Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Κατανόησης προσπάθεια σε καιρό κρίσης.



Τρεις χώρες, δεκατέσσερις  συναυλίες, δεκαέξι μέρες.  Γερμανία, Ελβετία, Αυστρία.  Η ευρωπαϊκή μου περιοδεία με τους Imam Baildi τον Σεπτέμβριο, ήταν αποκάλυψη. Σε ταχύτητα φωτός γέλασα, θύμωσα, αγχώθηκα αλλά και συγκινήθηκα με μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων μεγαλωμένων σε μια γεωγραφική περιοχή, όπου τους έμαθαν πως πρέπει να αποτελούν μικρά κομμάτια μία γιγαντιαίας μεσαίας τάξης. Και να είναι ευτυχισμένοι με αυτό.

Με τους Γερμανούς και τους Ελβετούς και τους Αυστριακούς και όλους αυτούς τους ξανθούς – γιγαντόσωμους λαούς όλα πάνε καλά, αρκεί να μην αισθανθούν ότι τους ζητάς να κάνουν κάτι περισσότερο από το ήδη προβλεπόμενο. Ή αντίστοιχα ότι θα πρέπει να διαθέσουν κάποια λεπτά περισσότερο από το χρόνο για τον οποίο τους έχει ζητηθεί να είναι διαθέσιμοι. Είναι προγραμματισμένοι να είναι έτσι.

Καταλήγω ότι από παιδιά διδάχθηκαν ένα και μοναδικό  πράγμα. Πως αν  εξειδικευτούν σε κάτι και βρουν μία σχετική δουλειά,  όσο πιο καλά την κάνουν αυτή τη μία και μοναδική δουλειά τόσο πιο εύκολα θα καλογεράσουν.

Μπαίνω στον πειρασμό να τους οικτίρω για αυτό. Να τους λυπηθώ που δεν κάνουν μεγάλα όνειρα. Που δεν μπαίνουν στη διαδικασία να πιστέψουν ότι τους αξίζει μια ζωή μεγάλη. Μια ζωή παραμυθένια. Όπως εμείς εδώ στην Ελλάδα.

Και την ώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά διασχίζοντας την Τσιμισκή, πέφτω πάνω σε ένα πιτσιρίκι –θα ‘ναι δεν θα ναι 22- με γιλέκο της “Σχεδίας” και το περιοδικό στο ένα χέρι. Σταματώ και αγοράζω το περιοδικό αλλά δε με στολίζει με ευλογίες και ευχαριστίες όπως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία πωλητές  της “Σχεδίας” .

Δε με κοιτάει καν στα μάτια.

Μόνο παίρνει το πεντάευρο που του δίνω και μου δίνει μια τσαλακωμένη και ιδρωμένη απόδειξη, ψάχνοντας αμήχανα τις τσέπες του για τα ρέστα. Ντρέπεται. Είναι μικρό περήφανο παιδί και ντρέπεται.

Φεύγω βιαστικά γιατί αισθάνομαι πως ανεβαίνουν δάκρυα.



Τότε είναι που συνειδητοποιώ, πως δεν κάνουμε μεγάλα όνειρα γιατί είναι στο καλούπι μας να κάνουμε.  Αλλά γιατί είναι το μόνο που μας έμεινε. Ούτε καν η αξιοπρέπεια μας.`

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Τελικά μας ανήκουν...

Στιγμές δύσκολες.

 Στιγμές επικίνδυνες.

 Στιγμές που περπατώντας κοιτάς πίσω σου αυθόρμητα και μιλώντας στο κινητό σου αναρωτιέσαι πόσοι τελικά σε παρακολουθούν.

Πόσοι ακούν την αγωνία και τις πιο κρυφές σου σκέψεις.

 Πολλά άλλαξαν τα τελευταία εφτά χρόνια που υπάρχει αυτό το blog.

 Ένα δεν άλλαξε.

Η ανάγκη μου να μοιράζομαι με την πάρτη σας λόγια που θα σπάσουν για λίγο την κρούστα φόβου που μας περιβάλλει και θα μας κάνει να σκεφτούμε ότι υπάρχει και κάτι άλλο.

