέπει να είσαι τυφλός…

Αλλιώς πως γίνεται να μην βλέπεις ούτε εσύ αδελφέ μου, τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά τα παχιά λόγια που βλέπεις, ακούς και διαβάζεις ενόψει εκλογών τοπικής αυτοδιοίκησης. Μεγάλες κουβέντες, που πίσω τους κρύβουν τα ταπεινότερα κίνητρα του κόσμου. Ανθρωποι που δεν αντέχουν να κοιτάξουν στα μάτια τον διπλανό τους, καταστρώνουν σχέδια για να κάνουν καλύτερα τον τόπο που ζουν. Αλλοι πάλι αποτυχημένοι στο επαγγελματικό τους περιβάλλον, λόγω ανικανότητας και αδιαφορίας, βρίσκονται μπροστάρηδες του κοινωνικού προσώπου ολόκληρων συνδυασμών. Ακόμη και η τέχνη, στην φθηνή ή ακριβή της μορφή,
επιστρατεύεται, μπας και το εκλόγιμο προϊόν που πασάρεται, γίνει λίγο πιο θελκτικό στον μέσο αδιάφορο ψηφοφόρο. Και αναρωτιέμαι και πάλι αν αυτή είναι η χώρα που γνώρισα, όταν πρωτάνοιξα τα μάτια μου. Και πάλι το μυαλό μου τον ίδιο κύκλο κάνει…

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 13.

Και έτσι και αλλιώς

«Η ζωή είναι σαν συστήματα υπολογιστικά,
τη μία ένα την άλλη μηδενικά». Μικρός Κλέφτης

Ναι με σιγουριά το λέω είναι στην πεντάδα των αγαπημένων μου στίχων. Το ατέρμονο matrix της ανθρώπινης ύπαρξης. Όλη μας την ζωή κυβερνάει ο άσος και το μηδενικό.

Προσοχή αν είσαι ο άσος

Αν δεν προσέχεις και δεν έχεις το κεφάλι μπροστά και χαμηλούς τους τόνους χωρίς να το καταλάβεις θα μαζευτούν πίσω σου μηδενικά. Θα νομίζεις ότι μπορείς να κουμαντάρεις λόγια και καταστάσεις, θα ξεχνάς πως και εσύ είσαι μια ακολουθία στο υπολογιστικό σύστημα που λέγεται «ζωή» και…μπουφ! Θα γυρίσουν όλα τούμπα και θα γίνεις εσύ το μηδενικό.

Προσοχή αν είσαι το μηδενικό

Έχει σημασία από πια πλευρά του άσου θα βρεθείς. Ένα βήμα είναι να βρεθείς πίσω από τον άσσο και να τα φτιάξετε μαζί ένα ωραιότατο δεκάρι που θα δημιουργήσει πράγματα και θα ομορφύνει τον κόσμο γύρω του. Ένα βήμα είναι και να βρεθείς μπροστά από τον άσσο και απλά να παραμείνεις ένα μηδενικό που θα του κλείνει τον δρόμο σε ότι σημαντικό πάει να δημιουργήσει.

Προσοχή στην ακολουθία

Άσος –μηδέν –άσος –μηδέν –άσος και ξανά μανά –μηδέν. Αυτή είναι η ακολουθία. Θες δε θες.

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 12.

Άνοιξε και σε περιμένει

Πόσο γουστάρω, τα live stages. Πόσο μάλλον όταν η πάλαι ποτέ θρυλική «Υδρόγειος» σκάει μύτη ξανά στα «ζωντανά», δρόμικα δρώμενα της Σαλονίκης με ένα χώρο που της αξίζει πραγματικά. Εκεί που την άφησες στην 26ης Οκτωβρίου 33. Μόνο που τώρα λέγεται Block33.

Κάθε χώρος μια ιστορία

Φόρος τιμής στο αγαπημένο μαγαζί της πόλης την ένδοξη δεκαετία του ’90 και με μια μεγάλη τζούρα από την δεκαετία του 2000. Από συναυλίες άλλο τίποτα. Μόνο το κλαμπ του Μύλου και ακόμη πιο παλιά το καραβόμπαρο «Κλειώ», ανταγωνιζόντουσαν. Κλεισούρα, καπνίλα, ιδρώτας και τα αυτιά να βουίζουν μετά από κάθε συναυλία. Ίδιος παλμός, ίδιος χορός και ίδιες χαιρετούρες σε γνωστές μούρες που απλά αντάμωνες μαζί τους, στις ίδιες συναυλίες. Από τους παλιούς που καθόντουσαν στις πίσω σειρές με μπύρα στο χέρι, μέχρι τους νεότερους που έβγαζαν τα σωθηκά τους σε κάθε πρόσταγμα της μπάντας. Κρίμα θα ήταν να μείνει η περιοχή εκεί χωρίς τα ντεσιμπέλ που της αξίζουν. Άνοιξε για τα καλά λοιπόν. Και σίγουρα σε περιμένει.

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 11.

Είναι του δρόμου η χαρά…

Λεωφορείο για Αθήνα –Αεροπλάνο για Μιλάνο –Τρένο για Βενετία, Τρένο για Μιλάνο –Αεροπλάνο για Αθήνα –Καράβι για Σαντορίνη –Καράβι για Αθήνα –Τρένο για Θεσσαλονίκη –Σπίτι. Επιστροφή. Εικόνες ένα σωρό από το ταξίδι της τελευταίας εβδομάδας και κάπου στην μέση εγώ να χαζεύω τον ορίζοντα που ξεμακραίνει από την μια μεριά και αυτόν που πλησιάζει από την άλλη. Ίδιο νόμισμα όπως και να τον κοιτάξεις. Όπως η ζωή.

