Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Rodes - Apomythopoihsh Tora!



Επανεκκίνηση του Blog με λιγότερη κλάψα, περισσότερη αιτία και απομυθοποίηση. Τόνους απομυθοποίηση. Τώρα!

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

active member - pisw den gyrnaw



Για τα χρόνια που παιρνάνε σα νερό...Για όλα αυτά που φοβάμαι να αντικρύζω κοιτάζοντας πίσω...Για τα πρόσωπα που ήθελα να είναι δίπλα μου αλλά λείπουν...Και για αυτά που άθελα μου, μου φορτώθηκαν στο σβέρκο...Για όλα αυτά γιορτάζω...Αν και δεν ταιριάζουν πολλά χαμόγελα μέρες σαν και αυτές...

Καθίσατε καιρό ψηλά...



...καιρός να πέσετε...

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

‪ΗΜΙΣΚΟΥΜΠΡΙΑ - ΠΩΣ ΝΑ ΣΟΥ ΤΟ ΠΩ [OFFICIAL VIDEO]‬




"Αν είχε πάθει κρίση μόνο ο Μακρόπουλος, τότε μπορεί φθηνόπουλος να ήταν ο Βασιλόπουλος"

"Μην κάνεις αναπάντητες, έχω φραγή...αλλά νέα συσκευή (τρομάρα να σου 'ρθει)"

"Μπορεί να σου ακούγονται δικαιολογίες του κώλου, μα το ευρώ είναι precious που έλεγε το γκόλουμ"

"Δεν ξαναβλέπεις Nova, κόβω την συνδρόμα, επαναλήψεις μόνο με τον Χάρη Ρώμα"

Αγαπάμε Hmiz απλά! :)

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

katsimixas & ksydous - mexri na pareis pagwto...



Με συναντήσανε προχθές
δυο φίλοι μου στο δρόμο
να κουβαλάω στην πλάτη μου
ένα τσουβάλι φτώχεια,
ένα τσουβάλι φτώχεια...

Τι κάνεις με ρωτήσανε
τους λέω "το κορόιδο"
όσο κι αν τρέξεις τελικά
ποτέ σου δεν προφταίνεις

Τι κάνεις με ρωτήσανε
τους λέω "το κορόιδο"
όσο κι αν τρέξεις φίλε μου
ποτέ δεν προλαβαίνεις

Έτσι κι αλλιώς είναι σικέ
ετούτος ο αγώνας
μέχρι να πάρεις παγωτό
σε βρίσκει ο χειμώνας
σε βρίσκει ο χειμώνας

Έτσι που φεύγει η ζωή
δε λέει ούτε ένα αντίο
και δε μου φτάνει για να πω
ένα μισό αστείο
ένα μισό αστείο

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Πέρι πόλης ο λόγος


Η πόλη είναι φυλακή. Και ως φυλακή δίνει τζούρες ελευθερίας. Σαν το τσιγάρο του φυλακισμένου στο προαύλιο. Στην ψευτοσυντηρητική βαλκανούπολη που ζω όλα αυτά τα χρόνια δεν ένιωσα ποτέ ολότελα ελεύθερος. Οπως δεν ένιωσα και ποτέ ολότελα πνιγμένος. Και ξέρεις γιατί; Γιατί τούτες οι τζούρες είναι τόσο γλυκές που δεν τις ανταλλάζεις με ολάκερο καπνομάγαζο. Στην πόλη σαν κοιτάξεις ολόγυρα σου, δεν βλέπεις λουλούδια, ζώα ή χαμόγελα. Κατεβασμένα κεφάλια και βρώμα έχει παντού. Εχει όμως και μικρές πινελιές ελπίδας και αντίστασης. Μικρά δείγματα πολιτισμού γιομάτου ζωή. Εχει ήχους. Πάει καιρός που έχω πετάξει τα ακουστικά μου. Προτιμώ να ακούω σκόρπιες κουβέντες γύρω μου ή τις μελωδίες από τα περαστικά αυτοκίνητα. Όλα τούτα που μαρτυρούν τον δίπλα άγνωστο περαστικό μας. Στις "4 εποχές" είχε ένα γκραφίτι που έδειχνε δυο πιτσιρίκια να δείχνουν με το δάχτυλο όλους εμάς και να λέει το ένα στο άλλο "Πόλεις τις έλεγαν". Πιτσιρίκια μιας άλλης εποχής που ο πλανήτης θα έχει σωθεί και το μέλλον θα είναι πολύχρωμο και όχι γκρίζο. Ξέρεις τι όμως; Δεν τα ζηλεύω. Καθόλου. Γιατί το εύκολο είναι να εκτιμήσεις την ομορφιά. Η μαγκιά είναι να την ξεχωρίσεις μέσα στην τόση ασχήμια.

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Επειδή κοντεύουμε να τρελαθούμε τελείως...


...και επειδή κάποιοι ξεχνάνε από που και ως που ξεκίνησαν και από που και ως που μιλάνε...

"Θα ξεράσω με τις αγιογραφίες. Ο μακαρίτης είχε πιο φανατικούς εχθρούς κι από τον Μέριλιν Μάνσον. Στην καλύτερη και πιο έντιμη περίπτωση είχε «ορκισμένους πολέμιους». Γράψτε ό,τι θέλετε, (γι αυτό άλλωστε, έχουμε τα σχόλια παρακάτω) αλλά εγώ δεν μπόρεσα να καταπιώ ποτέ το είδος δημοσιογραφίας που εκπροσωπεί η λογική της κρυφής κάμερας, το ρεπορτάζ- αγιατολλάχ και η ανώνυμη μπλογκογραφία με σημαία Λιβερίας. Τον μακαρίτη (και όλη τη σχολή που δημιούργησε) τον «συμπαθούσα» τόσο πολύ, που η πρώτη πρώτη μου, απαίσια, ομολογώ σκέψη μετά το φονικό ήταν: «Ποιος μ… τον έκανε ήρωα;»
Η λογική του «Τρωκτικού» είναι το είδος της ενημέρωσης που λατρεύω να μισώ. Αντιπροσωπεύει όλα όσα μου έμαθαν ότι δεν είναι δημοσιογραφία: αρλούμπες καταγγελίες, ντεμέκ αποκαλύψεις κουτουρού, κάτι χύμα ανορθογραφίες και κουίζ κυτταρίτιδας σε αμοντάριστα πλάνα- ο δε όρος «διασταύρωση»; Μόνο ως σύντομο ανέκδοτο ή σήμα της Τροχαίας λειτουργεί στο μαγαζί αυτών των παιδιών.

