Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

katsimixas & ksydous - mexri na pareis pagwto...



Με συναντήσανε προχθές
δυο φίλοι μου στο δρόμο
να κουβαλάω στην πλάτη μου
ένα τσουβάλι φτώχεια,
ένα τσουβάλι φτώχεια...

Τι κάνεις με ρωτήσανε
τους λέω "το κορόιδο"
όσο κι αν τρέξεις τελικά
ποτέ σου δεν προφταίνεις

Τι κάνεις με ρωτήσανε
τους λέω "το κορόιδο"
όσο κι αν τρέξεις φίλε μου
ποτέ δεν προλαβαίνεις

Έτσι κι αλλιώς είναι σικέ
ετούτος ο αγώνας
μέχρι να πάρεις παγωτό
σε βρίσκει ο χειμώνας
σε βρίσκει ο χειμώνας

Έτσι που φεύγει η ζωή
δε λέει ούτε ένα αντίο
και δε μου φτάνει για να πω
ένα μισό αστείο
ένα μισό αστείο

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Πέρι πόλης ο λόγος


Η πόλη είναι φυλακή. Και ως φυλακή δίνει τζούρες ελευθερίας. Σαν το τσιγάρο του φυλακισμένου στο προαύλιο. Στην ψευτοσυντηρητική βαλκανούπολη που ζω όλα αυτά τα χρόνια δεν ένιωσα ποτέ ολότελα ελεύθερος. Οπως δεν ένιωσα και ποτέ ολότελα πνιγμένος. Και ξέρεις γιατί; Γιατί τούτες οι τζούρες είναι τόσο γλυκές που δεν τις ανταλλάζεις με ολάκερο καπνομάγαζο. Στην πόλη σαν κοιτάξεις ολόγυρα σου, δεν βλέπεις λουλούδια, ζώα ή χαμόγελα. Κατεβασμένα κεφάλια και βρώμα έχει παντού. Εχει όμως και μικρές πινελιές ελπίδας και αντίστασης. Μικρά δείγματα πολιτισμού γιομάτου ζωή. Εχει ήχους. Πάει καιρός που έχω πετάξει τα ακουστικά μου. Προτιμώ να ακούω σκόρπιες κουβέντες γύρω μου ή τις μελωδίες από τα περαστικά αυτοκίνητα. Όλα τούτα που μαρτυρούν τον δίπλα άγνωστο περαστικό μας. Στις "4 εποχές" είχε ένα γκραφίτι που έδειχνε δυο πιτσιρίκια να δείχνουν με το δάχτυλο όλους εμάς και να λέει το ένα στο άλλο "Πόλεις τις έλεγαν". Πιτσιρίκια μιας άλλης εποχής που ο πλανήτης θα έχει σωθεί και το μέλλον θα είναι πολύχρωμο και όχι γκρίζο. Ξέρεις τι όμως; Δεν τα ζηλεύω. Καθόλου. Γιατί το εύκολο είναι να εκτιμήσεις την ομορφιά. Η μαγκιά είναι να την ξεχωρίσεις μέσα στην τόση ασχήμια.

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Επειδή κοντεύουμε να τρελαθούμε τελείως...


...και επειδή κάποιοι ξεχνάνε από που και ως που ξεκίνησαν και από που και ως που μιλάνε...

"Θα ξεράσω με τις αγιογραφίες. Ο μακαρίτης είχε πιο φανατικούς εχθρούς κι από τον Μέριλιν Μάνσον. Στην καλύτερη και πιο έντιμη περίπτωση είχε «ορκισμένους πολέμιους». Γράψτε ό,τι θέλετε, (γι αυτό άλλωστε, έχουμε τα σχόλια παρακάτω) αλλά εγώ δεν μπόρεσα να καταπιώ ποτέ το είδος δημοσιογραφίας που εκπροσωπεί η λογική της κρυφής κάμερας, το ρεπορτάζ- αγιατολλάχ και η ανώνυμη μπλογκογραφία με σημαία Λιβερίας. Τον μακαρίτη (και όλη τη σχολή που δημιούργησε) τον «συμπαθούσα» τόσο πολύ, που η πρώτη πρώτη μου, απαίσια, ομολογώ σκέψη μετά το φονικό ήταν: «Ποιος μ… τον έκανε ήρωα;»
Η λογική του «Τρωκτικού» είναι το είδος της ενημέρωσης που λατρεύω να μισώ. Αντιπροσωπεύει όλα όσα μου έμαθαν ότι δεν είναι δημοσιογραφία: αρλούμπες καταγγελίες, ντεμέκ αποκαλύψεις κουτουρού, κάτι χύμα ανορθογραφίες και κουίζ κυτταρίτιδας σε αμοντάριστα πλάνα- ο δε όρος «διασταύρωση»; Μόνο ως σύντομο ανέκδοτο ή σήμα της Τροχαίας λειτουργεί στο μαγαζί αυτών των παιδιών.