Δρόμος και πάλι δρόμος

Από μικρό παιδί δεν γούσταρα να έχω και πολλές παρτίδες με τον προορισμό. Μπορούσα να βρεθώ σε οποιοδήποτε σημείο της πόλης μόνο και μόνο γιατί η διαδρομή που θα ακολουθούσα θα μου γέμιζε το μάτι. Δε μπα να έφτανα στο απόλυτο τίποτα. Το πολύ πολύ να έκανα μεταβολή και να επαναλάμβανα τον ίδιο δρόμο. Έτσι και στον δρόμο για το σχολείο, το πανεπιστήμιο, τον στρατό, την δουλειά, την βραδινή έξοδο. Πιο πολύ διασκέδαζα όταν πηγαίνοντας κάπου, σκάρωνα σχέδια, σκεφτόμουν γνωστούς και φίλους που έχω καιρό να δω ή παρατηρούσα εικόνες γύρω μου που τις μετέτρεπα σε ολόκληρες προτάσεις και τις έγραφα στο πρώτο χαρτί που έβρισκα μπροστά μου. Κανένας προορισμός δεν συγκρίνεται στο μικρό μου μυαλό με την χαρά και την αγωνία που έχεις για να τον φτάσεις. Και καμία ανάμνηση από κανένα μέρος του κόσμου που τελικά θα καταλήξεις ύστερα από ένα μεγάλο ταξίδι δεν συγκρίνεται με τις εικόνες που θα συναντήσεις στον δρόμο για το μέρος αυτό. Σαν το μικρό κοριτσάκι της φωτογραφίας από το Σουδάν που συνάντησα στο τρένο στον δρόμο για Φλωρεντία με τα τεράστια πανέξυπνα μάτια που επαναλάμβανε με χάρη τους μορφασμούς έκπληξης που της έκανα. Αν δεν άξιζε όλο το ταξίδι για αυτή την εικόνα, τότε για τι άξιζε;

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 10.

Πασχαλινός απόηχος

Το φετινό Πάσχα έφυγε νερό. Καλά καλά δεν κατάλαβα ούτε σε πιο επιτάφιο βρέθηκα την Μεγάλη Βδομάδα. Και την Ανάσταση στο αμάξι πηγαίνοντας στην εκκλησία την πέρασα. Μια παρουσίαση ενός καθηγητή στην Καλών Τεχνών την Μεγάλη Εβδομάδα. Αυτή ήταν η Μεγάλη μου Εβδομάδα


Με δυο κινήσεις

Ο καθηγητής φόρεσε ένα σακίδιο για να θυμίζει τον Ρωμαίο Εκατόνταρχο, μάζεψε ένα μάτσο παλιόχαρτα, μερικά κάρβουνα, ένα ζελοτέιπ, τέσσερα μεγάλα καρφιά και ένα σφυρί. Με το κάρβουνο σχημάτισε έναν μεγάλο σταυρό, με τα χαρτιά και το ζελοτέιπ έφτιαξε ένα σώμα και το σώμα αυτό το κάρφωσε στον σταυρό. Η αίθουσα βουβή και αυτός εξήγησε με την απλότητα των 60 του χρόνων, ότι το κάθε αντικείμενο όσο άχρηστο και να φαίνεται, ο τρόπος που θα το χρησιμοποιήσουμε καθορίζει την αξία και την ιερότητα του. Έτσι και ο Θείος Λόγος. Βρέθηκε στην γη, "φόρεσε" την ευτελέστατη σάρκα και αυτή την σάρκα επέτρεψε να τον σταυρώσει για να της δώσει αξία στην συνέχεια. Θυσιάστηκε για να δώσει αξία σε ένα μάτσο κόκκαλα και μυς μπας και πάψουν να καταδυναστεύονται από τον θάνατο. Πιστεύει δεν πιστεύει κανείς η σημειολογία αυτού του πράγματος είναι καταπληκτική. Η ζωή μας είναι στο χέρι μας αν θα αποκτήσει αξία ή αν θα την πετάξουμε στα σκουπίδια σα να είναι το χειρότερο βασανιστήριο. Ο Ιησούς ήταν ξυλουργός μέχρι να αρχίσει να διδάσκει. Κάρφωνε και ξανακάρφωνε τραπέζια και καρέκλες και γέμιζαν τα χέρια του ακίδες. Απλότητα, ταπείνωση και άλλη μία σπουδαία σημειολογία. Η ζωή αποκτάει αξία όσο της δίνεις αξία ακόμη και μέσα από την πιο ανιαρή και πολλές φορές επώδυνη διαδικασία. Καλή μας Ανάσταση και ας πέρασε.

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 9.

Επισκέψεως ψηλάφηση…

«Η Πόλη μια παλιά αγαπημένη, που συναντάς σε ξένη αγκαλιά».
Εχουν περάσει εννιά χρόνια ακριβώς, από ένα άρθρο γεμάτο από σκόρπιες σκέψεις και έντονα συναισθήματα που είχα γράψει για λογαριασμό ενός πανεπιστημιακού περιοδικού, με αφορμή την επίσκεψη μου στην Κωνσταντινούπολη. Τούτο το στιχάκι το χα νιώσει πολύ δικό μου, όπως και την ίδια την Πόλη. Εννιά χρόνια μετά ξαναβρέθηκα εκεί, τίποτα δεν ένιωθα δικό μου πια. Και ίσως είναι καλύτερα έτσι.