Είμαι παλιό κεφάλι και αγύριστο. Στο μεσόκοπο πλέον μυαλό μου, που ακόμα δουλεύει με συντακτική ιεραρχία, τακτοποιημένα κασέ και μονόστηλα, όλο αυτό ισοδυναμούσε ένα κακόηχο ψηφιακό παραλήρημα. Δεν ήξερα να πω ακριβώς τι δουλειά έκαναν τα παιδιά του Τρωκτικού, πάντως με σιγουριά μπορούσα να δηλώσω ότι δεν ασκούσαμε το ίδιο επάγγελμα. Κι όταν άρχισε να σέρνεται γύρω μας αυτό το τοξικό σάλιο, αυτό το χρονικό μιας προαναγγελθείσης δολοφονίας δημοσιογράφου, ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσα να ποτέ σκεφτώ ότι θα ήταν στόχος των εκτελεστών, ήταν ένας «Τρωκτικός. Βλέπετε, δεν τον θεωρούσα «έναν από μας». Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Τα μισά του posts χάλαγαν τον κόσμο γράφοντας ή φιλοξενώντας ανορθόγραφες κραυγές για τους «αλήτες, ρουφιάνους δημοσιογράφους». Διαχώριζε (εκείνος ή η σχολή που δημιούργησε) πλήρως και απολύτως τη θέση του από το επαγγελματικό μας συνάφι. Εγραφε πολύ συχνά ανώνυμα ή ψευδώνυμα, πράγμα που αντιλαμβάνεσθε τι αβύσσους αντιπαλότητας μπορεί να δημιουργήσει με μια διαδικτυακή γειτονιά όπως αυτή του Protagon, ας πούμε, όπου αν δεν υπογράφεις τα κείμενά σου φαρδύπλατος, με τη φωτογραφία σου φάτσα-φόρα, απλώς δεν υπάρχεις.
Δεν ήταν «ένας από μας».
Και μετά τον εκτέλεσαν. Μπορεί να πάγωσε το αίμα μου αλλά περιέργως, ξεπάγωσε το μυαλό μου. Σκέφτηκα «διαφορετικά», που λέμε κι εδώ, στο δικό μας μαγαζί: σκέφτηκα πώς υπάρχει μόνο ένα πράγμα που σιχαίνομαι περισσότερο από τη λογική του ρεπορτάζ-ταλιμπάν, κι αυτό είναι οι ίδιοι οι Ταλιμπάν. Υπάρχει ένα πράγμα που με φοβίζει περισσότερο από την ασύδοτη αρβύλα στο όνομα της ελεύθερης έκφρασης, κι αυτό είναι η κατάργηση της ελεύθερης έκφρασης.

Είμαι παλιό κεφάλι, αγύριστο. Τους αντιπάλους μου τους θέλω ολοζώντανους, υγιέστατους, και στην καλύτερή τους φόρμα, για να μπορώ να τους αντιμάχομαι, με ιδέες, πράξεις και επιχειρήματα. Εκατό χιλιάδες ανώνυμα «τρωκτικά» να ξεφυτρώσουν, τίποτα δεν μπορεί να με τρομάξει από τα κείμενά τους (εκτός ίσως, από το πόσο ανορθόγραφα τα γράφουν, καμιά φορά!) Αλλά ένα και μόνο χτύπημα κουδουνιού, σ΄ένα διαμερισματάκι στην Ηλιούπολη, στις πέντε το πρωϊ; Ένας νέος άντρας που αφήνει ξεψυχώντας, τη γυναίκα που αγαπούσε, μ' ένα μωράκι στην αγκαλιά κι άλλο ένα στην κοιλιά;
Ναι, ξερνάω με τους βαρυπενθούντες κροκοδείλους που θα έκαναν πάρτυ με βίζιτες στο Αβέρωφ, αν τον πατούσε, κατά λάθος, ένα τρένο. Ναι, είχε κάργα εχθρούς. Αλλά αυτός ο άνθρωπος, αγαπητός, μισητός, συμπαθής ή όχι, ήταν αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού μιντιακού μικρόκοσμού μας.
Και φυσικά, ήταν «ένας από μας».
Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
(ΥΓ. Τα βαθύτατα, ειλικρινέστερα, ολόψυχα συλλυπητήριά μου στους οικείους του θύματος. )

Ρίκα Βαγιάνη
"

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Ήρωας - Breathless

Όταν στερέψει η αναπνοή μας, άραγε βρίσκεται άνθρωπος να μας δανείσει;

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

για τα σήμερα


Κείμενο φίλου καλού. Αδερφού.


"Απ'το πρωί έχει κολλήσει το μυαλό μου.
(Το παθαίνω μερικές φορές, τελευταία στις 5 Μάη.)
Τους μάρτυρες της αλήθειας τους είχα πάντα στο εικονοστάσι του εγκεφάλου μου με δέος. Μάρτυρας της αλήθειας γίνεται κάποιος όταν οι εχθροί του ή οι "άνθρωποι" που θίγονται απ' αυτόν, τον αναγνωρίσουν ως τέτοιον. Δηλαδή είναι μια τιμητική μετά θάνατον διάκριση που σου έχουν αναγνωρίσει κ απονείμει αυτοί που δεν σ'αγαπούν.
Σωκράτης Γκιόλιας λοιπόν,
στο μυαλό μου μπαίνει παρέα
με την Άννα Πολιτικόφσκαγια που την έφαγε το καθεστώς Πούτιν,
με την (και σε ταινία γυρισμένη) Veronica Guerin που την εκτέλεσε η ιρλανδέζικη μαφία,
με τον padre Pino Pugliesi που χαλούσε την πιάτσα στην παλερμιτάνικη Cosa Nostra και τον έφαγε μέρα μεσημέρι,
με τον Όσκαρ Ρομέρο, το μάρτυρα -δια χειρός CIA- του Ελ Σαλβαδόρ,
με τον ναπολετάνο προγραμμένο ήδη απ'την Camorra, Ρομπέρτο Σαβιάνο για το "Gomorra".
Να ζεις για την αλήθεια.
Και αν μέχρι ένα λεπτό πριν, κάποιοι σε αμφισβητούσαν ή σε κοιτούσαν με μισό μάτι ως γραφικό, οι δολοφόνοι σου σου δίνουν την επικύρωση της αλήθειας...
Όπως κ γω που το troktiko το κοίταζα με μισό μάτι. Τώρα μας κινούν να το κοιτάμε με 4 μάτια!

Τον Σωκράτη Γκιόλια τον διάβαζα απ' τη στήλη "Αγγίγματα ψυχής" στο Θέμα πριν 4 χρόνια κι έλεγα "δε μπορεί να υπάρχει τέτοια στήλη"... Όσα έλεγε ή έκανε από κει κ πέρα δεν με άγγιζαν ή τα κοιτούσα με δυσπιστία. Μέχρι σήμερα όμως.

Αδέρφοί και φίλοι μου, νομίζω τα περιθώρια της ψεύτικης μιντιακής, κοινωνικής, πολιτικής πραγματικότητας που ζούμε δεν αφήνουν χώρο να μην αρχίσουν να καταλαβαίνουν όλοι (όσοι δεν κρέμονται απ'την TV) τι παίζεται...
Όλα τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων αρχίζουν να "βγαίνουν" κ τελικά μάλλον δεν είναι τυχαίο ποιους χτυπάνε ή ποιους φιμώνουν(!) Μας αναγκάζουν ν'αρχίσουμε να πιστεύουμε σε ένα όσο πιο βαθύ σενάριο; Ποια Σέχτα Επαναστατών ρε καναλάρχες;
Από όλα μ'αρέσει πιο πολύ που τα κανάλια αναφέρουν ότι η ΕΛΑΣ έχει πλέον όλο το αρχείο του δημοσιογράφου στα χέρια του κ θα χυθεί άπλετο φως (αηδία κ να την γράφεις την έκφραση). Ρε, μας δουλεύετε;

Ο Θεός να τον αναπαύει"

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Δεν θέλω να φοβάμαι...

Τον χρόνο που περνάει...

Τον κόσμο που αγριεύει...

Το κεφάλι που κάνει το αλκοόλ...

Τις κακές παρέες με καλή καρδιά...

Την παρουσιά της οικογένειας μου...

Την απουσία του πατέρα μου...

Tην αγάπη της...

Το μέλλον που παίρνει χρώμα σκούρο βαθύ...

Εσένα που διαβάζεις αυτές τις αράδες....