Είμαι παλιό κεφάλι και αγύριστο. Στο μεσόκοπο πλέον μυαλό μου, που ακόμα δουλεύει με συντακτική ιεραρχία, τακτοποιημένα κασέ και μονόστηλα, όλο αυτό ισοδυναμούσε ένα κακόηχο ψηφιακό παραλήρημα. Δεν ήξερα να πω ακριβώς τι δουλειά έκαναν τα παιδιά του Τρωκτικού, πάντως με σιγουριά μπορούσα να δηλώσω ότι δεν ασκούσαμε το ίδιο επάγγελμα. Κι όταν άρχισε να σέρνεται γύρω μας αυτό το τοξικό σάλιο, αυτό το χρονικό μιας προαναγγελθείσης δολοφονίας δημοσιογράφου, ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσα να ποτέ σκεφτώ ότι θα ήταν στόχος των εκτελεστών, ήταν ένας «Τρωκτικός. Βλέπετε, δεν τον θεωρούσα «έναν από μας». Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Τα μισά του posts χάλαγαν τον κόσμο γράφοντας ή φιλοξενώντας ανορθόγραφες κραυγές για τους «αλήτες, ρουφιάνους δημοσιογράφους». Διαχώριζε (εκείνος ή η σχολή που δημιούργησε) πλήρως και απολύτως τη θέση του από το επαγγελματικό μας συνάφι. Εγραφε πολύ συχνά ανώνυμα ή ψευδώνυμα, πράγμα που αντιλαμβάνεσθε τι αβύσσους αντιπαλότητας μπορεί να δημιουργήσει με μια διαδικτυακή γειτονιά όπως αυτή του Protagon, ας πούμε, όπου αν δεν υπογράφεις τα κείμενά σου φαρδύπλατος, με τη φωτογραφία σου φάτσα-φόρα, απλώς δεν υπάρχεις.
Δεν ήταν «ένας από μας».
Και μετά τον εκτέλεσαν. Μπορεί να πάγωσε το αίμα μου αλλά περιέργως, ξεπάγωσε το μυαλό μου. Σκέφτηκα «διαφορετικά», που λέμε κι εδώ, στο δικό μας μαγαζί: σκέφτηκα πώς υπάρχει μόνο ένα πράγμα που σιχαίνομαι περισσότερο από τη λογική του ρεπορτάζ-ταλιμπάν, κι αυτό είναι οι ίδιοι οι Ταλιμπάν. Υπάρχει ένα πράγμα που με φοβίζει περισσότερο από την ασύδοτη αρβύλα στο όνομα της ελεύθερης έκφρασης, κι αυτό είναι η κατάργηση της ελεύθερης έκφρασης.

Είμαι παλιό κεφάλι, αγύριστο. Τους αντιπάλους μου τους θέλω ολοζώντανους, υγιέστατους, και στην καλύτερή τους φόρμα, για να μπορώ να τους αντιμάχομαι, με ιδέες, πράξεις και επιχειρήματα. Εκατό χιλιάδες ανώνυμα «τρωκτικά» να ξεφυτρώσουν, τίποτα δεν μπορεί να με τρομάξει από τα κείμενά τους (εκτός ίσως, από το πόσο ανορθόγραφα τα γράφουν, καμιά φορά!) Αλλά ένα και μόνο χτύπημα κουδουνιού, σ΄ένα διαμερισματάκι στην Ηλιούπολη, στις πέντε το πρωϊ; Ένας νέος άντρας που αφήνει ξεψυχώντας, τη γυναίκα που αγαπούσε, μ' ένα μωράκι στην αγκαλιά κι άλλο ένα στην κοιλιά;
Ναι, ξερνάω με τους βαρυπενθούντες κροκοδείλους που θα έκαναν πάρτυ με βίζιτες στο Αβέρωφ, αν τον πατούσε, κατά λάθος, ένα τρένο. Ναι, είχε κάργα εχθρούς. Αλλά αυτός ο άνθρωπος, αγαπητός, μισητός, συμπαθής ή όχι, ήταν αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού μιντιακού μικρόκοσμού μας.
Και φυσικά, ήταν «ένας από μας».
Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
(ΥΓ. Τα βαθύτατα, ειλικρινέστερα, ολόψυχα συλλυπητήριά μου στους οικείους του θύματος. )

Ρίκα Βαγιάνη
"

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Ήρωας - Breathless

Όταν στερέψει η αναπνοή μας, άραγε βρίσκεται άνθρωπος να μας δανείσει;

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

για τα σήμερα


Κείμενο φίλου καλού. Αδερφού.