 Κάτι αγνό όσο η ίδια η οργή. Γιατί τελικά μόνο αυτή μένει τελικά να μας συνδέει με το καλό μας, αγαπημένο παρελθόν.

Σα να λέμε:

"Δε με ψήνουνε συμβιβασμοί και φίμωτρα
γι' αυτό πολλές φορές με βλέπεις να 'μαι όλα ή τίποτα.
Σ' όσα με δάγκωσαν εκεί ψάχνω τ' αντίδοτα,
μιλάς μα πράττεις αντίθετα σ' ανώμαλα επίπεδα.
Ανοιχτούς λογαριασμούς έχουμε μ' όλους τους.
Στο δρόμο παίζουμε όμως όχι με τους όρους τους.
Για τη Βίλα για τον Killah P κι άλλους τόσους νεκρούς
στο δρόμο παίζουμε, στο δρόμο θα μαστε, ακούς;"






Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Γκαρσόνι φέρε το λογαριασμό...


Παρακολουθώ όλες αυτές τις ημέρες όλες τις αναλύσεις που αφορούν τα κριτήρια του επιδόματος θέρμανσης. Θύμωσα με τα τσαλιμάκια της Τρόικας μέχρι να δώσει την τελική έγκριση. Έκατσα και μελέτησα τις νέες φορολογικές κλίμακες. Διάβασα με τρόμο για την κατάργηση του αφορολόγητου. Πήρα τη ΔΕΗ στα χέρια μου με το νέο χαράτσι. Ήδη έχω να πληρώνω δύο δόσεις, καθώς ο καλοκαιρινός λογαριασμός δεν έφτασε ποτέ στα χέρια μου.

Κάτι με τρομάζει στη νέα αυτή βιωτή που μας ξημέρωσε κάποια χρόνια πριν. Ακούω με προσοχή αναλυτές τύπου Βαρουφάκη, με την έπαρση του επισκέπτη καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τέξας που παρακολουθεί από την άλλη άκρη του Ατλαντικού μέσα από ένα PC τα τεκταινόμενα και αποφασίζει ότι πρέπει να χρεοκοπήσουμε.

Ξέρω ξέρω. Μαζί τα φάγαμε. Φταίμε και θα πληρώσουμε. Κακομάθαμε και άλλα τέτοια γραφικά. Να μιλήσω ειλικρινά; Τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Και όλα μαζί. Κάποιοι άλλοι έφαγαν, κάποιοι άλλοι πήδηξαν τούτο το δύσμοιρο τόπο αλλά ταυτόχρονα και ο κάθε ένας από εμάς, όπου μπορούσε, τσιμπούσε ψιχουλάκια. Μικρά ή μεγάλα δεν έχει σημασία. Τσιμπούσε.

Και φτάσαμε στο 2013. Το λουλουδικό στα μπουζούκια τέλειωσε. Ότι σαμπάνιες ήταν να ανοίξουν άνοιξαν. Τώρα ανάψανε τα φώτα και τα γκαρσόνια έφεραν το λογαριασμό. Και θα πληρώσεις φίλε. Και εσύ και εγώ. Και ούτε ο θάνατος δε μας γλυτώνει. Και εκεί θα μας βρουν. Και πρόστιμο θα μας κόψουν που το αργήσαμε. Άκου που σου λέω…


Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Κάπως έτσι είναι τα πράγματα...


"Εικόνες μένουν στο μυαλό αποτυπωμένες και στιγμές που τις θυμάται το μυαλό. 


Κάποιες φορές άλλες χαμογελούν και άλλες ξύνουν πληγές του παρελθόντος.


Αναμνήσεις.


Η καρδιά διαλέγει το τι θα κρατήσεις για πάντα μέσα σου.


Για ότι έζησες και ότι θα ζήσεις είσαι υπεύθυνος..."


Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Σε μια σκηνή να σκοτωθώ μαζί της...


Έτσι επειδή η άσπρη οθόνη του σινεμά με γλύτωσε από τη κατάθλιψη σε κάποια φάση της ζωής μου...

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Φοβήσου για να φοβηθώ...




Βάζω δυο δάχτυλα ουίσκι, την «Γελαστή Ανηφόρα» του Γιάννη Αγγελάκα και αρχίζω τον φοβικό μου συλλογισμό. Δύο το πρωί.