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

"Μετανάστες είμαστε όλοι"


«Μετανάστες είμαστε όλοι»

Του Αλέξανδρου Σαλαμέ
asalames@ekdotiki.gr


Μιλώντας με τον Κώστα, γνωστό και ως «Παράξενο», δεν αισθάνεσαι ότι μιλάς με μια ακόμα hip hop περσόνα αλλά με έναν νέο μιας γενιάς που προσπαθεί να σταθεί όρθιος μέσα στη σημερινή ζούγκλα και να επιβιώσει. Τα τραγούδια του, εξάλλου, αντικατοπτρίζουν όλη αυτή την αγωνία αλλά και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες. Και αυτό το στοιχείο τον κάνει ξεχωριστό.

Το ψευδώνυμο «Παράξενος» δεν ήταν δική μου επιλογή,
αλλά των περισσοτέρων παιδιών στα χρόνια του γυμνασίου και του λυκείου. Προτιμούσα να μένω μακριά από όλο το «νταβαντούρι» και τα «μοντέρνα» πράγματα που έκανε η γενιά μου τότε, και γι' αυτόν τον λόγο με λέγανε όλοι «Παράξενο».

Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα το πώς βλέπω τη σημερινή κοινωνική κατάσταση... Θα απαντήσω με απόσπασμα από το «βλέπω»:
«Καλοί μου άνθρωποι, πού είναι το μέλλον που μου αφήσατε; Πού είναι η ζωή η ωραία που μου λέγατε; Ξυπνάω, για να τρέχω, και τρέχω, για να επιβιώσω, μπας και κάποτε ανταμώσω όλα αυτά για τα οποία αγωνιστήκατε…».

Η μουσική για μένα είναι ένα «ισόβιο εσώψυχο ταξίδι» προς τον κόσμο που ονειρεύομαι, προς τον κόσμο όπου ο άνθρωπος είναι άνθρωπος με αξίες, όπως σεβασμός, αγάπη, αλληλεγγύη και πίστη... Και δεν ενδιαφέρομαι να μολύνω αυτό το συναίσθημα για τα λεφτά και τις εφήμερες δόξες τους... Χάρισμα τους !

Μέσα από τα τραγούδια μου, προσπαθώ να δίνω δύναμη... Δύναμη να μη τα παρατάμε ποτέ, να στεκόμαστε στα πόδια μας, να συνεχίσουμε να παλεύουμε για έναν καλύτερο και πιο όμορφο κόσμο. Έναν κόσμο όπου θα είμαστε όλοι αδέρφια και θα νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον, όπου θα βοηθάμε ο ένας τον άλλον, και, όταν κάποιος σκοντάψει, θα απλώνουμε όλοι το χέρι, για να τον βοηθήσουμε να σηκωθεί, έναν κόσμο με γνώμονα την ανθρωπιά και τον σεβασμό.

Ζούμε στη χώρα όπου υποδεχόμαστε τους μετανάστες από την πίσω πόρτα, κάνουμε τα στραβά τα μάτια (κάποιοι τα τσεπώνουν κιόλας), και ύστερα για όλα μας φταίνε οι μετανάστες… Αντί να κοιτάμε τις δυσκολίες που έχουν περάσει, αντί να συμπαραστεκόμαστε και να τους βοηθάμε να ζήσουν με αξιοπρέπεια, όπως αξίζει σε κάθε άνθρωπο, και με ίσα κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα, κοιτάμε να ρίξουμε όλο το φταίξιμο για την κοινωνική σαπίλα μας πάνω τους. Μετανάστες είμαστε όλοι.

Αν και το μέλλον ποτέ δεν ξέρεις τι σου κρύβει, θέλω να πιστεύω πως τον Σεπτέμβρη θα μοιραστώ με όποιον γουστάρει μία καινούργια μουσική περιπέτεια, την οποία ετοιμάζω εδώ και κάποια χρόνια.

Άκου τον Παράξενο στο:
http://www.myspace.com/para3enos

Σημ.Από το free press της Θεσσαλονίκης "Διαδρομές"

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Τι είναι αυτό που μένει τελικά;


Κυριακή μεσημέρι. Αφάγωτος και με τον μέτριο καφέ να φέρνει περίεργους θορύβους στο στομάχι. Βάζω και ακούω τον δίσκο-αφιέρωμα στον Μάνο Ξυδού.

Ακούγεται η φωνή του. Εχει φύγει από την ζωή εδώ και καιρό. Το ξέρεις;

Η φωνή του μπλέκεται με τις φωνές άλλων ζωντανών μεγάλων τραγουδιστών της εποχής.

Και αναρωτιέμαι τι από αυτά έχει σημασία τελικά.

Τι έμεινε τελικά στον Μάνο. Αν κοιτάει από ψηλά που προτιμά να στρέφει το βλέμμα του.

Ο π.Θεμιστοκλής από την Κέρκυρα είχε πει κάποτε, ότι σαν βρίσκεται σε μια κηδεία, για να ψάλει την νεκρώσιμη ακολουθία, μόνη του έγνοια είναι αν τελικά ο άνθρωπος που κηδεύεται, έζησε την ζωή που επιθυμούσε. 'Η καλύτερα την ζωή που του άρμοζε. Και αν φεύγοντας άφησε κάτι για να κάνει τον κόσμο μια στάλα καλύτερο.

Ο Μάνος άφησε μαζί με μια ντουζίνα όμορφα τραγούδια και παιδιά στον κόσμο. Τον ομόρφυνε με πολλούς τρόπους.

Εγώ πολλές φορές αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω να αφήσω στον κόσμο ένα μικρό στίγμα για να τον ομορφύνω.

Γιατί θέλει μαγκιά να κάνεις τον κόσμο γύρω σου πιο όμορφο. Και κότσια. Πολλά κότσια τελικά.

Πολλοί διατείνονται ότι εκεί είναι η έγνοια τους αλλά είναι μπαρούφες.

Η μισή μας ζωή κινείται από το πως θα κάνουμε τους άλλους να ξεστομίσουν πόσο γαμάτοι είμαστε.

Δουλεύουμε για αυτό. Προσφέρουμε για αυτό. Κάνουμε οικογένεια για αυτό.

Και τελικά όλα τα κάνουμε μισά και πάνω που έρχονται τα πρώτα γεράματα ρίχνουμε μια κλωτσιά και τα βροντάμε όλα μπας και προλάβουμε να ζήσουμε την ζωή που μας στέρησαν οι επιλογές μας.

Φοβερό δεν είναι;

Για αυτό σου λέει. Θέλει τρελή μαγκιά και μεγάλα αρχίδια από τα χίλια πράγματα που κάνεις, να διαλέξεις ένα. Όχι περισσότερα. Που θα το κάνεις για να άφήσεις κάτι πίσω σου.

Που θα το βλέπεις από ψηλά και θα καμαρώνεις.

Όπως φαντάζομαι, ότι θα κάνει ο Μάνος. Είτε για τα παιδιά του, είτε για τα τραγούδια του. Ειτε για τις γυναίκες που αγάπησε. Μπορεί και για όλα μαζί.


Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Κάθε γράμμα και ρήμα...κάθε ρήμα και ελπίδα...



Αγαπώ

Βοηθάω

Γλυκαίνω

Δένομαι

Ερωτεύομαι

Ζω

Ηγούμαι

Θέλω

Ικανοποιώ

Κρατώ

Λαμπω

Μαθαίνω

Νιώθω

Ξοδεύομαι

Ορκίζομαι

Παλεύω

Ρεμβάζω

Συσπειρώνομαι

Τραγουδώ

Υφαίνω

Φανερώνω

Χαίρομαι

Ψαλιδίζω

Ωριμάζω

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Κάθε άνθρωπος σύμπαν αυτόνομο...