"Απ'το πρωί έχει κολλήσει το μυαλό μου.
(Το παθαίνω μερικές φορές, τελευταία στις 5 Μάη.)
Τους μάρτυρες της αλήθειας τους είχα πάντα στο εικονοστάσι του εγκεφάλου μου με δέος. Μάρτυρας της αλήθειας γίνεται κάποιος όταν οι εχθροί του ή οι "άνθρωποι" που θίγονται απ' αυτόν, τον αναγνωρίσουν ως τέτοιον. Δηλαδή είναι μια τιμητική μετά θάνατον διάκριση που σου έχουν αναγνωρίσει κ απονείμει αυτοί που δεν σ'αγαπούν.
Σωκράτης Γκιόλιας λοιπόν,
στο μυαλό μου μπαίνει παρέα
με την Άννα Πολιτικόφσκαγια που την έφαγε το καθεστώς Πούτιν,
με την (και σε ταινία γυρισμένη) Veronica Guerin που την εκτέλεσε η ιρλανδέζικη μαφία,
με τον padre Pino Pugliesi που χαλούσε την πιάτσα στην παλερμιτάνικη Cosa Nostra και τον έφαγε μέρα μεσημέρι,
με τον Όσκαρ Ρομέρο, το μάρτυρα -δια χειρός CIA- του Ελ Σαλβαδόρ,
με τον ναπολετάνο προγραμμένο ήδη απ'την Camorra, Ρομπέρτο Σαβιάνο για το "Gomorra".
Να ζεις για την αλήθεια.
Και αν μέχρι ένα λεπτό πριν, κάποιοι σε αμφισβητούσαν ή σε κοιτούσαν με μισό μάτι ως γραφικό, οι δολοφόνοι σου σου δίνουν την επικύρωση της αλήθειας...
Όπως κ γω που το troktiko το κοίταζα με μισό μάτι. Τώρα μας κινούν να το κοιτάμε με 4 μάτια!

Τον Σωκράτη Γκιόλια τον διάβαζα απ' τη στήλη "Αγγίγματα ψυχής" στο Θέμα πριν 4 χρόνια κι έλεγα "δε μπορεί να υπάρχει τέτοια στήλη"... Όσα έλεγε ή έκανε από κει κ πέρα δεν με άγγιζαν ή τα κοιτούσα με δυσπιστία. Μέχρι σήμερα όμως.

Αδέρφοί και φίλοι μου, νομίζω τα περιθώρια της ψεύτικης μιντιακής, κοινωνικής, πολιτικής πραγματικότητας που ζούμε δεν αφήνουν χώρο να μην αρχίσουν να καταλαβαίνουν όλοι (όσοι δεν κρέμονται απ'την TV) τι παίζεται...
Όλα τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων αρχίζουν να "βγαίνουν" κ τελικά μάλλον δεν είναι τυχαίο ποιους χτυπάνε ή ποιους φιμώνουν(!) Μας αναγκάζουν ν'αρχίσουμε να πιστεύουμε σε ένα όσο πιο βαθύ σενάριο; Ποια Σέχτα Επαναστατών ρε καναλάρχες;
Από όλα μ'αρέσει πιο πολύ που τα κανάλια αναφέρουν ότι η ΕΛΑΣ έχει πλέον όλο το αρχείο του δημοσιογράφου στα χέρια του κ θα χυθεί άπλετο φως (αηδία κ να την γράφεις την έκφραση). Ρε, μας δουλεύετε;

Ο Θεός να τον αναπαύει"

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Δεν θέλω να φοβάμαι...

Τον χρόνο που περνάει...

Τον κόσμο που αγριεύει...

Το κεφάλι που κάνει το αλκοόλ...

Τις κακές παρέες με καλή καρδιά...

Την παρουσιά της οικογένειας μου...

Την απουσία του πατέρα μου...

Tην αγάπη της...

Το μέλλον που παίρνει χρώμα σκούρο βαθύ...

Εσένα που διαβάζεις αυτές τις αράδες....