Η Χρυσή Αυγή έφτασε να ψηφιστεί από μισό εκατοmμύριο κόσμο επειδή προστάτεψε αυτούς που ΦΟΒΟΝΤΟΥΣΑΝ. Έλα όμως που μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, άρχισε να ΦΟΒΙΖΕΙ η ραγδαία της άνοδος. Έπρεπε λοιπόν να καρατομηθεί γιατί ο ΦΟΒΟΣ κατάλυσης του πολιτεύματος ήταν εμφανής. Αυτή η καρατόμηση όμως ήταν που ΦΟΒΙΣΕ τον Σύριζα ότι οι ίδιες πολιτικές θα εφαρμοστούν και σε αυτούς. ΦΟΒΟΙ εκφράστηκαν πάλι και από την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Ισραήλ, καθώς  φήμες λένε ότι οι Ισραηλινοί ΦΟΒΗΘΗΚΑΝ την άνοδο του ναζισμού στην Ελλάδα. Και όλα αυτά κάτω από τον ΦΟΒΟ για νέα μέτρα. Τον ΦΟΒΟ για το χειμώνα που έρχεται. Το ΦΟΒΟ για το μπαμπούλα της ανεργία. Το ΦΟΒΟ της συνολικής καθίζησης, σα περίπτερο πάνω από έργο του Μετρό.

Βρωμάει ο φόβος αδελφέ μου. Ζέχνει στις γειτονιές, κάτω από το άρβυλο του φασίστα και το βλέμμα γιομάτο μίσος του νοικοκύρη που θέλει τα πράγματα να γίνουν όπως ήταν. Βρωμάω και γω φόβο που η ζωή τίποτα δε μου στέρησε στη τελική. Αλλά λέω από σήμερα να πάψω να φοβάμαι. Έτσι σα να κόβω το τσιγάρο. Και ο φόβος εξάλλου στα πνευμόνια μας κρύβεται. Στα πιο βαθιά «αχ» και  στην αναπνοή που κόβεται σαν αλλάξει ο χρόνος και ο καιρός. 

Εσύ τι φοβάσαι αλήθεια;    

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Ποιος είσαι εσύ που απαξιώνεις;




Ήμουν για έξι χρόνια ενεργός δημοσιογράφος. 2005 – 2011. Έγινα και μέλος της Ένωσης Συντακτών. Έζησα καλές εποχές. Έζησα αξιοπρεπώς από τη δημοσιογραφία. Γνώρισα φωτισμένους ανθρώπους και πρωτοπόρους. Γνώρισα και μεγάλα λαμόγια και κοπρόσκυλα της  ζωής. Γνώρισα και την ξαφνική απόλυση. Τα δικαστήρια με την εργοδοσία. Τον δικαστή που είχε την υπόθεση στα χέρια του να βγάζει λογίδρια για την ηθική έκπτωση του κλάδου μας.

Έζησα και τις ομαδικές απολύσεις. Οικογένειες ολόκληρες να χάνουν τις δουλειές τους. Την ξεφτίλα της ανεργίας λίγο πριν τη σύνταξη. Την ξεφτίλα της εργασίας χωρίς πληρωμή για μήνες. Τους μισθούς των 150 ευρώ.

Αυτούς τους δημοσιογράφους κλότσησε, έφτυσε και έσπρωξε ο Κασιδιάρης, η Ζαρούλια και το παρεάκι τους αυτή την εβδομάδα.

Βαρέθηκα να βλέπω να απαξιώνουν τον κλάδο. Βαρέθηκα να πρέπει να απολογούμαι για τη δουλειά που έκανα. Σιχάθηκα με τα χαμόγελα που αντίκρισα σε ανθρώπους που περιέγραφαν τις κλοτσιές και τους χυμένους καφέδες στα μούτρα των ρεπόρτερ.

Αυτών των ρεπόρτερ. Που παλεύουν για το μεροκάματο τους.

Αυτή η κλοτσιά περιμένω να γυρίσει στα μούτρα τους. Και αυτή η χλεύη σε όσους δεν κοιτάνε την πάρτη τους. Αυτό περιμένω.