Μπορεί να πιστεύεις στην αγάπη, στο δώσιμο, στο άδειασμα της δικής σου ψυχής να δεχτείς έναν άλλο, αλλά σε όλα υπάρχει και η εντροπία του πράγματος.
Σκληρό αλλά κάθε άνθρωπος είναι ένας πλανήτης. 'Η καλύτερα ένα σύμπαν ολάκερο. Γεμάτο από αγωνίες, στιγμές, φοβίες, φωνές. Όσο και να θέλει να δώσει πάντα θα πνίγεται στα δικά του προβλήματα.
Κάθε φορά που το κάνω εγώ δεν το πολυκαταλαβαίνω. Μάλλον το θεωρώ φυσιολογικό.
Όταν το δέχομαι όμως με πονάει. Με φοβίζει και με γεμίζει αμφιβολίες.
Ίσως γιατί πιστεύω, ότι κάθε ανθρώπινη καρδιά μόλις γνωρίσει την αγάπη εξαγιάζεται. Δεν μπορώ καν να πιστέψω, ότι μπορεί να σκληρήνει έστω και άθελα...
Λένε, ότι είναι εγωισμός. Εγώ δεν πιστεύω στον εγωισμό. Πιστεύω, στην πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μια πολυπλοκότητα που μπορεί να σε μεταβάλλει άλλοτε σε κτήνος, άλλοτε σε άγιο και άλλοτε σε αόρατο-αδιάφορο άνθρωπο...
Αυτός είναι όλος ο αγώνας της ζωής. Αυτός είναι και όλος ο αγώνας της ύπαρξης. Αυτή είναι η αμαρτία, αυτός είναι και ο παράδεισος.

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

ΔΠΘ feat. Αλλοπροσαλλος - Καθε φορα που αλλαζω προσωπο




Μέσα από τόση οχλαγωγία διάλεξα οικιοθελώς την μόναξια...

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Ποίηση ως τα μπούνια


του Αλέξανδρου Σαλαμέ
asalames@ekdotiki.gr

Το ξεκαθαρίζω. Η μια σελίδα που αφιερώνω είναι είναι πολύ λίγη, για να περιγράψει τον Δ.Π.Θ. Ένας δρόμικος ποιητής, που με όχημα το ραπ και τους «Ψυχόδραμα» άφησε μια σειρά μελοποιημένα διαμάντια, τα οποία άθελά τους σημάδεψαν μια γενιά.

Ονόμασα τον εαυτό μου «Δεύτερο Πρόσωπο Θλιμμένο» (Δ.Π.Θ.) στα 13 μου,
όταν ξεκίνησα να γράφω ραπ. Έχει να κάνει με την ομοιότητα που έχω ως φυσιογνωμία με τη μητέρα μου. Κάποιοι φίλοι μου μού είπαν τότε ότι, ακόμη και όταν χαμογελάω, βγάζουν θλίψη, όπως ακριβώς και της μητέρα μου. Αυτή ήταν το πρώτο θλιμμένο πρόσωπο, λοιπόν, και εγώ το δεύτερο...

Αλλάζω, πολλές φορές, ονόματα ανάλογα με τις περιόδους της ζωής μου και το τι βιώνω. Τον τελευταίο καιρό, θέλω να με φωνάζουν «Μαύρο Λούκι», καθώς, από κάποια στιγμή και μετά, μπήκα σε μια διαδικασία κακής ζωής, όπου αναμείχθηκα με παράνομες δραστηριότητες και εθισμούς σε ουσίες. Όντας, λοιπόν, μέσα σε αυτήν τη φάση, ο κόσμος που συναναστρέφομαι και τα μέρη όπου κυκλοφορώ είναι το δικό μου «Μαύρο Λούκι». Μέρη με ανθρώπους που ζουν επικινδύνως.

Τη ραπ μουσική την γούσταρα, πριν καν μάθω ό,τι ονομάζεται έτσι. Θυμάμαι να την ακούω στα έντεκα στο ραδιόφωνο και να εντυπωσιάζομαι. Και, όταν ξεκίνησα να γράφω, δεν ήξερα ότι υπάρχει καν ελληνικό ραπ. Άκουγα μόνο ξένους καλλιτέχνες και, με βάση αυτά, μπήκα στη διαδικασία να πειραματιστώ και να δω πώς γίνεται. Μόνη επιρροή μου ήμουν εγώ.

Η ιστορία των «Ψυχόδραμα» ξεκινάει από την παιδική μου ηλικία. Πήγαινα στο ίδιο σχολείο με τον «Αλλοπρόσαλλο», και σχηματίσαμε μια ομάδα δέκα ατόμων περίπου, τους «237», όπου κάναμε, μεταξύ άλλων, και γκραφίτι αλλά είχαμε και αγάπη στις ρίμες. Στήσαμε, λοιπόν, ένα πρόχειρο στουντιάκι στο σπίτι του «Αλλοπρόσαλλου». Μαζί μας ήταν και ο wzi1 αλλά και ο dj-dead, ο οποίος δεν ζει πια.

Οι «Ψυχόδραμα» κατά βάση είναι μια παρέα. Μεγαλώσαμε όλοι μαζί. Αγαπάμε ο ένας τον άλλο και πονάμε ο ένας τον άλλο. Από εκεί και πέρα, αυτή η παρέα έβγαλε και μια μουσική, που είναι αποτέλεσμα του ψυχισμού του καθενός και μπλέκεται σε ένα κράμα, το οποίο προκύπτει με κύρια μορφή έκφρασης τη ραπ μουσική.

Έναν φόβο έχω μόνο, φίλε. Να μη χάσω δικό μου άνθρωπο. Για εμένα δεν με νοιάζει. Αλλά για τους ανθρώπους που αγαπάς δεν έχεις τον έλεγχο του τι μπορεί να τους συμβεί. Όσο για τους εφιάλτες που περιγράφω στα κομμάτια μου, οι περισσότεροι είναι αληθινοί. Δεν ήταν εικόνες που είδα στο κρεβάτι μου με κλειστά μάτια, αλλά περπατούσα μέσα σε αυτές. Ανάσαινα, μάτωνα και ίδρωνα, αλλά δεν μπορούσα να φύγω.

Ο Δ.Π.Θ. στον ιστό:
www.myspace.com/DP8TOMAYROLOUKI

Σημ.Από το free press "Διαδρομές"

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Μου το έστειλε ένας φίλος....



Πως να σε αντιμετωπίσω φόβε;
Ποσά αστέρια και θάλασσες να μαζέψω για να σε καλοπιάσω;
Ντρέπεσαι ποτέ φόβε;
Εσύ φοβάσαι καθόλου ή δεν είναι δική σου δουλειά αυτή;
Φόβε…
Τα αδέλφια σου; Οι γονείς σου;
Τι απέγιναν;
Φόβε…
Αγάπησες ποτέ φόβε; Έκανες φιλίες;
Το μυαλό σου που ταξιδεύει;
Στον φίλο μου; Στον διπλανό μου; Σε μένα; Σε όποιον μου μοιάζει;
Ποιος θα ναι ο επόμενος;
Φόβε..
Γράφω και μικραίνεις,
πίνω και σβήνεις.
Πόσο μικρός μου φαίνεσαι τώρα και πόσο μεγαλύτερος θα ‘σαι όταν ξυπνήσω;
Φόβε...
Ζει κανείς χωρίς εσένα;
Από τι υλικό είσαι φτιαγμένος φόβε;
Που είσαι φόβε;
Έλα τρύπησε το μυαλό μου, κάνε τα χέρια μου να τρέμουν και το σφυγμό να μεγαλώνει.
Φόβε…
Δυο συλλαβές έχεις.
Η πρώτη σου είναι ανάλαφρη,
η δεύτερη φόβε είναι καταλυτική, τρομακτική, μήπως επειδή είναι τελευταία; Δεν ξέρω φόβε.
Ποιο είναι το σχήμα σου;
Ο αγαπημένος σου αριθμός; Μήπως το 7;
Φόβε…
Νομίζω πως αν δεν ήσουν εσύ δεν θα γινόμασταν καλύτεροι.
Φόβε…
Μη με αφήνεις να αγαπάω φοβισμένα,
μη με αφήνεις να πίνω φοβισμένα,.
με μπερδεύεις φόβε, να σε αγαπήσω ή να σε μισήσω;
Μήπως αξίζεις και τα δυο φόβε;
Μήπως ο καθένας μας μπορεί να κάνει και μια δολοφονία;
Μήπως ο καθένας είναι και ένας μικρός Θεός;
Φόβε...
Λίγο έλειψε να σε γράψω «Θεέ», γιατί φόβε;