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

"Μετανάστες είμαστε όλοι"


«Μετανάστες είμαστε όλοι»

Του Αλέξανδρου Σαλαμέ
asalames@ekdotiki.gr


Μιλώντας με τον Κώστα, γνωστό και ως «Παράξενο», δεν αισθάνεσαι ότι μιλάς με μια ακόμα hip hop περσόνα αλλά με έναν νέο μιας γενιάς που προσπαθεί να σταθεί όρθιος μέσα στη σημερινή ζούγκλα και να επιβιώσει. Τα τραγούδια του, εξάλλου, αντικατοπτρίζουν όλη αυτή την αγωνία αλλά και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες. Και αυτό το στοιχείο τον κάνει ξεχωριστό.

Το ψευδώνυμο «Παράξενος» δεν ήταν δική μου επιλογή,
αλλά των περισσοτέρων παιδιών στα χρόνια του γυμνασίου και του λυκείου. Προτιμούσα να μένω μακριά από όλο το «νταβαντούρι» και τα «μοντέρνα» πράγματα που έκανε η γενιά μου τότε, και γι' αυτόν τον λόγο με λέγανε όλοι «Παράξενο».

Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα το πώς βλέπω τη σημερινή κοινωνική κατάσταση... Θα απαντήσω με απόσπασμα από το «βλέπω»:
«Καλοί μου άνθρωποι, πού είναι το μέλλον που μου αφήσατε; Πού είναι η ζωή η ωραία που μου λέγατε; Ξυπνάω, για να τρέχω, και τρέχω, για να επιβιώσω, μπας και κάποτε ανταμώσω όλα αυτά για τα οποία αγωνιστήκατε…».

Η μουσική για μένα είναι ένα «ισόβιο εσώψυχο ταξίδι» προς τον κόσμο που ονειρεύομαι, προς τον κόσμο όπου ο άνθρωπος είναι άνθρωπος με αξίες, όπως σεβασμός, αγάπη, αλληλεγγύη και πίστη... Και δεν ενδιαφέρομαι να μολύνω αυτό το συναίσθημα για τα λεφτά και τις εφήμερες δόξες τους... Χάρισμα τους !

Μέσα από τα τραγούδια μου, προσπαθώ να δίνω δύναμη... Δύναμη να μη τα παρατάμε ποτέ, να στεκόμαστε στα πόδια μας, να συνεχίσουμε να παλεύουμε για έναν καλύτερο και πιο όμορφο κόσμο. Έναν κόσμο όπου θα είμαστε όλοι αδέρφια και θα νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον, όπου θα βοηθάμε ο ένας τον άλλον, και, όταν κάποιος σκοντάψει, θα απλώνουμε όλοι το χέρι, για να τον βοηθήσουμε να σηκωθεί, έναν κόσμο με γνώμονα την ανθρωπιά και τον σεβασμό.

Ζούμε στη χώρα όπου υποδεχόμαστε τους μετανάστες από την πίσω πόρτα, κάνουμε τα στραβά τα μάτια (κάποιοι τα τσεπώνουν κιόλας), και ύστερα για όλα μας φταίνε οι μετανάστες… Αντί να κοιτάμε τις δυσκολίες που έχουν περάσει, αντί να συμπαραστεκόμαστε και να τους βοηθάμε να ζήσουν με αξιοπρέπεια, όπως αξίζει σε κάθε άνθρωπο, και με ίσα κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα, κοιτάμε να ρίξουμε όλο το φταίξιμο για την κοινωνική σαπίλα μας πάνω τους. Μετανάστες είμαστε όλοι.

Αν και το μέλλον ποτέ δεν ξέρεις τι σου κρύβει, θέλω να πιστεύω πως τον Σεπτέμβρη θα μοιραστώ με όποιον γουστάρει μία καινούργια μουσική περιπέτεια, την οποία ετοιμάζω εδώ και κάποια χρόνια.

Άκου τον Παράξενο στο:
http://www.myspace.com/para3enos

Σημ.Από το free press της Θεσσαλονίκης "Διαδρομές"

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Τι είναι αυτό που μένει τελικά;


Κυριακή μεσημέρι. Αφάγωτος και με τον μέτριο καφέ να φέρνει περίεργους θορύβους στο στομάχι. Βάζω και ακούω τον δίσκο-αφιέρωμα στον Μάνο Ξυδού.

Ακούγεται η φωνή του. Εχει φύγει από την ζωή εδώ και καιρό. Το ξέρεις;

Η φωνή του μπλέκεται με τις φωνές άλλων ζωντανών μεγάλων τραγουδιστών της εποχής.

Και αναρωτιέμαι τι από αυτά έχει σημασία τελικά.

Τι έμεινε τελικά στον Μάνο. Αν κοιτάει από ψηλά που προτιμά να στρέφει το βλέμμα του.

