Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

Πως γεννήθηκε ένα τραγούδι...

Ιανουάριος 2004.

Γιάννης, Θανάσης, Χρήστος, η Ελένη και εγώ.

Στο στούντιο του Σωτήρη στην Σβώλου πριν μετακομίσει.

Έχω σκαρώσει αυτά τα στιχάκια, ο Γιάννης με μία παλιά κιθάρα και η Ελένη με το βιολί της.

Ξεκινάμε να γράφουμε...

Όταν στέκομαι μπροστά στο μικρόφωνο τρέμω...Αλλά βγαίνει φωνή...

Ο Γιάννης και ο Θανάσης πιο άνετοι. Ο Χρήστος αγχωμένος...

Γράψαμε, γελάσαμε και φύγαμε. Πρώτη και τελευταία φορά.

Χωρίς λόγο και σκοπό...

Οκτώ και βάλε χρόνια μετά είπα να το ανεβάσω στο youtube που τότε δεν υπήρχε καν...Έτσι για καταγραφή...Έτσι για την πάρτη μου...Και για εσάς αν σας ενδιαφέρει...Καλή ακρόαση...


Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Μήπως τελικά είμαστε η γενιά του μίσους;



Κάποτε διάβασα μια συνέντευξη της Ράντου, που έλεγε ότι η μισή μας ζωή περνάει, αναλογιζόμενοι αν θα έπρεπε να μιλήσουμε τις στιγμές που αδικηθήκαμε. Ο Κώστας ο Βουτσάς πάλι μου έλεγε ότι έστησε την καριέρα του με το "Συγγνώμη και ευχαριστώ", κάνοντας με τα χέρια του την κίνηση του ανθρώπου που "χώνεται" στο πλήθος και χωρίς να το καταλάβει κανείς βρίσκεται στην πρώτη σειρά.

Απόψεις άλλων δεκαετιών. Σα να αγρίεψε η εποχή σήμερα.Το μπινελίκι στο στόμα. Ούτε δεύτερη σκέψη, ούτε συγγνώμη και ευχαριστώ. Μετράς την επιρροή σου με γαμωσταυρίδια. Και δυστυχώς στόμα και καρδιά είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Από το περίσσευμα της καρδιάς σου σχηματίζονται οι λέξεις και οι φράσεις που χαρίζεις ή φτύνεις στον αδελφό σου.


Αισθάνομαι σα να μεγαλώνει μια ολόκληρη γενιά στην έλλειψη ανοχής. Και αυτή φέρνει το μίσος με την σειρά της. Ο Θεός να φυλάξει...αν δεν τον έχουμε μισήσει και αυτόν μέχρι τότε...


Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Επειδή έλειψα καιρό αλάνια...



Μετράω μέρες...ακονίζω ξανά την πένα μου...Μαζεύω θέματα...Κόντρα δημοσιεύματα...Έλειψα καιρό και ας ήμουν καλύτερος από πολλούς του συναφιού μου...Γιατί δεν πάτησα σε πλάτη άλλου...Δεν είχα γονιό που να με σπρώξει...Μόνο το ταλέντο μου, τις ατελείωτες ώρες πάνω από το pc και τις ατελείωτες βόλτες για να συλλέξω εικόνες...

Σύντομα θα τα πούμε ξανά. Και σωστά. Όχι σκόρπια.