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Τρέξε μακριά από τη σιγουριά σου

Φοβάμαι κάθε φορά που βλέπω ειδήσεις. Τις νύχτες συχνά πνίγομαι σε σκέψεις. Αναρωτιέμαι αν θα με βρει η επόμενη μέρα στο γραφείο μου ή τρέχοντας από πόρτα σε πόρτα με ένα ένθετο αγγελιών στο χέρι. Και αν πάρω δάνειο; Και αν κάνω οικογένεια; Κάθε «αν» και ένας κρίκος στην αλυσίδα που μόνος μου διάλεξα να φορέσω. Οι άλλοι απλά μου θυμίζουν να την κοιτάξω.

Και μόνο να ήξερες τι δύναμη κρύβεις μέσα σου

Στην άκρη του γκρεμού αν έρθει η στιγμή που θα πρέπει να πηδήξεις δυο επιλογές έχεις. Να αφήσεις τον εαυτό σου να πέσει στο κενό ή να ανοίξεις τα φτερά που έχεις καλά κρυμμένα στις πλάτες σου και να πετάξεις ψηλά. Μπορείς να ρημάξεις την ζωή σου πριν καν την ξεκινήσεις ή να χαμογελάς χωρίς να σφίγγεις τα δόντια ελπίζοντας στην καινούργια μέρα που θα ξημερώσει. Οι πιο πονεμένοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει ήταν και αυτοί που μου χάρισαν τα ωραιότερα χαμόγελα του κόσμου. Γιατί χαμογελάς πραγματικά όταν το μόνο που σου μένει είναι να ελπίζεις. Καμιά δουλειά του κόσμου όσο καλή και αν είναι δεν θα σου φέρει πίσω την αξιοπρέπεια σου αν την έχασες στην προσπάθεια να κερδίσεις ή να κρατήσεις αυτή την δουλειά. Έρχονται δύσκολες μέρες είναι αλήθεια. Αλλά θα γίνουν ακόμη πιο δύσκολες αν αντί να αντικρίζει ο ένας τον άλλο στα μάτια προτιμούμε να στεκόμαστε σκυμμένοι και να παρατηρούμε την σκιά μας αντί να κοιτάμε τον ήλιο κατάματα. Ο ήλιος ή θα σε ζεστάνει ή θα σε κάψει. Η σκιά πάλι πάντα θα σέρνεται δίπλα στα βήματα σου. Το ζήτημα είναι εσύ ποιόν διαλέγεις για συνοδοιπόρο σε τούτο το ταξίδι.

Περάσανε τα χρόνια...






...ΤΑ ΠΙΟΝΙΑ ΜΕΙΝΑΝ ΠΙΟΝΙΑ...

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Opos ksipnoun oi erastes - Giannis Aggelakas

Δεν χρειάζονται σχόλια...

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Καινούργια μέρα…πάλεψε και αυτή

Πάλεψε για να την κάνεις ομορφότερη. Πάλεψε για να δώσεις στον εαυτό σου όλα όσα του αξίζουν. Πάλεψε για να μείνεις όρθιος και να κοιτάξεις την θύελλα κατάματα. Πάλεψε για να σηκωθείς ξανά ακόμη και αν αυτή είναι τόσο δυνατή που τελικά σε ρίξει κάτω.

Κάποιος γελάει στα σχέδια σου

Το είδα σε μια ταινία που διαπραγματεύονταν την ινδιάνικη σοφία. Μπορεί βέβαια και να ήταν απλά μια αμερικάνικη «τσίχλα». Δεν θυμάμαι. Αυτό που μου έμεινε πάντως ήταν μια παλιά ινδιάνικη παροιμία η οποία έλεγε «Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια για το μέλλον, ο Θεός γελάει». Πολύ σοφό, πολύ πραγματικό και πάνω από όλα επίκαιρο. Τούτη η νέα εποχή που ξημερώνει δεν ενδείκνυται για μεγάλα σχέδια. Εχει αυξηθεί πολύ ο πληθυσμός και μαζί και οι άνθρωποι που είναι διατεθειμένοι να σου τα τσαλακώσουν ή αυτοί που θα τα εκμεταλλευτούν για να κερδίσουν μέσα από αυτά. Όπως και να έχει το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Κλείσιμο ενός κύκλου και άνοιγμα ενός νέου. Η άνοιγμα πολλών μαζί. Μέρα με την μέρα και καινούργιος κύκλος. Αυτό είναι και το καλύτερο από όλα. Να ζεις, να γελάς και να περιμένεις μια καινούργια έκπληξη και όχι να περπατάς στο σκοτάδι περιμένοντας το φως στην άκρη του τούνελ. Αυτό μπορεί και να μην φανεί ποτέ.

Σάβανα παντού...


Πάρτο νομοτέλεια πάρτο κανόνα της ζωής.Η νέα γενιά έρχεται με πάντοτε με περισσότερη δύναμη από αυτή που μπορεί να σηκώσει η προηγούμενη της. Η προηγούμενη πρέπει απλά να την αγκαλιάσει και να την "εκμεταλλευτεί" αντί να στήσει αναχώματα. Γιατί και αυτά δεν αντέχουν πολύ και έρχονται και την πλακώνουν. Ένα μυστήριο πράγμα σε αυτή την χώρα όμως, τα σάβανα να είναι τόσα πολλά που τελικά να ενώνουν τις δυνάμεις τους και να κάνουν κουμάντο πάντα και για πάντα. Μυστήρια πράγματα...

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Προπάτωρ & Άγνωστος Χειμώνας - Γράψε αλήθεια



Αν χρειαστεί κάνε με παράδειγμα…


Αυτή την γωνιά του χαρτιού που διαβάζεις τούτες τις γραμμές δεν μου την χάρισε κανείς απλόχερα. Πάλεψα, ξενύχτησα, έβαλα τα κλάματα από την πίεση, έκανα και δυο και τρεις δουλειές και τελικά την κέρδισα με το σπαθί μου. Και κάθε μέρα που περνάει ανανεώνω το ραντεβού μαζί της και μαζί σου. Και ας καίγεται το σύμπαν εκεί έξω.