Αγάπησε την αρχόντισσα Ανατολή

Εχουμε ένα μεγάλο κακό οι Ελληνες, όταν επισκεπτόμαστε την Κωνσταντινούπολη. Κοιτάμε τα πάντα γύρω μας με το μάτι του μουσαφίρη που ανοίγει την πόρτα του σπιτιού του και συνειδητοποιεί, ότι έχουν μπει ληστές και του το έχουν αδειάσει. Αντί να αφεθούμε στην μαγεία αυτής της πανέμορφης πόλης, παρατηρούμε τα πρόσωπα των Τούρκων και μουρμουράμε μεταξύ μας, πως γίνεται αυτοί οι αμόρφωτοι-βάρβαροι να έχουν υπό την κατοχή τους, τούτο το διαμάντι. Αντί να σηκώσουμε το βλέμμα μας και να χαζέψουμε τους επιβλητικούς μιναρέδες, να πλέκουν με τα βυζαντινά κτίρια, περπατάμε σκυφτοί κοιτάζοντας τις βιτρίνες και κάνοντας παζάρια όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε. Στο μεταξύ οι γείτονες μας παρά τα όποια λάθη έκαναν, κάνουν βήματα. Προοδεύουν. Και ομορφαίνουν και αυτοί μαζί με την ίδια την Πόλη. Αραγες εμείς αν την είχαμε κρατήσει σε τι κατάσταση θα την είχαμε; Αραγες που πήγαν οι μιναρέδες στην Θεσσαλονίκη μας, που συναντάμε σε φωτογραφίες των αρχών του αιώνα; Είναι και δικό μας ίδιον να γκρεμίζουμε το παρελθόν μας βλέπεις. Τι να κάνουν και οι γείτονες;

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 8.

Πλεονέκτημα από κούνια…

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, έρχομαι σε δύσκολη θέση. Πρέπει να αποχαιρετήσω, τους λίγους ή πολλούς που διαβάζουν τακτικά αυτές τις αράδες, να ευχηθώ καλό καλοκαίρι και καλή αντάμωση Κάθε χρόνο όμως έτσι και φέτος νιώθω και πιο κουρασμένος. Πιο μπουχτισμένος και πιο αδικημένος. Το πείσμα όμως ίδιο και απαράλλαχτο. Φτυστός η μάνα μου σε αυτό μου λεν όσοι με ξέρουν.

Προσοχή στον καλοκαιρινό ήλιο

Εχει μια τάση να γιγαντώνει τις σκιές. Να τις κάνει να φαίνονται σωστά αγρίμια ενώ μπορεί να είναι μικρές πιτσιλιές. Σε κάνει να ξεχνιέσαι και να νομίζεις, ότι η μέρα θα κρατήσει για πάντα. Σε ζεσταίνει, σε κοιμίζει και στο τέλος σε καίει. Σε αφήνει να πιστέψεις, ότι είναι παντοδύναμος αλλά κρύβεται πίσω από το πρώτο σύννεφο. Σου υπόσχεται ότι θα κρατήσει για πάντα αλλά στο πρωτοβρόχι του φθινοπώρου συρρικνώνεται. Ωρες ώρες μοιάζει τόσο κοντά που νομίζεις, ότι θα απλώσεις το χέρι και θα τον κατεβάσεις με την φούχτα σου. Για αυτό σου λέω. Μείνε μακριά του. Αγκάλιασε το σκοτάδι και την θύελλα. Δεν ταιριάζει στις ψυχές που αγωνίζονται η καλοκαιρινή λιακάδα. Ψαξε να βρεις το δικό σου φως και με αυτό να φωτίσεις το μονοπάτι σου. Και ας είναι αδύναμο σαν το φως κεριού.

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 7.

Αναμνήσεις

17 χρόνια αγκαλιά με την φωτιά

«Να μείνει κάτι μοναχά να μείνει κάτι, τόσο απλό σαν τ' άρωμα απ'τα γιασεμιά.
Να μείνει κάτι μοναχά να μείνει κάτι, σα μια γουλιά νερό στη λιγοθυμιά»

Θα ‘ταν δεν θα ‘ταν το ‘95

Πάλι για τους Active Member θα μου πεις, ότι γράφω; Πάλι στίχους τους θα μου πεις, ότι ξεσκαρτάρω από το συρτάρι της ψυχής μου για να αραδιάσω σε αυτή την γωνιά που βρήκα βήμα; Μπα. Μερικές αναμνήσεις θέλω να μοιραστώ στην αγάπη σου για τούτο εδώ το συγκρότημα που μου άλλαξε την ζωή.

Αθήνα 1995. Είναι που λες ο Κανάκης και ο Καλλιβάτσης παρέα με τον αήμνειστο τον Παραρά στην Αθήνα και μετά το σούσουρο που έκανε το Comfuzio στην Ετ3 έκαναν σωστή απόβαση για να παρουσιάσουν ένα μεγάλο show-συναυλία. Κάπου εκεί σκάει ένας μυστήριος χοντρός με γένια και σε μια μουσική που μόνο στα αγγλικά είχα ακούσει βρωντοφώναζε «Πάντα μάζευα, ότι έμενε από την στάχτη, μα η τύχη με έχει άχτι». Είχε γίνει η αρχή.

Θεσσαλονίκη 1997. Και έφτασε η στιγμή για την πρώτη συναυλία. Αναμονή μεγάλη αλλά σκάσαν μύτη σύσσωμοι. Αχώριστοι με τον Νικήτα τον Κλίντ. Αδέρφια. Πριν ανταλλάξουν όλες αυτές τις βαριές εκφράσεις και τραβήξουν τον δρόμο τους. «Σκύλα ζωή σε έμαθα πια για αυτό γουστάρω που γερνάω…και πίσω δεν γυρνάω».

Πέραμα 2003. Σε κάνα μήνα θα φύγω για στρατό. Μεγάλη απόφαση. Θα πάω αυθυμερόν να βρω τον Μιχάλη Μυτακίδη στη βάση του το Πέραμα. Βράδυ-Καρβουνιάρης, για να γυρίσω το άλλο βράδυ πάλι με Καρβουνιάρη. Φτάνω εκεί. Τον βρίσκω. Μιλάμε. Τίποτα σπουδαίο. Σάμπως τι περίμενα να συναντήσω; Αλλά κοιτούσε στα μάτια. Πάντα όταν μιλούσε κοιτούσε στα μάτια.

Οκτώβρης 2005. «Sadahzinia καλησπέρα. Ο Αλέξανδρος είμαι. Αυτός που είναι πάντα πρώτη σειρά στις συναυλίες σας. Να, ξέρω, θέλω να κάνουμε μια συνέντευξη. Αλλά να ξέρεις. Πρώτη φορά που κάνω κάτι τέτοιο. Ελπίζω να μην σε πειράζει». Για αυτό σου λέω. Μου άλλαξε την ζωή.