Ο π.Θεμιστοκλής από την Κέρκυρα είχε πει κάποτε, ότι σαν βρίσκεται σε μια κηδεία, για να ψάλει την νεκρώσιμη ακολουθία, μόνη του έγνοια είναι αν τελικά ο άνθρωπος που κηδεύεται, έζησε την ζωή που επιθυμούσε. 'Η καλύτερα την ζωή που του άρμοζε. Και αν φεύγοντας άφησε κάτι για να κάνει τον κόσμο μια στάλα καλύτερο.

Ο Μάνος άφησε μαζί με μια ντουζίνα όμορφα τραγούδια και παιδιά στον κόσμο. Τον ομόρφυνε με πολλούς τρόπους.

Εγώ πολλές φορές αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω να αφήσω στον κόσμο ένα μικρό στίγμα για να τον ομορφύνω.

Γιατί θέλει μαγκιά να κάνεις τον κόσμο γύρω σου πιο όμορφο. Και κότσια. Πολλά κότσια τελικά.

Πολλοί διατείνονται ότι εκεί είναι η έγνοια τους αλλά είναι μπαρούφες.

Η μισή μας ζωή κινείται από το πως θα κάνουμε τους άλλους να ξεστομίσουν πόσο γαμάτοι είμαστε.

Δουλεύουμε για αυτό. Προσφέρουμε για αυτό. Κάνουμε οικογένεια για αυτό.

Και τελικά όλα τα κάνουμε μισά και πάνω που έρχονται τα πρώτα γεράματα ρίχνουμε μια κλωτσιά και τα βροντάμε όλα μπας και προλάβουμε να ζήσουμε την ζωή που μας στέρησαν οι επιλογές μας.

Φοβερό δεν είναι;

Για αυτό σου λέει. Θέλει τρελή μαγκιά και μεγάλα αρχίδια από τα χίλια πράγματα που κάνεις, να διαλέξεις ένα. Όχι περισσότερα. Που θα το κάνεις για να άφήσεις κάτι πίσω σου.

Που θα το βλέπεις από ψηλά και θα καμαρώνεις.

Όπως φαντάζομαι, ότι θα κάνει ο Μάνος. Είτε για τα παιδιά του, είτε για τα τραγούδια του. Ειτε για τις γυναίκες που αγάπησε. Μπορεί και για όλα μαζί.


Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Κάθε γράμμα και ρήμα...κάθε ρήμα και ελπίδα...



Αγαπώ

Βοηθάω

Γλυκαίνω

Δένομαι

Ερωτεύομαι

Ζω

Ηγούμαι

Θέλω

Ικανοποιώ

Κρατώ

Λαμπω

Μαθαίνω

Νιώθω

Ξοδεύομαι

Ορκίζομαι

Παλεύω

Ρεμβάζω

Συσπειρώνομαι

Τραγουδώ

Υφαίνω

Φανερώνω

Χαίρομαι

Ψαλιδίζω

Ωριμάζω

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Κάθε άνθρωπος σύμπαν αυτόνομο...


Μπορεί να πιστεύεις στην αγάπη, στο δώσιμο, στο άδειασμα της δικής σου ψυχής να δεχτείς έναν άλλο, αλλά σε όλα υπάρχει και η εντροπία του πράγματος.
Σκληρό αλλά κάθε άνθρωπος είναι ένας πλανήτης. 'Η καλύτερα ένα σύμπαν ολάκερο. Γεμάτο από αγωνίες, στιγμές, φοβίες, φωνές. Όσο και να θέλει να δώσει πάντα θα πνίγεται στα δικά του προβλήματα.
Κάθε φορά που το κάνω εγώ δεν το πολυκαταλαβαίνω. Μάλλον το θεωρώ φυσιολογικό.
Όταν το δέχομαι όμως με πονάει. Με φοβίζει και με γεμίζει αμφιβολίες.
Ίσως γιατί πιστεύω, ότι κάθε ανθρώπινη καρδιά μόλις γνωρίσει την αγάπη εξαγιάζεται. Δεν μπορώ καν να πιστέψω, ότι μπορεί να σκληρήνει έστω και άθελα...
Λένε, ότι είναι εγωισμός. Εγώ δεν πιστεύω στον εγωισμό. Πιστεύω, στην πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μια πολυπλοκότητα που μπορεί να σε μεταβάλλει άλλοτε σε κτήνος, άλλοτε σε άγιο και άλλοτε σε αόρατο-αδιάφορο άνθρωπο...
Αυτός είναι όλος ο αγώνας της ζωής. Αυτός είναι και όλος ο αγώνας της ύπαρξης. Αυτή είναι η αμαρτία, αυτός είναι και ο παράδεισος.