Από μικρό παιδί δεν γονατίζω

Οσες δυσκολίες και να πέρασα πάντα πίστευα στους κύκλους που ανοίγουν και κλείνουν. Πάντα εκεί που έλεγα, ότι τίποτα δεν μπορούσε να πάει χειρότερα άξαφνα, κάποιο φως ξεπρόβαλλε και έδινε μια λύση στο πρόβλημα μου. Μόνο που για να πιάσω την λύση από τα μαλλιά και να την φέρω βόλτα έπρεπε να δουλέψω σκληρά. Χωρίς να ψάχνω δικαιολογίες και χωρίς να κλαψουρίζω για την πίεση που τρώω στη μάπα. Και πάντα κάπου έβγαινε αυτή η διαδικασία. Πάντα στο τέλος λυτρωνόμουν. Μπορεί τα πόδια μου να έχουν γράψει πολλά χιλιόμετρα δουλειάς, αλλά τα γόνατα μου είναι άθικτα. Ούτε μια στιγμή δεν γονάτισα. Και ούτε και τώρα πρόκειται. Που οι εποχές και οι κυβερνήσεις μας το προστάζουν. Θα στέκομαι απέναντι από το χάος και θα το κοιτάζω στα μάτια. Αν χρειαστεί θα ρθούμε και στα χέρια. Και να δούμε ποιος θα κερδίσει στο τέλος.

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Νοσφεράτου...


Θα 'ναι δεν θα 'ναι 3.00 το πρωί. Καθισμένος μπροστά στο netbook ψάχνωντας μια αφορμή αλλιώτικη από τις συνηθισμένες για να ξεράσω την κούραση και τη μιζέρια της μέρας, ανοίγω ένα μπουκάλι λευκό κρασί και βάζω τον καινούργιο δίσκο του Παύλου Παυλίδη.
Μυσταγωγίας ξεκίνημα.
"Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει ο τίτλος". Μια γυναίκα ζωγραφιστή με βλέμμα αυστηρό στο εξώφυλλο. Από αυτές που περιγράφει όλο και πιο συχνά στα τραγούδια του. Αυτή που κάποτε είχε όνομα και την έλεγαν "Κατερίνα" αλλά τώρα πια είναι μια "κυρία". Άλλοτε παράξενη και άλλοτε περαστική. Τούτη δω μοιάζει να κατάγεται από την χώρα των Ταύρων.
Κάτσε να δω καλύτερα την μακρυά της φούστα και την βεντάλια ακουμπισμένη προσεκτικά μπροστά της.
Ναι είμαι σίγουρος. Τούτη δω η κυρία είναι από εκείνα τα μέρη.
Τα τραγούδια κυλάνε εύκολα και γρήγορα σαν το φθηνό λευκό κρασί. Σαν τα δευτερόλεπτα που αν τα βάλεις το ένα δίπλα στο άλλο σημαίνουν μια ολάκερη ζωή.
Το μυαλό και το αυτί μου σκαλώνουν ένα κομμάτι πριν το τέλος.
"Νοσφεράτου".
Από μικρός είχα μια μανία και αγάπη μεγάλη. Τα θρίλερ τα μισούσα. Μόνο κάτι παράξενα και πολλές φορές δύσμορφα πλάσματα αγαπούσα από όλες αυτές τις ταινίες. Τους βρικόλακες.
Με γοήτευε η αθανασία τους. Με γοήτευε η θλίψη στο βλέμμα τους που μπλέκονταν με την μεγαλομανία τους. Μα πάνω από όλα με γοήτευε το γεγονός, ότι ενώ ήταν βουτηγμένοι στα πάθη τους, ταυτόχρονα ήταν σίγουροι για την αιώνια αγάπη. Την παντοτινή. Όχι για αυτή που κρατάει μια ζωή και σβήνει με την τελευταία πνοή. Για την άχρονη αγάπη. Την αταίριαστη από κάθε εσχατολογική φανφάρα. Αυτή που υπάρχει και όταν το τελευταίο ίχνος ανθρώπου θα έχει σβήσει από τη γη.
Το κομμάτι μπαίνει στο repeat. Ξανά και ξανά μέχρι να γίνει ένα με μένα και η τελευταία λέξη του.
Ήμουν κάτι λιγότερο από 25 όταν είδα στο Επταπύργιο παρουσία ζωντανής ορχήστρας με τον Μπαντούκ στην κιθάρα και την Φριντζήλα στα φωνητικά το "Νοσφεράτου". Δεν με τρόμαζε. Δεν με απωθούσε καν. Δεν τον φοβόμουν. Ήθελα μόνο να είναι στο τέλος λίγο πιο χαρούμενος από την θλίψη στην οποία ήταν βυθισμένο το πρόσωπο του. Ήθελα να χαμογελάσει δείχνοντας τα δυο του κοφτερά δόντια.Ήθελα να πιστέψει ότι δεν ψημερώνει νύχτα και μόνο νύχτα για αυτόν. Αλλά τίποτα από αυτά που ήθελα δεν έγινε.

"Αν το θες εσύ μες στα όνειρα σου
γίνομαι σκιά γίνομαι σκιά σου
μέσα στη βροχή γέρνεις το κεφάλι
έρχεται η αυγή και θα φύγω πάλι

Αν το θες εσύ μες στο όνειρο σου
μια μικρή πληγή θα 'μαι στο λαιμό σου
όταν η σιωπή πέσει σα σταγόνα
τρέξε να κρυφτείς μείνε λίγο ακόμα

Αν το θες εσύ μες στα όνειρα σου
θα ΄μαι η σκιά δίπλα στη σκιά σου
ώσπου η αυγή πάλι να πετάξει
πάνω στο νερό κόκκινο μετάξι"

Αν το θες εσύ...πάρε με τηλέφωνο...Σε είχα πιο πολύ ανάγκη από ποτέ τώρα και ας μην είχα να σου πω ούτε μια κουβέντα σοβαρή...Λίγο να μιλούσαμε μόνο τώρα που όλα είναι τρωτά...Αύριο θα 'ναι μια ακόμα γαμημένη μέρα...Είναι όμορφη η νύχτα και τα πλάσματα της βλέπεις...

Αν το θες εσύ...



Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Rapsodos Filologos - Ogdontapente - Lyrics

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Αυτή η πόλη όσο μεγαλώνει...

...τόσο την φοβάμαι...

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Που να στραφείς...


...και σε ποιόν να απευθυνθείς;

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

eisvoleas + Guru (best quality)



O Keith Elam που έγινε γνωστός ως Guru πέθανε στις 19 Απριλίου από καρκίνο. Κρατούσε μυστική την επιδείνωση της υγείας του μέχρι που έπαθε καρδιακή προσβολή και στις 2 Μαρτίου έπεσε σε κώμα, απ'το οποίο ξύπνησε αργότερα, αλλά δεν απέφυγε τελικά το μοιραίο. Είχε γεννηθεί στο Roxbury της Βοστώνης πριν 43 χρόνια.

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Who's the boss!


Τεχνολογία και μαλακίες...

Είναι του δρόμου η χαρά…


Λεωφορείο για Αθήνα –Αεροπλάνο για Μιλάνο –Τρένο για Βενετία, Τρένο για Μιλάνο –Αεροπλάνο για Αθήνα –Καράβι για Σαντορίνη –Καράβι για Αθήνα –Τρένο για Θεσσαλονίκη –Σπίτι. Επιστροφή. Εικόνες ένα σωρό από το ταξίδι που έκανα πέρσι τέτοια εποχή και κάπου στην μέση εγώ να χαζεύω τον ορίζοντα που ξεμακραίνει από την μια μεριά και αυτόν που πλησιάζει από την άλλη. Ίδιο νόμισμα όπως και να τον κοιτάξεις. Όπως η ζωή.