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 7.

Οδός ονείρων

Ζευγάρι λίγο πριν, λίγο μετά τα τριάντα. Φαίνονται κουρασμένοι. Η κοπέλα πρωινή δουλειά αν κρίνω από την εγρήγορση της τις πρωινές ώρες. Ο άντρας με ψαρά μαλλιά χτενισμένα στην τρίχα και πρόσωπο που δείχνει να το έχει ποτίσει η νύχτα. Τους βλέπω συχνά στη γειτονιά μου. Κάθε μέρα πλέον.

«Πότε με βοήθησες τελευταία φορά;»

Ετοιμάζουν ένα μπαρ σε κεντρικότατο δρόμο. Σε μια πρώην κακόφημη παραμυθογειτονιά.. Που αν πληρώσεις ένα ενοίκιο ακριβά και πάρεις ένα ρημάδι και του βάλεις δέκα καθίσματα και ένα μπαρ λέει θα γίνεις ζάμπλουτος. Αυτοί πήραν τον πιο μεγάλο χώρο της περιοχής. Όλη την περιουσία τους θα κόστισε. Στα σίγουρα. Χθες τους πέτυχα να μαλώνουν. Η γυναίκα κόκκινη και ο άντρας με το κεφάλι κατεβασμένο και τα χέρια στη μέση σε θέση άμυνας. Ολη η γειτονιά άκουσε τις φωνές τους για το ποιος έχει δώσει πιο πολύ χρόνο για να γίνει αυτό το μαγαζί. Η γυναίκα πιστεύει ότι τα έχει κάνει όλα μόνη της. Ο άντρας ότι αδικείται. Σήμερα πάλι τους βλέπω καθισμένους στα απέναντι σκαλοπάτια εξουθενωμένους αλλά ήρεμους. Η γυναίκα ακουμπάει το κεφάλι της τρυφερά στον ώμο του άντρα. Σήμερα τα πράγματα πάνε καλά φαίνεται στο μαγαζί. Σπουδαίο πράγμα τα όνειρα τελικά Αν και καμιά φορά άπληστο..

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 6.

…και τα σκυλιά δεμένα

«Ένα σου δίνουν τρία σου παίρνουν ένα σου δίνουν μισό τους ζητάς
ξέρεις με σένα οι δουλειές ανεβαίνουν κάτι θα πάρεις γι αυτό μην μιλάς». Μάνος Ξυδούς

Και με όλους να τα πηγαίνεις καλά

Και την ησυχία σου να μην βρίσκεις.
Και η φωνή σου να μην ακούγεται πιο δυνατά από τις φωνές των γύρω σου.
Και προσωπική ζωή να μην έχεις.
Και ευχαριστώ να μην ακούς ποτέ.
Και στον κόσμο τον δικό τους να μην «ψήνεσαι» μπεις.
Και τα μάτια τους στραμμένα πάνω σου να έχουν περιμένοντας να παραπατήσεις.
Και άχνα να μην βγάζουν, όταν περιμένεις να ακούσεις ένα λόγο καλό.
Και για τα «κατορθώματα» τους να κοκορεύονται και εσύ να πρέπει να χαμογελάς.
Και ελεύθερο να μην αντέχουν να σε βλέπουν
Και ημερομηνία λήξης να σε κάνουν να νιώσεις, ότι έχεις.
Και όλοι γύρω σου χρόνο να μην έχουν και πάντα χρόνο να βρίσκουν.
Και τον μπελά σου τελικά να βρίσκεις αν γράφεις κουβέντες σαν αυτή.

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 5.

17 Νοέμβρη λέμε ακόμα…

Η ώρα είναι τρεις ανήμερα της επετείου. Η βροχή δεν σταματάει να πέφτει. Ο Μ. μου στέλνει στο μήνυμα στο κινητό «πορεία». Του απαντάω εξίσου μονολεκτικά «Δουλειά». Πάω στοίχημα πως ήξερε την απάντηση αν και χαίρομαι που ρωτάει ακόμα. Για χάρη του παλιού καιρού που ήμασταν και οι δυο με λιγότερες υποχρεώσεις και ακόμη λιγότερη καχυποψία για τον «αγώνα» που ονειρευόμασταν.

Κάνε με παιδί και γύρνα με πίσω

Στο πανεπιστήμιο γίνονται επεισόδια. Το μαθαίνω από ένα ειδησεογραφικό site. Μέχρι πριν λίγα χρόνια θα με είχαν πάρει τηλέφωνο απευθείας από εκεί. Ισως και να ήμουν και εγώ εκεί. Στα ακουστικά μου βάζω και ακούω τον σταθμό 1431am με έδρα το πολυτεχνείο. Την «συλλογική έκφραση στο μολυσμένο αέρα της πόλης». Εχουν αφιέρωμα στην πολιτική ποίηση. «Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου κλείναν την πόρτα μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν». Συγκινούμαι προς στιγμήν. Στο μυαλό μου όλα αχταρμάς. Ισως άλλαξε η εποχή. Ισως εγώ. Ισως πάλι να μην έμεινε τίποτα από εκείνα τα χρόνια. Ισως στις αγωνίες των νέων ανθρώπων να μην έχουν πρώτο λόγο οι αγώνες για την δημοκρατία. Ισως απλά να φλυαρώ για να γεμίσω το κενό μου και την λευκή σελίδα. Όπως και να έχει χρόνια πολλά και καλά της δημοκρατίας. Και να τα χιλιάσει.

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 4.

Κόκκινο μνημόσυνο…

Διακόσια πιτσιρίκια στα γόνατα. Να μαζεύονται πέντε πέντε και να μπαίνουν στις κλούβες. Ο Γ. δικηγόρος βγάζει το λαρύγγι του με την ταυτότητα στο χέρι για να αφήσουν. Αλλα κλεισμένα σε μπουγατσατζίδικα της περιοχής. Τρομαγμένα. Να κοιτάνε δειλά έξω τα όργανα καταστολής που τους κάνουν χειρονομίες. Και όλα αυτά για ένα μνημόσυνο. Ενα μνημόσυνο.

Στο φουαγιέ του Πολυτεχνείου…

Εκεί που έγιναν οι πιο ωραίες συναυλίες της πόλης. Εκεί που έγιναν συνελεύσεις. Ομιλίες. Συγκεντρώσεις. Πάρτι. Εκεί που η δημοκρατία κάθε μέρα δίνει το παρόν. Ο προθάλαμος της σχολής από την οποία ξεπήδησαν μερικοί από τους σπουδαιότερους επιστήμονες του τόπου μας. Εκεί πάτησε το πόδι της την Κυριακή στις 4 τα ξημερώματα η αστυνομία. Εκεί συνέλαβε εφτά άτομα. Οσα δεν πρόλαβαν να χωθούν στους διαδρόμους και τις αίθουσες της σχολής. Σαν τα ποντίκια. Και όλα αυτά επειδή βρέθηκαν εκεί. Δεν ξέρω αν η νέα κυβέρνηση δια του νέου υπουργού της θέλησε να δείξει τα δόντια της. Ισως να έγινε και με καλή διάθεση. Για να σώσουν κάποιοι άνθρωποι της περιουσία τους. Οταν όμως ακόμη και με όλη την καλή διάθεση του κόσμου λύνεις τα χέρια στην αστυνομία επιτρέποντας της να πάρει την άτυπη ρεβάνς για το χαμένο της κύρος, τότε άλλες εποχές θυμίζει. Περίεργες εποχές…

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 3.

Μία φωτογραφία μία στιγμή αιώνια

Ο Γρηγόρης Σιαμίδης φωτογράφος του Sunday Date και των Διαδρομών έδωσε το παρόν μέσω αυτής της φωτογραφίας 11-12 και 13 του Σεπτέμβρη στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων στην έκθεση που διοργάνωσε η Νεολαία Υπέρ των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το πρακτορείο Reuters με θέμα «Ανθρώπινα δικαιώματα στον σύγχρονο κόσμο». Περί Γρηγόρη ο λόγος λοιπόν

«Την φωτογραφία δεν την προετοιμάζεις»

«πρέπει απλά να βρίσκεσαι εκεί», μου έλεγε κάποτε ο Γρηγόρης. «Και πώς να βρίσκεσαι εκεί» σκέφτομαι. Αλλά πάλι πάντα βρίσκεσαι εκεί. Το «τώρα» από μόνο του είναι γεμάτο από φωτογραφικά καρέ. Κάποιοι άνθρωποι σαν τον Γρηγόρη, όμως είναι που κάνουν την διαφορά κάνοντας αυτό το «τώρα» αιώνιο. Λένε πως οι άνθρωποι που τριγυρνάνε με μία φωτογραφική μηχανή και α αποτυπώνουν είναι άνθρωποι, που τους αρέσει να παρατηρούν παρά να συμμετέχουν, να βλέπουν τους άλλους να ζουν παρά να ζουν οι ίδιοι. Βλακείες λέω εγώ. Υπάρχουν και αυτοί που ζουν και απλά αποφάσισαν να ζήσουν, αποτυπώνοντας σε ακριβό χαρτί φωτογραφίας και φλασάκια την καθημερινή τους ζωή.

Η ζήλια και άλλα ζιζάνια

Πριν κάνα μήνα βρέθηκα τέρμα θεού κάπου στις εργατικές κατοικίες της Κρήνης, με το αμάξι μιας φίλης. Τα πολύχρωμα σπιτάκια των ανθρώπων που ζουν εκεί, οι αυτοσχέδιες αυλές, τα εκκλησάκια, ο κόσμος που καθόνταν έξω και απολάμβανε την δροσερή καλοκαιρινή νύχτα, ήταν σα να ζητούσαν να αποτυπωθούν εκείνη την στιγμή. Δυο μέρες μετά που βρέθηκα στο ίδιο σημείο με επαγγελματία φωτογράφο, ούτε αυτός άλλα ούτε και εγώ καταφέραμε να βρούμε τίποτα από το συναίσθημα εκείνο. Και εκεί είναι που ζήλεψα τον Γρηγόρη και όσους άλλους κυκλοφορούν με την φωτογραφική παραμάσχαλα. Ζήλεψα πολύ όμως. Γιατί τελικά τούτοι οι άνθρωποι κρατάνε την στιγμή φυλακισμένη για πάρτη του, πριν τους αποχαιρετήσει και φύγει μακριά.

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 2.

Και αν πας να γράψεις κάτι θετικό…

Δεν πάει το πληκτρολόγιο. Αναρωτιέμαι απλά αν γίνεται αυτό γιατί τα πράγματα είναι τόσο χάλια ή πολύ απλά γιατί ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει μάθει να επεξεργάζεται μόνο τις αρνητικές πληροφορίες, παίρνοντας «στα ψιλά» τις ομορφιές αυτής της ζωής. Τείνω προς το δεύτερο χωρίς να αγνοώ την παγκοσμοιημένη μούντζα που έχει φάει η ανθρωπότητα εδώ και ένα χρόνο.