Δρόμος και πάλι δρόμος

Από μικρό παιδί δεν γούσταρα να έχω και πολλές παρτίδες με τον προορισμό. Μπορούσα να βρεθώ σε οποιοδήποτε σημείο της πόλης μόνο και μόνο γιατί η διαδρομή που θα ακολουθούσα θα μου γέμιζε το μάτι. Δε μπα να έφτανα στο απόλυτο τίποτα. Το πολύ πολύ να έκανα μεταβολή και να επαναλάμβανα τον ίδιο δρόμο. Έτσι και στον δρόμο για το σχολείο, το πανεπιστήμιο, τον στρατό, την δουλειά, την βραδινή έξοδο. Πιο πολύ διασκέδαζα όταν πηγαίνοντας κάπου, σκάρωνα σχέδια, σκεφτόμουν γνωστούς και φίλους που έχω καιρό να δω ή παρατηρούσα εικόνες γύρω μου που τις μετέτρεπα σε ολόκληρες προτάσεις και τις έγραφα στο πρώτο χαρτί που έβρισκα μπροστά μου. Κανένας προορισμός δεν συγκρίνεται στο μικρό μου μυαλό με την χαρά και την αγωνία που έχεις για να τον φτάσεις. Και καμία ανάμνηση από κανένα μέρος του κόσμου που τελικά θα καταλήξεις ύστερα από ένα μεγάλο ταξίδι δεν συγκρίνεται με τις εικόνες που θα συναντήσεις στον δρόμο για το μέρος αυτό. Σαν το μικρό κοριτσάκι της φωτογραφίας από το Σουδάν που συνάντησα στο τρένο στον δρόμο για Φλωρεντία με τα τεράστια πανέξυπνα μάτια που επαναλάμβανε με χάρη τους μορφασμούς έκπληξης που της έκανα. Αν δεν άξιζε όλο το ταξίδι για αυτή την εικόνα, τότε για τι άξιζε;

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Καλό ταξίδι φίλε...


...εκεί που θα πας να συνεχίσεις να γράφεις την μουσική σου και να τραγουδάς βραχνά όπως πάντα...

Υ.Γ.Κάνας μαλάκας θα φύγει από αυτό τον πλανήτη;

Θέλεις να μάθεις ποιος είμαι;

Κέρασε με ένα κιλό κρασί και άφησε με να σε κεράσω το επόμενο. Μη με ρωτάς για την δουλειά. Αν πάω να σου μιλήσω για αυτή διέκοψε με με αγένεια και ρώτησε με αν με γεμίζει ακόμα.
Αφησε με να σου μιλάω για τη μουσική με τις ώρες. Γιατί αυτή αγαπώ περισσότερο και από τους ανθρώπους καμιά φορά. Αυτή μου έκανε συντροφιά τις ατελείωτες νεκρές νύχτες, που καθόμουν με το παλιό μου cd player στη κουζίνα του πατρικού μου.
Θύμισε μου τα λάθη μου και θύμωσε μαζί μου για αυτά. Μη με αφήνεις να τα προσπεράσω χαμογελώντας αθώα και βρίσκοντας μια πρόχειρη δικαιολογία για κάθε ένα από αυτά
Ρωτησε με για εκείνη. Για το πώς εισέβαλλε στη ζωή μου ξαφνικά. Και προσπάθησε να μου θυμίσεις πως ήταν η ζωή μου πριν την γνωρίσω. Αναρωτήσου και ρώτα με αν την εκτιμώ όσο πρέπει.
Μείνε σιωπηλός όσο σου περιγράφω τις δυσκολίες της οικογένειας μου. Αφησε με να τελειώσω αλλά στο τέλος μη με κοιτάξεις με συμπόνια. Το μισώ. Απλά άλλαξε κουβέντα σε κάτι πιο ευχάριστο. Εγώ θα έχω αλαφρύνει.
Περπάτησε μαζί μου στη κρύα σκοτεινή Θεσσαλονίκη. Αφησε με να σε πάω σπίτι και στο δρόμο πες μου τι σε απασχολεί. Κάνε ένα τσιγάρο μαζί μου κάτω από το σπίτι σου. Καληνύχτισε με εγκάρδια και ανανέωσε το ραντεβού. Ακόμη και αν αργήσει…

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Νίψον Ανομήματα..Μη Μόναν Όψιν...


Μας έχει ρημάξει η νέα εποχή. Πάνω που θέλουμε να φύγουμε από τη φωλιά της μάνας μας και να μην την ματάφήσουμε να μας ταϊσει στο στόμα, μια ολόκληρη γαμωεποχή μας σπρώχνει πάλι πίσω. Σε έναν τόπο που χει πεθάνει και έχει αρχίσει να βρωμάει ακόμα νιώθεις μοναχός ζωντανός. Σε ένα τόπο που οι παιδικές φωνές δίνουν τον τόπο του στα τύμπανα πολέμου. Πρόσωπα που αντί να ψάχνουν τον ουρανό κοιτούν κάτω μπας και βρουν κανένα πεταμένο κέρμα. Όχι δεν είναι η γενιά μου αυτή. Η γενιά μου δεν βυθίζει μέσα στο αλκοόλ τα όνειρα της. Δεν ασχολείται με μια ακριβή πουτάνα. Δεν φοβάται να αντικρύσει το άδικο και να το τσακίσει. Κάποιο λάθος κάναμε. Και θα το ανακαλύψω. Ένα ταρακούνημα ήθελα μόνο να τα βάλω όλα πάλι κάτω από τη αρχή...Ευχαριστώ Α. για όλα...

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Hip hop θα πει καταγγέλλω


Ο Ανδρείκελος –κατά κόσμον Δημήτρης Κουντούρης- είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση hip hop καλλιτέχνη. Τα δέκα και πλέον χρόνια που ασχολείται με το hip hop μαζί με το συγκρότημα του «Αποκάλυψις» πήγε την μουσική του ένα βήμα παραπέρα μένοντας σταθερός όμως στις αρχές του, συνδυασμός σπάνιος. Ειδικά στις μέρες μας.

ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΑΛΑΜΕ

asalames@ekdotiki.gr


Πως προέκυψε το «Ανδρείκελος»;

Πριν μια δεκαετία (τουλάχιστον) ενώ διένυα τα εφηβικά μου χρόνια, έτυχε να «πέσω» πάνω σε αυτήν την λέξη και να διαβάσω την ερμηνεία της. Ανακάλυψα ότι μεταξύ άλλων σημαίνει «άβουλο ον» και σε συνδυασμό με την χειραγωγία σκέψεις που δέχεται ένα παιδί ως την εφηβεία από όλες τις πλευρές, αισθάνθηκα δεμένος μαζί της. Όμως πλέον είχα αρχίσει να σκέφτομαι και να ενεργώ αυτόνομα άρα το απρόσωπο και άλλοτε άβουλο ον – το Ανδρείκελο – έγινε ον με πρόσωπο και βούληση – ο Ανδρείκελος.

Παράλληλα ερμηνεύεται και ως υβρίδιο ανθρώπου / μηχανής γεγονός το οποίο το συνέδεε και με την ιδιότητα μου ως μουσικός παραγωγός μέσω ηλεκτρονικών – ηλεκτρικών μουσικών οργάνων.


Ένας βετεράνος της hip hop όπως εσύ πως κρίνει το σημερινό σκηνικό της hip hop;

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με την hip-hop σήμερα είναι η έλλειψη οράματος και η περιθωριοποίηση της, όχι από κάποιους τρίτους παράγοντες, αλλά από την ίδια την βάση της λόγω αυτής της έλλειψης οράματος.

Δεν υπάρχουν στόχοι, πέρα δηλαδή από τους προφανείς.. να πουλήσουμε μούρη με κάθε τρόπο!

Ο κοινωνικοπολιτικός λόγος, η ποιητική διάσταση και ο ρόλος που είχε ως μέσω καταγγελίας σήμερα θεωρούνται ακόμα και κλισέ.