Ο αυτισμός της δυστυχίας

Ολο και καταλήγω, ότι έχουμε ένα θέμα στην απάντηση της ερώτησης «Τι κάνεις;». Δεν πάει η γλώσσα στο «Μια χαρά. Εσύ;». Την θεωρούμε απλοϊκή και μπανάλ. Πρέπει να δηλώνουμε πιεσμένοι, δυστυχισμένοι, αφόρητα προβληματισμένοι και ας έχουμε την υγεία μας, την δουλειά μας και δυο ανθρώπους που μας αγαπούν. Και όμως. Αυτές οι τρεις λέξεις κρύβουν μια ολόκληρη φιλοσοφία. Την ευχαριστία για την ζωή που έχουμε χωρίς μιζέρια και μικρότητες και το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο μας επιστρέφοντας του το ενδιαφέρον που μας έδειξε. Ελεγε η γερόντισσα Γαβριηλία ότι υπάρχουν κάτι καημένοι άνθρωποι που τους μιλάς για το πρόβλημα σου και απλά περιμένουν να πάρουν αφορμή από αυτό για να σε φορτώσουν με το δικό τους. Και μάλλον οι περισσότεροι έτσι είμαστε. Βρισκόμαστε για να κάνουμε διαγωνισμό κουβαλήματος σταυρού. Ολοι αδικημένοι, όλοι πιεσμένοι, όλοι κακοπερασμένοι, όλοι θύματα περιστάσεων. Μέχρι την επόμενη φορά που θα αντιστρέψουμε ξανά τους όρους.

Δες τι ανακαλύπτει κανείς στον σκληρό του...Νο 1.

Ποιανού παιδί είσαι εσύ;

Είσαι γνήσιο τέκνο μιας μέσης μικροαστικής οικογένειας. Ούτε πολύ φτωχός αλλά ούτε και πολύ πλούσιος. Οι γονείς σου είχαν πολλά προβλήματα αλλά τελικά δεν χώρισαν. Για χάρη τον παιδιών λένε. Για να κάνει ο καθένας την ζωή του με την συγκατάθεση της κοινωνίας σκέφτεσαι εσύ. Καλός μαθητής αλλά ονειρευόσουν να γίνεις κάτι άλλο στη ζωή σου. Τελικά έγινες κάτι που σου αρέσει εσένα λίγο και πολύ στους γονείς σου. Βρήκες και ένα κορίτσι που όταν γυρνάς το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού σου, ακόμα δεν είσαι σίγουρος αν θέλεις να είναι εκεί.

Μάλλον δεν είμαι κανενός

Τούτη την ζωή την ζήλεψα πολύ μια εποχή. Κάπου λίγο πριν αρχίσω να γκριζάρω όμως την έκανα πέρα μια και καλή. Προτιμώ να κάνω πολλά όνειρα αταίριαστα μεταξύ τους και μοναδικό μου θέλημα να δω την επόμενη μέρα να ξημερώνει πλάι σε έναν ώμο αγαπημένο. Μπορώ να δουλεύω όλη μέρα. Αλήθεια. Να είμαι δημιουργικός και να «σκαρώνω» δεκάδες πράγματα ταυτόχρονα. Αλλά αν κάτι από αυτά αναγκαστώ να το κάνω από ανάγκη, τότε μαραζώνω. Κλείνω τα στόρια της καρδιάς μου και της δημιουργικότητας μου και περιμένω να περάσει και να φύγει από μπροστά μου. Ποτέ δεν ζήλεψα τους θεληματάρηδες. Αυτούς που με ένα μόνιμο «δε βαριέσαι» κολλημένο στο στόμα, κάνουν όλη μέρα αλλωνών χατίρια, για ένα κομμάτι ψωμί, που αυτοί που τους το πετάνε δεν θυμούνται ούτε το μικρό τους όνομα. Και αν με ρωτήσεις δεν κακοπέρασα και ποτέ μου από αυτή την επιλογή. Μάλλον το αντίθετο. Γιατί φίλοι και γνωστοί μου διάλεξαν τον άλλο δρόμο, τον μονοκόμματο, πραγματικά δεν καταλαβαίνω. Και ούτε θα καταλάβω.

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Πάντα θα είμαστε μετανάστες...



Σοκαριστικό. Αγαπημένο. Θα το βάλω στον πατέρα μου να το ακούσει που γνώρισε τι είναι μετανάστης στο πετσί του...

Υ.Γ.Και είχα τους Gogol Bordello για πιο δηθενιάριδες...Ίσως και να είναι δηλαδή...αλλά δεν έχει σημασία! :)

Ιδού οι στίχοι:

Immigrada Immigraniada

Immigrada Immigraniada da da

Immigrada Immigraniada

We comin' rougher everytime



We coming rougher we coming rougher

We coming rougher everytime

(Hey hey hey hey hey hey hey hey)

We comin' rougher every time



Immigrada Immigraniada

Immigrada Immigraniada da da

Immigrada Immigraniada

We coming rougher everytime



In corridors full of tear gas

Our destinies change every day

Like deleted scenes from Kafka

Flushed down the bureaucratic drain



But if you give me the invitation

To hear the bells of freedom chime

To hell with your double standard

We comin' rougher every time



We coming rougher we coming rougher

We coming rougher everytime

(Hey hey hey hey hey hey hey hey)

We coming rougher every time



Immigrada Immigraniada

Immigrada Immigraniada da da

Immigrada Immigraniada

We comin' rougher everytime



And those who made it and quickly jaded

To them we got nothing to say

Immigrada Immigraniada

For them Don Quixote kind of way



But if you give me the invitation

To hear the bells of freedom chime

To hell with your double standard

We comin' rougher every time

Find More lyrics at www.sweetslyrics.com


We coming rougher we coming rougher

We coming rougher everytime

(Hey hey hey hey hey hey hey hey)

We comin' rougher every time



Immigrada Immigraniada

Immigrada Immigraniada da da

Immigrada Immigraniada

We coming rougher everytime



Frozen eyes sweaty back

My family's living on the railroad track

All my life I back in black

But man I got to earn this black



I gotta pay representation

To be accepted in a nation

Where after efforts of a hero

All comes start again from zero



It's a book of a true stories

True stories that can't be denied

It's more than true it actually happened

It's more than true it actually happened

It's more than true it actually happened

We comin' rougher every time

Rougher every time

We comin' rougher every time



We coming rougher we coming rougher

We coming rougher everytime

(Hey hey hey hey hey hey hey hey)

We coming rougher every time



Immigrada Immigraniada

Immigrada Immigraniada da da

Immigrada Immigraniada

We comin' rougher everytime



Immigrada Immigraniada

Immigrada Immigraniada da da

Immigrada Immigraniada

We coming rougher everytime

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Αλκης Κανίδης -Εκμέκ- «Τα Βαλκάνια έχουν το δικό τους πολιτιστικό στίγμα και αυτό πρέπει να γιορτάζεται!»




Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Σαλαμέ
asalames@yahoo.gr

Την Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου, το 1ο φεστιβάλ Βαλκανικής έκφρασης στον Πολυχώρο Πολιτισμού Block 33, πρόκειται να φιλοξενήσει ένα συγκρότημα που σε μία εποχή καλλιτεχνικής ομογενοποίησης κατάφερε να κάνει την διαφορά. Ελληνικές και ξένες διασκευές καθώς και πρωτογενές υλικό, όλα κάτω από το δικό τους Balkan – ethnic πρίσμα. Κυρίες και κύριοι, οι Εκμεκ.

Καταρχήν Εκμέκ όπως λέμε;


Εκμέκ όπως λέμε μια στρώση ρυθμός, μια στρώση εξωστρέφεια και μπόλικο έθνικ σιρόπι.

Η μουσική σας θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί…μουσικό τουρλουμπούκι! Ποια τα ερεθίσματα και η έμπνευση σας;

Τα σύνορα του στύλ δεν μας αφορούν ιδιαίτερα. Η ζωή έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον όταν περπατάς και μέσα και έξω από τον δρόμο, και ακόμα καλύτερα όταν φτιάχνεις τον δικό σου. Όταν την κοιτάς έτσι ελεύθερα λοιπόν σου δίνει η ίδια τα ερεθίσματα.

Η άνοδος της «μουσικής πολυχρωμίας» είναι δείγμα, ότι ο κόσμος έχει βαρεθεί την μονοκόμματη προσέγγιση της μουσικής;

Ο άνθρωπος βαριέται εύκολα ευτυχώς. Πως αλλιώς θα προχωρούσαν τα πράγματα; Για μας αυτό που έχει σημασία είναι η ψυχή. Και αυτή μπορείς να την βρείς οπουδήποτε, ανεξαρτήτως ταμπέλας. Νομίζω πως μια σημαντική μερίδα του κόσμου το έχει καταλάβει πια αυτό.

Ποια είναι η γνώμη σας για την απόπειρα του 1ου φεστιβάλ Βαλκανικής έκφρασης στο οποίο και θα συμμετάσχετε;

Τα Βαλκάνια έχουν το δικό τους πολιτιστικό στίγμα και αυτό πρέπει να γιορτάζεται! Μεγάλη μας χαρά που θα είμαστε εκεί και είμαστε σίγουροι πως θα πάει καλά και θα συνεχιστεί και τις επόμενες χρονιές.

Σε εποχές κατάρρευσης της δισκογραφίας τι ανάγκες εξυπηρετεί τελικά ένας δίσκος, όπως στην παρούσα φάση το «Γλυκαίνει και δεν παχαίνει».

Ο δίσκος για εμάς λειτούργησε πολύ καλά. Ήταν μια καλή αφορμή να μας γνωρίσει και το κοινό και τα ραδιόφωνα. Η δισκογραφία καταρρέει, όμως η ανάγκη των ανθρώπων για μουσική και έκφραση δεν μπορεί να στερέψει ποτέ, οπότε κάτι άλλο θα ‘ρθει στην θέση της.

«Τραπεζίτη, γραβατομένε αλήτη…», εξηγηθείτε μέρες που είναι!

Οι ειδήσεις δεν λένε πουθενά πως τον πλανήτη άγουν και φέρουν σαν αφεντικά πέντε-έξι συμμορίες γραβατωμένων εκβιαστών, δηλαδή οι μεγάλες τραπεζες, που ληστεύουν τους ανθρώπους και τις ζωές τους. Κάποια στιγμή αν έχεις τα μάτια σου λιγάκι ανοιχτά το αντιλαμβάνεσαι, και τότε σου ‘ρχεται ένας τέτοιος στίχος.


Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;


Τον επόμενο καιρό κυκλοφορεί ένα single-ντουέτο με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, η οποία μας έδωσε την χαρά να συνυπάρξουμε δισκογραφικά, ενώ συνεχίζουμε τις σταθερές μας εμφανίσεις στην Θεσσαλονίκη κάθε δεύτερη Κυριακή στο «Φλού» και μπόλικες στην επαρχία.

Αν η μουσική των Εκμεκ, ήταν πίνακας ζωγραφικής τι θα απεικόνιζε;

Μάλλον κολλάζ θα ήτανε που θα σχημάτιζε όταν το βλέπεις από μακριά μια πορτοκαλί καρδιά που την κρατάν ελέφαντες.

Info:
Μαζί με τους Εκμεκ θα εμφανιστούν στο 1ο φεστιβάλ Βαλκανικής έκφρασης οι Baildsa και οι Prima Vista Balkan Quintet.

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

1,14 τραντάγματα...



Πρωτάκουσα αυτό το κομμάτι το 1998.

14 χρόνια πριν.

Όταν είχα μόνο κασετόφωνο.

Όταν το hip hop δεν είχε μπει σε νυχτερινά κέντρα.

Όταν δεν είχα ιδέα τι θα κάνω στην ζωή μου.

Όταν το πατρικό μου ήταν γεμάτο ζωή και προσμονή και όχι ερείπιο του παρελθόντος.

Όταν ακόμα άκουγα ένα τραγούδι και νόμιζα ότι θα σκάσω από χαρά.

Όταν αυτή η χώρα είχε σε κάτι να ελπίζει.

Όταν ο Αλέξης Δ. που το έγραψε αναφέρει μέσα για το φράγκο και την δραχμή. Ευρώ ούτε στην φαντασία του.