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτή την περίοδο χαίρει μεγάλης προβολής και αναγνώρισης αλλά η αλήθεια είναι ότι το μόνο που καταφέρνει είναι να λειτουργεί ως background για τις συνήθεις δραστηριότητες του μέσου νεαρού όπως μια βόλτα με το boom αυτοκινητάκι (τέρμα τα woofer εννοείται), sex κλπ.

Κανείς δεν δίνει σημασία και βάρος στον λόγο της γιατί αυτός απλά δεν υπάρχει..ή, ακόμα χειρότερα, περισσεύει από πλήθος αλλά υστερεί από ουσία.

Εξ’ ανέκαθεν, το ζητούμενο δεν ήταν ποτέ να αλλάξουμε (ως κοινότητα) τον κόσμο μέσω της hip-hop, αλλά τουλάχιστον να δήξουμε ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι οι οποίοι αντιστέκονται στον βιαστή του εγκεφάλου τους.

Σήμερα, αυτός (ο βιαστής) θα μπορούσε να είναι και η ίδια η hip-hop.

Και για να μην παρεξηγηθώ, αναφέρομαι πάντα πλειοψηφικά διότι υπάρχουν – και υπήρξαν πάντα – λαμπρές εξαιρέσεις οι οποίες δυστυχώς δεν λαμβάνονται σοβαρά υπ’ όψιν λόγω της γενικότερης απαξίωσης που επικρατεί.


«Ο κύβος ερρίφθη». Ύστερα από τέσσερα χρόνια ποια ανάγκη σας οδήγησε στην κυκλοφορία ενός καινούργιου άλμπουμ;

Ανάγκη για έκφραση! Αλλά αυτή είναι μια συνεχόμενη κατάσταση παρά τις φαινομενικά μεγάλες «παύσεις»..

Μάλιστα, έχουν περάσει χρόνια από την τελευταία φορά που είπα «πάμε για νέο δίσκο» με κάποιο σχέδιο!

Απλά, γράφω τραγούδια με την μπάντα (Αποκάλυψις) σε άτακτα χρονικά διαστήματα. Όποτε δηλαδή αισθανόμαστε ότι έχουμε κάτι μέσα μας που θέλουμε να το εξωτερικεύσουμε. Όταν ενδιάμεσα στις ηχογραφήσεις προκύψει ένα σύνολο που μας ικανοποιεί, το κάνουμε άλμπουμ και – μόνο τότε – σταματάμε την μουσική δημιουργία για τα διαδικαστικά.

Αυτό συνέβη και τώρα με τον «Κύβο».


«Αν είμαστε ένοχοι». Φαίνεται πως δεν φοβηθήκατε να παρουσιάσετε ένα κομμάτι χωρίς σαφή ομοιοκαταληξία; Πως προέκυψε; Σε σχέση με το περιεχόμενο, θεωρείς, ότι ως πλανήτης έχουμε ακόμα ελπίδες σωτηρίας;

Χωρίς σαφή ομοιοκαταληξία, ναι… έχω ακούσει διάφορα γι’ αυτό το θέμα. Νομίζω ότι ο περισσότερος κόσμος έχει μπερδευτεί. Το ανομοιοκατάληκτο δεν είναι απαραίτητα άμετρο ούτε άσχημο. Ψυχο-ακουστικά μάλιστα δημιουργεί στον ακροατή την αίσθηση του άγχους και αυτό είναι κάτι που το θέλαμε όλοι σε αυτό το κομμάτι. Από την άλλη, το rap δεν είναι συνώνυμο του rhyme. Αλλά και έτσι να ήταν, ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και άλλες μέθοδοι ερμηνείας όπως το spoken word ή το slam poetry. Γιατί βιαζόμαστε να κατακρίνουμε ένα τέτοιο κομμάτι σαν κακό ραπ αντί να το επαινέσουμε ως καλό spoken word? Τελικά πόσο στενούς ορίζοντες έχει ο μέσος hip-hop ακροατής;

Βέβαια, όταν ο Sage Francis ήρθε στην χώρα μας πριν μερικά χρόνια με πρόγραμμα το οποίο ήταν κατά το ήμισυ ανομοιοκατάληκτο κανείς δεν παραπονέθηκε; Για να μην αναφέρω τον Sole…

Επίσης, just for the record, ούτε για την χώρα μας είναι κάτι νέο. Ο συμμετέχοντας στο συγκεκριμένο κομμάτι (gadfly) με την μπάντα του (Trial by Error) είχαν βασίσει ένα ολόκληρο άλμπουμ σε αυτό το μοτίβο το 2004 και ήταν υπέροχο.

Τώρα, όσον αφορά τον πλανήτη.. η αλήθεια είναι ότι αυτός έχει ανακάμψει αρκετές φορές από παρόμοιες συγκυρίες αλλά εξαλείφοντας τους κυρίαρχους ζωντανούς οργανισμούς δίνοντας ευκαιρία σε άλλα είδη και οικοσυστήματα να εξελιχτούν και εν τέλει να κυριαρχήσουν. Άρα το ερώτημα εδώ είναι αν έχουμε – όχι ως πλανήτης – αλλά ως άνθρωποι ελπίδες σωτηρίας…;


Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Πρόσφατα έστησα με τον Νικήτα (Benjamin) το φόρουμ της μπάντας (www.apokalypsis.info) και μέσω αυτού προσπαθούμε να δραστηριοποιήσουμε τον κόσμο και να τον φέρουμε πιο κοντά στην μουσική μας με διαγωνισμούς ρεμίξ κλπ. Αυτό το τρέχω εγώ κατά κύριο λόγο. Είναι κάτι νέο για ‘μένα αλλά βλέπω ότι υπάρχει κινητοποίηση και ελπίζω να γίνει αυτό ένας ενεργός δίαυλος επικοινωνίας στο μέλλον.

Πέρα από αυτό, αυτόν τον καιρό ηχογραφώ νέα κομμάτια με τον mc Αστέρι, τα μισά εκ των οποίων είναι σε δικιά μου παραγωγή, και με τον οποίο έχουμε σχεδόν καταλήξει σε ένα σύνολο. Οπότε να περιμένετε ένα άλμπουμ σύντομα.

Επίσης, μια από τα ίδια και με τον Μέγα, αλλά αυτό όχι και τόσο σύντομα.


Συμφωνείς με το…ρητό «Το βινύλιο είναι νόμος»;

Δεν ξέρω αν είναι νόμος…

Προσωπικά το λατρεύω! Είμαι ακόμα και ερωτευμένος με αυτό. Υπάρχουν στιγμές που ξεκινάω να βρω ένα βινύλιο από την δισκοθήκη μου και τελικά καταλήγω απλά να χαζεύω το μεγαλείο των στοιβαγμένων βινυλίων.

Από την άλλη, δεν μπορώ πλέον να παρεξηγήσω κάποιον που αδιαφορεί γι’ αυτό. Εγώ μεγάλωσα με αυτό. Ξέρω τα μειονεκτήματα του και τα κουσούρια του όσο και τα προτερήματά του και είμαι εντάξει με αυτά. Για ένα νέο παιδί όμως που δεν ξέρει ούτε πώς να το κρατήσει μοιάζει με μπελάς. Και τον καταλαβαίνω.. αν και θα του πρότεινα για μια φορά έστω, να κλείσει το ρημάδι το pc του, να βρει ένα βινύλιο της αρεσκείας του και να το ακούσει κοιτάζοντας όχι μια οθόνη αλλά το 30 επί 30εκ. artwork και χαζεύοντας την σκόνη στην βελόνα.

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Ανδρέας Καρακότας - ενός λεπτού σιγή / Μ. Χατζιδάκις

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για τη τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;

Ποίηση: Ντίνος Χριστιανόπουλος