Το μόνο που έχει μείνει να μου θυμίζει εκείνη την εποχή είναι ότι ακόμη νιώθω "Απεσταλμένος στη γη από ένα δικό μου γαλαξία". Και τούτο δεν θα αλλάξει που να έρθουν όλα τούμπα.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Είναι λίγοι...





...για αυτό αν φυσήξουμε θα τους σκεπάσει σκόνη...

Επιστροφή με ουσία...



Την ώρα που το hip hop έχει πλημμυρίσει από μαϊμουδάκια, στο φόρουμ του hiphop.gr έσκασε η είδηση...Οι Razastarr επιστρέφουν με νέο δίσκο...Οι αξιοπρεπέστεροι του είδους...Όσοι ακόμα πιστεύουμε ότι τα "Πιο όμορφα όνειρα είναι ανώνυμα...", ας χαρούμε απλά και ας περιμένουμε...

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Πόσο παίρνει να ραγίσει μία καρδιά...;



Εν μέσω κρίσης και συζητήσεων για τα νέα μέτρα δεν υπάρχουν απλές καταστάσεις.
Κάποια πράγματα τοποθετούνται αφετηριακά στις προτεραιότητες.
Το κρύο και η φτώχεια αντέχονται με την κατάλληλη συντροφιά.
Το παγωμένο βλέμμα του ανθρώπου που αγαπάς όμως και η απογοήτευση από την μάνα και την αδελφή σου για τις πράξεις και την συμπεριφορά τους δεν σηκώνονται.
Μόνο η ελπίδα έχει σημασία πια. Όλα τα άλλα πάνε περίπατο.
Ελπίδα ότι και ο εαυτός σου θα είναι αύριο καλύτερος.
Ελπίδα ότι δεν είναι πολύ αργά...για τίποτα...

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

Κείμενο με α@@δια...

του Γιώργου Σαρρή

Πολλοί νομίζουν οτι μνημόνιο πάει να πει τσακωμός στην τηλεόραση. Αλλοι πάλι ότι σημαινει απεργίες, διαδηλώσεις και χαλασμός από κάποιους που βρήκαν την ευκαιρία να βγούν στην επιφάνεια. Κάποιοι της άλλης πλευράς ότι είναι ευκαιρία για τους επιχειρηματίες να πετύχουν χαμηλά μεροκάματα ή ώρα για ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση και ξεσκέπασμα του αναθεωρητισμού ή του ρεβιζιονισμού.
Υπάρχουν όμως πολλοί που έχουν καταλάβει κι άλλοι που......
άρχισαν να καταλαβαίνουν σιγά-σιγά.
Γιατι μνημόνιο σημαίνει να σε διώχνουν απ΄'το εργοστάσιο και να μη μπορείς να πεις λέξη, να μένεις μηνες χωρίς δουλειά και να τρέχεις με το κεφάλι κατεβασμένο στο συσσίτιο για να πάρεις πρωινό για τα παιδιά σου φιλώντας το χέρι του παπά της ενορίας, παρότι ποτέ σου δεν πήγαινες στην εκκλησία και δε γούσταρες το παπαδαριό. Σημαίνει να μην έχεις ουτε για τα βασικά και να αναγκάζεσαι να μην πληρώνεις ακόμη και το εισιτήριο στο λεωφορείο, ακόμη και το ρευμα που στο φορτώσανε και με παράνομο χαράτσι που δε σου πέρναγε από το μυαλό όταν τους ψήφιζες. Και να λες δεν μπορεί, άνθρωποι είναι κι αυτοί, δεν θα το κόψουνε χειμωνιάτικα. Και να πέφτει η μεγάλη παγωνιά, να σπανε τα θερμόμετρα και να δείχνει -10, να είσαι στο Νομό Σερρων και ξαφνικά το μεσημέρι να πατάς το κουμπί και να μην αναβει το φώς γιατί στο κόψανε τελικά τα καθάρματα.
Και να μαθαίνεις πως το κόψανε σε 360 σπίτια γύρω...
Πως δεν 'ηταν άνθρωποι τελικά. Γιατί μνημόνιο σημαίνει πως έφτασε η ωρα να το δείς και να το νοιώσεις, πως αυτοί που ψήφιζες δεν ήταν ανθρωποι, πως ούτε εσύ ήσουνα ανθρωπος, αριθμός ήσουνα μόνο.
Μνημόνιο σημαίνει να μην είναι πια άνθρωποι. Να μην υπάρχουν άνθρωποι κι ανθρώπινα. Μόνο μέτρα, ύφεση, έσοδα, υστέρηση, ΑΕΠ, ελλειμμα, χρέος, λογαριασμοί, σύνοδοι κορυφής, αηδιαστικά χαμόγελα του πουστη του Σαρκοζύ με τα άλλα καθάρματα με τα κουστούμια και τα συνολάκια και εκατομμύρια αναλύσεις ειδικών και εσύ στη γωνία ή ...στο πουθενά,το ντεπόζιτο άδειο χωρίς πετρέλαιο...και το ρεύμα. Και κρύο, πολύ κρύο...πολύ κρύο αδερφέ μου.

*στη φωτο οι Χαλυβουργοί που συνεχίζουν 93 μέρες μες το κρύο.

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Ήρωας - Θέλω να μιλάς



Τα λόγια περισσεύουν...Το καθημερινό φύλλο του Αγγελιοφόρου είναι παρελθόν...Πρίν λίγους μήνες ήταν οι Διαδρομές. Φίλοι, συνάδερφοι και γω μαζί χωρίς δουλειά. Το συνάφι μας απαξιώνεται. Μας θέλουν τζαμπατζήδες. Να δουλεύουμε για το ψώνιο μας. Τέτοιοι κυκλοφορούν πολλοί στην πιάτσα. Αλλά μακριά από μας...Καλό κουράγιο αδέρφια...Και μην το βουλώσετε ποτέ...

Όταν ο λαός πεινάει...


...ακόμη και ο Θεός τον φοβάται...